Άρσεναλ: Το τέλος εποχής μοιάζει πιο κοντά από ποτέ

Η Άρσεναλ γνώρισε νέα ταπείνωση από τη Μπάγερν, αυτή τη φορά μέσα στην έδρα της (1-5), σημείωσε την πιο βαριά ήττα της στο “Emirates” αλλά και τη μεγαλύτερη εντός έδρας ήττα της γενικότερα από το 1998, έμεινε εκτός για έβδομη συνεχόμενη χρονιά από τη φάση των “16” του Champions League και πλέον ολόκληρος ο ποδοσφαιρικός κόσμος συμφωνεί σε ένα πράγμα: πως αυτή πρέπει να είναι η τελευταία χρονιά του Αρσέν Βενγκέρ στον πάγκο των “κανονιέρηδων”.

Πίσω στο 1996, όταν ο Αλσατός τεχνικός άφηνε την... Ιαπωνία και τη Γκράμπους Έιτ για να καθίσει στον πάγκο της Άρσεναλ, ίσως κανείς δεν υποψιαζόταν τότε πως αυτός θα ήταν ο άνθρωπος που θα άλλαζε τη σύγχρονη ιστορία του συλλόγου και θα έβαζε την ομάδα ξανά σε τροχιά επιτυχιών. Ο Βενγκέρ έμελλε να γίνει ο μακροβιότερος τεχνικός στην ιστορία της Άρσεναλ (μετράει πλέον σχεδόν 21 χρόνια) και ο πιο επιτυχημένος, έχοντας κατακτήσει 15 τίτλους. Ήταν αυτός που με τις αλλαγές που έφερε στην προπόνηση και στον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας συνέβαλε τα μέγιστα όχι μόνο στην εξέλιξη της Άρσεναλ από μία τυπική βρετανική, προβλέψιμη ομάδα (“boring Arsenal” όπως τη χαρακτήριζαν) σε μία ομάδα-θασιώτη του επιθετικού, άμεσου και γρήγορου παιχνιδιού, αλλά και στην εξέλιξη ολόκληρου του αγγλικού ποδοσφαίρου. Η επιρροή του στον τρόπο παιχνιδιού των Λονδρέζων και η συμβολή του στην εξέλιξη της ιστορίας του συλλόγου μπορεί να συγκριθεί μόνο με τον καινοτόμο Χέρμπερτ Τσάπμαν, τον άνθρωπο που έφερε επανάσταση στο αγγλικό ποδόσφαιρο προπολεμικά με τις πρωτοποριακές μεθόδους του και με το περίφημο σύστημα “WM”, που υπήρξε σήμα κατατεθέν του, οδήγησε την Άρσεναλ στην κατάκτηση του πρώτου της Κυπέλλου (1930) και των πρώτων της δύο πρωταθλημάτων (1931, 1933).

    Ο Χέρμπερτ Τσάπμαν (στο κέντρο) ήταν ο άνθρωπος που άλλαξε τον ρουν της ιστορίας της Άρσεναλ

Ο Βενγκέρ στη δεύτερη κιόλας σεζόν του στην Άρσεναλ πήρε πρωτάθλημα και Κύπελλο, επανέλαβε το ίδιο κατόρθωμα τη σεζόν 2001-02, ενώ το μεγαλύτερο παράσημο σε όλα αυτά τα χρόνια που βρίσκεται στον πάγκο των “κανονιέρηδων” είναι αναμφισβήτητα το αήττητο πρωτάθλημα της περιόδου 2003-04, με την Άρσεναλ να γίνεται η πρώτη ομάδα που καταφέρνει κάτι τέτοιο σε “κούρσα” 38 παιχνιδιών, διαθέτοντας τότε ένα εξαιρετικό σύνολο με πρωταγωνιστές παίκτες όπως ο Ανρί, ο Μπέργκαμπ, ο Πιρές, ο Βιεϊρά, ο Ζιλμπέρτο Σίλβα και άλλοι. Το 2006 ο Αλσατός έζησε και τη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή στιγμή του, φτάνοντας την ομάδα ως τον τελικό του Champions League στο Παρίσι, χάνοντας τελικά το τρόπαιο από τη Μπαρτσελόνα. Με αυτόν η Άρσεναλ μπήκε στη νέα εποχή, αφήνωντας τότε το ιστορικό “Χάιμπουρι” για να μετακομίσει στο υπερσύγχρονο “Emirates”. Στα χέρια του μετατράπηκαν καλοί ποδοσφαιριστές σε παίκτες παγκόσμιας κλάσης ενώ και η δουλειά του με τους νεαρούς παίκτες τους οποίους ανέδειξε είναι χαρακτηριστική. Ο Βενγκέρ ήταν κάτι σαν βασιλιάς στο βόρειο Λονδίνο, απολαμβάνοντας τη στήριξη όλων των φίλων της ομάδας, εξού και το περίφημο “Arsene Knows” ακουγόταν απ' άκρη σ' άκρη στο γήπεδο.

