Ένα κλαμπ που καταργεί την έννοια της λογικής

Του Ανδρέα Λεκάκη

Όταν την περασμένη εβδομάδα η Μπαρτσελόνα επικράτησε με 3-0 της Λίβερπουλ στο «Καμπ Νου» χωρίς να είναι η καλύτερη ομάδα στον αγωνιστικό χώρο αλλά έχοντας έναν παίκτη όπως ο Λιονέλ Μέσι να κάνει για άλλη μια φορά τη διαφορά,  όλοι πίστευαν ότι η πρόκριση στον τελικό έχει κατά πάσα πιθανότητα κριθεί, κι ας έχουν δει πολλά τα μάτια μας τα τελευταία χρόνια στο Champions League. Είναι άλλωστε τρομερά δύσκολο για μια ομάδα ακόμη κι αν παίζει στην έδρα της να γυρίσει ένα τέτοιο σκορ κόντρα στη Μπαρτσελόνα και μάλιστα έχοντας σημαντικές απουσίες. Μόνο που όλοι ξέχασαν ενδεχομένως ένα πράγμα. Η έδρα ήταν το «Άνφιλντ» και η ομάδα αυτή ήταν η Λίβερπουλ.

Η νίκη των «κόκκινων» με 4-0 είναι ένα από τα μεγαλύτερα έπη που έχουν γραφτεί σε αυτή την εντυπωσιακή διοργάνωση που λέγεται Champions League. Με ένα 3-0 στην πλάτη, με τους Σαλάχ, Φιρμίνο και Κεϊτά νοκ άουτ, έχοντας δει την προηγούμενη ημέρα τη Μάντσεστερ Σίτι να παίρνει μία ακόμη νίκη στην Premier League μειώνοντας δραματικά τις πιθανότητές της να κατακτήσει το πρωτάθλημα κι ας έχει κάνει μια ονειρεμένη σεζόν-και-στην Αγγλία, η Λίβερπουλ κατάφερε το… ακατόρθωτο, κατάφερε κάτι που πραγματικά οι λέξεις δε μπορούν επακριβώς να το περιγράψουν.

Με τον άθλο αυτό που έκανε η ομάδα του Γιούργκεν Κλοπ πιστοποίησε για μία ακόμη φορά πως η ιστορία αυτού του συλλόγου είναι συνυφασμένη με τέτοιες μεγάλες ανατροπές. Η Λίβερπουλ το’ χει στο DNA της να κάνει τα αδύνατα δυνατά. Όπως σε εκείνη τη βραδιά της Πόλης πριν από 14 χρόνια στον τελικό του Champions League με τη Μίλαν, όταν επέστρεψε μέσα σε ένα ημίχρονο από το 3-0 και πήρε το τρόπαιο στα πέναλτι. Όπως σε εκείνο το ματς με τον Ολυμπιακό στο «Άνφιλντ» μερικούς μήνες πιο πίσω, όταν βρέθηκε πίσω στο σκορ με εκείνο το φάουλ του Ριβάλντο αλλά στο τέλος επικράτησε με 3-1 παίρνοντας τη νίκη με δύο γκολ διαφορά που ήθελε, ένα αποτέλεσμα που της άνοιξε τις πόρτες για τον θρίαμβο σε εκείνη τη διοργάνωση. Όπως έμεινε ζωντανή στον συγκλονιστικό τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας κόντρα στη Γουέστ Χαμ το 2006, με τον Στίβεν Τζέραρντ να γράφει το 3-3 με ένα σουτ της απελπισίας στο φινάλε και την ομάδα στη συνέχεια να κερδίζει στα πέναλτι. Όπως παραλίγο να κάνει σε εκείνον τον προημιτελικό του 2009, όταν είχε χάσει με 1-3 από την Τσέλσι στο «Άνφιλντ» αλλά στη ρεβάνς προηγήθηκε με 0-2 και 3-4, φτάνοντας μια ανάσα από το απίστευτο. Όπως στα προημιτελικά του Europa League το 2016, τότε που μετά το 1-1 του πρώτου ματς βρέθηκε πίσω στο σκορ με 1-3 από τη Ντόρτμουντ εντός έδρας, κι όμως κατάφερε να το γυρίσει σε 4-3 και να πάρει μια επική πρόκριση. Οι φίλοι της Λίβερπουλ άλλωστε δεν αγάπησαν την ομάδα για τα τρόπαια. Την αγάπησαν για αυτές τις βραδιές, τις βραδιές που η ομάδα τους καταργεί τη λογική και τα όσα κάνει ανήκουν στη σφαίρα του φανταστικού.

Και έπειτα είναι και το «Άνφιλντ». Αυτό το φανταστικό γήπεδο το οποίο θαρρείς κάθε φορά σπρώχνει από μόνο του τη Λίβερπουλ στο να ξεπεράσει τον εαυτό της. Πολλοί πιστεύουν πως μέσα στο «Άνφιλντ», η Λίβερπουλ είναι η μεγαλύτερη ομάδα στον κόσμο. Ίσως και να μην έχουν άδικο. Εκεί όλα είναι δυνατά, εκεί η ομάδα μπορεί σχεδόν πάντα να φτάσει σε αυτό που θέλει με έναν τρόπο που μοιάζει μεταφυσικός. Είναι η ατμόσφαιρα, είναι η αύρα του κόσμου, είναι το “You’ll never walk alone” που προκαλεί ανατριχίλα ακόμη και στους ουδέτερους. Το «Άνφιλντ» δεν καταλαβαίνει από μεγάλες ομάδες. Χθες η Μπαρτσελόνα δεν ήταν λίγες οι φορές που έμοιαζε με ερασιτεχνικό κλαμπ. Επίσης, δεν έχει σημασία ποιος φορά τη φανέλα της Λίβερπουλ. Ο κάθε παίκτης που αγωνίζεται σε αυτό το γήπεδο και και παίζει για την ομάδα θαρρείς και μεταμορφώνεται, φαντάζει τεράστιος. Χθες ο Ντιβόκ Οριγκί «ντύθηκε» Σαλάχ και ήταν ένας από τους μεγάλους πρωταγωνιστές της αναμέτρησης. Πριν χρόνια στο περίφημο ματς με τον Ολυμπιακό, τα γκολ της πρόκρισης υπέγραψαν-πλην του Τζέραρντ βέβαια-οι Σιναμά Πονγκόλ και Νιλ Μέλορ!

Χθες καταλάβαμε πως το ποδόσφαιρο πολλές φορές μπορεί να γίνει ένα δίκαιο άθλημα. Στον τελικό πέρασε αναμφισβήτητα η ομάδα που ήταν καλύτερη και στα δύο παιχνίδια. Έμοιαζε πραγματικά αδιανόητο πως αυτή η Λίβερπουλ που έχει κάνει μια απίστευτη χρονιά και έχει ζήσει σχεδόν τα πάντα φέτος θα έμενε πιθανότατα χωρίς τίτλο. Στην Premier League έχει πραγματοποιήσει την κορυφαία σεζόν στην ιστορία της, έχει μόλις μια ήττα όμως είναι πολύ πιθανό να μαζέψει 97 βαθμούς και να μείνει δεύτερη! Το ότι πέρασε στον τελικό του Champions League δεν πάει να πει πως πήρε και το τρόπαιο (θα είναι το φαβορί κόντρα σε Άγιαξ ή Τότεναμ αλλά αυτό δε σημαίνει τίποτα), αλλά τη χθεσινή βραδιά το ποδόσφαιρο έμοιαζε να της έδωσε ό, τι της χρωστούσε φέτος. Ο Κλοπ στα τρία και πλέον χρόνια που βρίσκεται στον πάγκο της ομάδας έχει καταφέρει να την κάνει ξανά μεγάλη, πρωταγωνίστρια, να της δώσει ταυτότητα και να κερδίσει τον θαυμασμό όλου του κόσμου, όμως ακόμη δεν έχει πανηγυρίσει ούτε έναν τίτλο. Τώρα οι παίκτες του θα έχουν την ευκαιρία να παίξουν σε έναν δεύτερο συνεχόμενο τελικό-τον ένατο συνολικά για τον σύλλογο- και να κερδίσουν το έκτο Κύπελλο Πρωταθλητριών της ομάδας, κλείνοντας θριαμβευτικά τη χρονιά. Και ποιος ξέρει, ίσως όταν έρθει η ώρα να πατήσουν το χορτάρι του “Wanda Metropolitano” να είναι ήδη πρωταθλητές Αγγλίας. Είπαμε, με αυτή την ομάδα τα περιμένεις όλα.

Όσο για τη Μπαρτσελόνα, το να αποκλειστεί σχεδόν με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο έμεινε εκτός πέρσι στα προημιτελικά από τη Ρόμα, είναι κάτι απαράδεκτο για μια ομάδα του δικού της βεληνεκούς. Οι «μπλαουγκράνα» κατέκτησαν φέτος με άνεση τον δεύτερο συνεχόμενο τίτλο τους στην Ισπανία, μπορεί να ολοκληρώσουν τη σεζόν με νταμπλ, όμως αυτό που έπαθαν στο «Άνφιλντ»-όπως και αυτό που έπαθαν πέρσι στο «Ολίμπικο»-θα είναι ένα τεράστιο «αγκάθι» όχι μόνο για τη φετινή χρονιά αλλά και για πολλά χρόνια ακόμη.

Τέλος, ας κάτσουμε λίγο να αναλογιστούμε τι έχουμε ζήσει στο φετινό Champions League. Από την ανατροπή της Γιουβέντους κόντρα στην Ατλέτικο ως το 1-4 του Άγιαξ μέσα στη Μαδρίτη, από την τεράστια πρόκριση της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μέσα στο Παρίσι νικώντας με 1-3 την Παρί ως τις αμέτρητες εναλλαγές συναισθημάτων στο τρομερό 4-3 της Σίτι επί της Τότεναμ. Η νέα, επική ανατροπή που είδαμε να κάνει η Λίβερπουλ κόντρα στη Μπαρτσελόνα ήρθε να προστεθεί και σε αυτήν που έκανε η ίδια η «Μπάρτσα» πρόπερσι με την Παρί Σεν Ζερμέν, σε αυτήν που έκανε η Ρόμα κόντρα στους Καταλανούς πέρσι ή σε αυτή που παραλίγο να κάνει η Γιουβέντους απέναντι στη Ρεάλ ένα χρόνο πριν. Το Champions League μας αποδεικνύει συνεχώς πως είναι η καλύτερη διοργάνωση στον κόσμο και τα όσα μας προσφέρει είναι μια ηχηρή απάντηση σε όλους αυτούς που ονειρεύονται να την αλλάξουν με σκοπό το-ακόμη περισσότερο-κέρδος.