Την τελευταία δεκαετία, όμως, τίποτε δεν είναι το ίδιο για τους “κανονιέρηδες”. Οι φίλοι της Άρσεναλ βρίσκονται τα τελευταία χρόνια, όπως έχουμε ξαναγράψει, στο ίδιο έργο θεατές, με την ομάδα να ξεκινάει πάντα με όνειρα κάθε χρονιά, όμως στη διάρκειά της να μη μπορεί να παλέψει για τον τίτλο στην Αγγλία και στην Ευρώπη να μένει πάντα νωρίς εκτός. Το Κύπελλο του 2014 τερμάτισε μία μακρά περίοδο ξηρασίας τίτλων για την ομάδα (εννέα χρόνια από το Κύπελλο του 2005), η ίδια διοργάνωση κατακτήθηκε ξανά ένα χρόνο μετά, όπως και τα αντίστοιχα Community Shields, όμως αυτό δεν ήταν αρκετό. Όσο τα χρόνια περνούσαν και η Άρσεναλ αδυνατούσε να φανεί ανταγωνιστική στη διεκδίκηση μεγάλων τίτλων, τόσο η αμφισβήτηση στο πρόσωπο του Βενγκέρ μεγάλωνε, ενώ και κάποιοι ντροπιαστικοί διασυρμοί (8-2 από Γιουνάιτεντ, 6-0 από Τσέλσι) έκαναν πολλούς να αναρωτιούνται αν το ίδιο το ποδόσφαιρο έχει ξεπεράσει πλέον τον Αλσατό. Εκείνος έμενε πάντα κολλημένος στις ιδέες του, την ώρα που αρνιόταν πεισματικά να ενισχύσει την ομάδα με ακριβές μεταγραφές (εξαίρεση οι Οζίλ και Σάντσες) ενώ χρήματα υπήρχαν, και μάλιστα πολλά.

Τα τελευταία χρόνια, ο 67χρονος τεχνικός βρέθηκε αρκετές φορές κοντά στο τέλος εποχής του στον πάγκο των “κανονιέρηδων”, όμως πάντα οι διοικούντες την ομάδα αποφάσιζαν να συνεχίσουν να πορεύονται με αυτόν, δείχνοντάς του απόλυτη εμπιστοσύνη. Η φετινή χρονιά, όμως, και κυρίως ο διπλός διασυρμός από τη Μπάγερν στο Champions League, που ήρθε να καταγράψει πολλά αρνητικά ρεκόρ για τον σύλλογο, μοιάζει να είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της υπομονής για τους φίλους των “gunners”. Μετά την πρώτη πεντάρα στο Μόναχο οι φωνές για την απομάκρυνση του Βενγκέρ ηχούσαν όλο και πιο δυνατά, ενώ μετά τη νέα πεντάρα στο Λονδίνο, οι φωνές έγιναν πλέον κραυγές... απελπισίας. Η Άρσεναλ δεν έγινε απλώς η πρώτη ομάδα στην ιστορία του Champions League που αποκλείεται επτά σερί χρονιές από τους “16”, αλλά και ο πρώτος αγγλικός σύλλογος που αποκλείεται με τόσο μεγάλο συνολικό σκορ, ενώ γενικότερα στην ιστορία της διοργάνωσης μόνο η Μπάγερν κόντρα στη Σπόρτινγκ το 2009 έχει περάσει με μεγαλύτερο συνολικό σκορ σε νοκ άουτ (12-1).

    Η εικόνα αυτή στον πάγκο της Άρσεναλ είναι αρκετά συνηθισμένη τα τελευταία χρόνια

Το κλίμα έχει γίνει βαρύτερο για τον Αλσατό μετά και τα όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας αναφορικά με την κόντρα του με το αστέρι της ομάδας, Αλέξις Σάντσες και την επιθυμία του Χιλιανού να αποχωρήσει το καλοκαίρι από την Άρσεναλ, ενώ γενικότερα η ατμόσφαιρα στα αποδυτήρια μοιάζει να είναι τεταμένη. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την για ακόμη μία χρονιά απομάκρυνση του στόχου του πρωταθλήματος (είναι “φρέσκια” και η τριάρα από τη Λίβερπουλ στην Premier League) συνηγορούν στο ότι πλέον ήρθε η ώρα για τον Βενγκέρ να πει το “αντίο” στον σύλλογο στον οποίο άφησε ανεξίτηλα το στίγμα του και καθόρισε μία ολόκληρη εποχή. Για πολλούς, άλλωστε, αυτό το “αντίο” έπρεπε να είχε ειπωθεί αρκετό καιρό πριν.

Ο Αρσέν Βενγκέρ θα παραμείνει για πάντα το σημαντικότερο κεφάλαιο στην ιστορία της Άρσεναλ, δε χωρά αμφιβολία γι' αυτό. Η γενικότερη αίσθηση όμως, είναι, πως κάθε μέρα που περνάει πλέον και τον βρίσκει ακόμη στον πάγκο των “κανονιέρηδων”, ο ίδιος παίζει κορώνα-γράμματα την υστεροφημία του. Λίγους μήνες προτού εκπνεύσει το συμβόλαιό του, με την ομάδα ταπεινωμένη για ακόμη μια χρονιά και μερικούς ακόμη μεγάλους παίκτες να ετοιμάζονται να αποχωρήσουν (τον Σάντσες φημολογείται πως θα ακολουθήσει και ο Οζίλ), πολύ δύσκολα φαίνεται πως μπορεί να αλλάξει η κατάσταση με τον ίδιο προπονητή, γι' αυτό και στο βόρειο Λονδίνο, τώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, έχουν κάνει την εμφάνισή τους τα σενάρια που προετοιμάζουν τη διαδοχή του Αλσατού. Το τέλος εποχής μοιάζει πιο κοντά από ποτέ στο να σφραγιστεί και τυπικά.

    ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΕΚΑΚΗΣ