Ένα πολύ ιδιαίτερο Παγκόσμιο Κύπελλο

Το πιο απρόβλεπτο Παγκόσμιο Κύπελλο όλων των εποχών και για πολλούς το πιο συναρπαστικό του 21^ου αιώνα έριξε αυλαία χθες το απόγευμα, με τη Γαλλία να επιβεβαιώνει τον τίτλο του φαβορί κόντρα στη μεγάλη έκπληξη του τουρνουά Κροατία και να σηκώνει το τρόπαιο υπό καταρρακτώδη βροχή στο «Λουζνίκι» της Μόσχας, έχοντας επικρατήσει με 4-2 σε έναν αξέχαστο τελικό. Η κορυφαία ποδοσφαιρική διοργάνωση ολοκληρώθηκε λοιπόν και το μόνο βέβαιο είναι πως μας χάρισε πολλές συγκινήσεις και μας άφησε πολλά να θυμόμαστε.

Οι προβολείς είναι στραμμένοι όπως είναι φυσικό κυρίως στη νέα πρωταθλήτρια κόσμου, τη Γαλλία, η οποία στα γήπεδα της Ρωσίας κατέκτησε το δεύτερο Μουντιάλ της ιστορίας της και ανέβηκε ξανά στην κορυφή του κόσμου μετά από 20 χρόνια. Μάλιστα, καμία άλλη ομάδα δεν έχει καταφέρει να κατακτήσει το τρόπαιο δύο φορές την τελευταία εικοσαετία. Τότε, το 1998 μέσα στο σπίτι της, ήταν η παρέα του Ζιντάν, του Τιράμ, του Λιζαραζού, του Μπαρτέζ, του Μπλαν και του αρχηγού Ντεσάμπ που χθες έγινε μόλις ο τρίτος που κατακτά Μουντιάλ ως παίκτης αλλά και ως προπονητής μετά τον Ζάγκαλο και τον Μπεκενμπάουερ, εκείνη που έδωσε στους «τρικολόρ» το παρθενικό τους τρόπαιο. Φέτος, τη σκυτάλη πήρε η παρέα του Γκριεζμάν, του Γιορίς, του Βαράν, του Πογκμπά, του Καντέ και του Εμπαπέ, με αυτή τη Γαλλία να γίνεται η δεύτερη πιο νεανική ομάδα που κατακτά το κύπελλο μετά τη Βραζιλία του 1970. Οι Γάλλοι ήταν εξαρχής η πιο πλήρης ομάδα της διοργάνωσης και μπορεί στο μεγαλύτερο μέρος της να μην έπαιξε το ποδόσφαιρο που πολλοί θα περίμεναν βάσει του ταλέντου της και του υλικού της αλλά ήξερε να παίρνει αυτό που ήθελε μέσα στο γήπεδο και έφτασε απόλυτα δίκαια στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου.

Οι συγκλονιστικοί Κροάτες κέρδισαν τη συμπάθεια όλου του ποδοσφαιρικού κόσμου με τα όσα κατάφεραν στη Ρωσία, αλλά δε μπόρεσαν να κάνουν μία ακόμη υπέρβαση στον μεγάλο τελικό. Η σπουδαία αυτή γενιά με παίκτες όπως ο Μάντζουκιτς, ο Πέρισιτς, ο Ράκιτιτς και φυσικά ο εξαιρετικός Λούκα Μόντριτς που πήρε και το βραβείο του καλύτερου παίκτη της διοργάνωσης κατάφερε να ξεπεράσει εκείνη του 1998 που είχε πάρει την τρίτη θέση και να αφήσει επιτέλους το στίγμα της σε μια μεγάλη διοργάνωση. Κατέβηκαν στα ρωσικά γήπεδα για να παίξουν το ποδόσφαιρό τους, επιβίωσαν από δύο διαδικασίες πέναλτι και από άλλη μια παράταση στα νοκ άουτ, όμως στο τέλος όπως ήταν φυσικό προδόθηκαν από τις δυνάμεις τους. Έγραψαν όμως ιστορία. Για πρώτη φορά έπαιξαν σε έναν τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου και έγιναν η δεύτερη μικρότερη πληθυσμιακά χώρα μετά την Ουρουγουάη που το καταφέρνει. Για μια ομάδα που φλέρταρε με τον αποκλεισμό από την προκριματική φάση λίγους μήνες πριν, το επίτευγμα αυτό είναι τεράστιο, όμως οι παίκτες της, μαθημένοι στον πρωταθλητισμό και στις διακρίσεις, αυτό ακόμη δε μπορούν να το συνειδητοποιήσουν. Πολύ λογικά, θα συμβιβάζονταν μόνο με την πρωτιά, όμως η κορυφή χωράει πάντα έναν.

    Ο Λούκα Μόντριτς μπορεί να μην κατέκτησε το τρόπαιο, ωστόσο αναδείχθηκε κορυφαίος παίκτης του Μουντιάλ. Δίπλα του, ο Κιλιάν Εμπαπέ ποζάρει με το βραβείο του καλύτερου νέου ποδοσφαιριστή της διοργάνωσης

Το χάλκινο μετάλλιο πήγε στο Βέλγιο, το οποίο έκανε τη δική του υπέρβαση σε αυτό το τουρνουά. Για τη «χρυσή φουρνιά» των «κόκκινων διαβόλων» σε αυτή τη διοργάνωση ακουγόταν ολοένα και πιο πολύ το «ή τώρα ή ποτέ» και μπορεί η τρίτη θέση, η υψηλότερη που έχουν πάρει ποτέ, να μη φαντάζει τόσο μεγάλη επιτυχία στα μάτια των Βέλγων, αφού εκείνοι ονειρεύονταν ακόμη και το τρόπαιο, ωστόσο είναι ένα μεγάλο βήμα προς τα εμπρός για μια ομάδα που ήταν πιθανότατα η πιο εντυπωσιακή αυτού του Μουντιάλ, είχε την καλύτερη επίθεση με 16 τέρματα και βίωσε τη μεγαλύτερη στιγμή της ιστορίας της το βράδυ της 6^ης Ιουλίου στο Καζάν, όταν επικράτησε 2-1 της Βραζιλίας και πήρε την πρόκριση για τα ημιτελικά, 32 χρόνια μετά την τελευταία φορά. Οι παγκόσμιας κλάσης παίκτες του Βελγίου εντυπωσίασαν, με τον Αζάρ να κάνει ένα φανταστικό τουρνουά, τον Ντε Μπρόινε να ξεδιπλώνει όλη την ποιότητά του στο χορτάρι, τον Λουκάκου να παίρνει χάλκινο παπούτσι με τα 4 γκολ που πέτυχε και τον Κουρτουά να αναδεικνύεται κορυφαίος τερματοφύλακας της διοργάνωσης.

Αξέχαστη θα μείνει αυτή η διοργάνωση και για την ομάδα που έκλεισε την τετράδα, την Αγγλία. Η νεανική ομάδα του Γκάρεθ Σάουθγκέιτ, χωρίς να διαθέτει τα μεγάλα αστέρια του παρελθόντος, κατάφερε να φτάσει μέχρι τα ημιτελικά για πρώτη φορά μετά από 28 χρόνια και το Μουντιάλ του 1990, διεκδικώντας την πρώτη της παρουσία σε τελικό μετά από 52 χρόνια! Η φετινή πορεία των «τριών λιονταριών» προκάλεσε ντελίριο στους Άγγλους φιλάθλους, οι οποίοι μας χάρισαν το απόλυτο σλόγκαν του Μουντιάλ που δεν είναι άλλο από το «it’s coming home», έστω κι αν το βαρύτιμο τρόπαιο δεν… πήγε σπίτι τελικά. Η Αγγλία μπορεί να μην κατάφερε να βρεθεί στον μεγάλο τελικό της Μόσχας, όμως διδάχτηκε πολλά από αυτό το τουρνουά. Ανέκτησε τη χαμένη της αυτοπεποίθηση, αποτίναξε σε μεγάλο βαθμό τον χαρακτηρισμό της «μεγάλης απογοήτευσης» στα σημαντικά ραντεβού, ενώ έβαλε τέλος και στην «κατάρα» των πέναλτι, περνώντας για πρώτη φορά από αυτήν την διαδικασία σε ματς Παγκοσμίου Κυπέλλου εις βάρος της Κολομβίας στους «16» και ενώ μετρούσε τρεις σερί αποκλεισμούς παλαιότερα. Όντας παγκόσμιοι πρωταθλητές στις ομάδες Κ20 και Κ17 και έχοντας κάνει και αυτή την πορεία στο φετινό Μουντιάλ, οι Άγγλοι έχουν κάθε λόγο να πιστεύουν πως τα καλύτερα είναι μπροστά τους.

    Σε αυτό το Μουντιάλ οι Άγγλοι πίστεψαν περισσότερο από ποτέ άλλοτε τα τελυταία χρόνια στην κατάκτηση του τροπαίου

Αυτό που θα έρχεται πρώτο στο μυαλό όλων όταν μετά από χρόνια η κουβέντα πηγαίνει στο Μουντιάλ του 2018 είναι πως επρόκειτο για το τουρνουά των εκπλήξεων. Μπορεί στο τέλος το τρόπαιο να κατέληξε σε ένα από τα φαβορί, όμως το γεγονός πως όλες οι υπόλοιπες παραδοσιακές δυνάμεις αποχαιρέτησαν από νωρίς κάνει αυτή τη διοργάνωση από μόνη της ξεχωριστή. Η ομάδα που πήγε ως παγκόσμια πρωταθλήτρια στα ρωσικά γήπεδα, η Γερμανία, δεν κατάφερε να περάσει ούτε τους ομίλους (τρίτη σερί φορά που συμβαίνει αυτό σε κυπελλούχο) και για πρώτη φορά μετά από ογδόντα χρόνια αποκλείστηκε από τον πρώτο γύρο, πληρώνοντας εν τέλει την υπεροψία της αλλά και την απουσία κάποιων ηγετικών μορφών που είχε στη Βραζιλία το 2014, όπως ο Λαμ, ο Κλόζε και ο Σβαϊνστάιγκερ. Η Αργεντινή ήταν η μεγάλη απογοήτευση, αφού πέρασε αγκομαχώντας στα νοκ άουτ και τελικά αποκλείστηκε στους «16» από τη Γαλλία, με τον προπονητή της να την παρατάσσει με τέσσερα διαφορετικά σχήματα σε ισάριθμα παιχνίδια της στη διοργάνωση. Ο Μέσι εμφανίστηκε μονάχα στα πρώτα λεπτά του αποφασιστικού αγώνα με τη Νιγηρία, όταν και πέτυχε το μοναδικό του γκολ, τα υπόλοιπα αστέρια επίσης δε μπόρεσαν να κάνουν τη διαφορά και οι Αργεντίνοι για μία ακόμη μεγάλη διοργάνωση δε μπόρεσαν να διαχειριστούν την τεράστια πίεση για διάκριση. Τουλάχιστον, στο «αντίο» τους μας χάρισαν ένα από τα καλύτερα παιχνίδια αυτού του Μουντιάλ, το 4-3 απέναντι στη Γαλλία.

    Η Αργεντινή ήταν μια ομάδα χωρίς αρχή, μέση και τέλος και ο Λιονέλ Μέσι βίωσε μία ακόμη απογοήτευση με την "αλμπισελέστε"

Οι Ισπανοί μπήκαν με μεγάλες φιλοδοξίες σε αυτή τη διοργάνωση, έχοντας να μας παρουσιάσουν μια ανανεωμένη ομάδα με πολλή ποιότητα, όμως η απομάκρυνση του ομοσπονδιακού προπονητή, Ζουλέν Λοπετέγκι, δυο μέρες πριν από την πρεμιέρα τους έφερε τα πάνω κάτω. Χωρίς πρότερη εμπειρία, ο Φερνάντο Ιέρο κλήθηκε να διαχειριστεί την κατάσταση και οι «φούριας ρόχας» δεν έπεισαν σε κανένα σημείο του τουρνουά, φέρνοντας ένα-αξέχαστο πάντως-3-3 με την Πορτογαλία, νικώντας με ένα γκολ που μπήκε από κόντρα το Ιράν και φλερτάροντας με την ήττα (2-2) από το Μαρόκο. Κόντρα στη Ρωσία στους «16» επέλεξαν τη δοκιμασμένη συνταγή του «τίκι-τάκα», η οποία τους οδήγησε σε μεγάλες επιτυχίες στο παρελθόν αλλά πλέον θεωρείται ξεπερασμένη ακόμη και από την ομάδα που πρώτη τη «λάνσαρε», τη Μπαρτσελόνα. Οι Ισπανοί έπαιξαν με τη φωτιά και το πλήρωσαν, αφού αποκλείστηκαν στα πέναλτι από τους διοργανωτές όντας άξιοι της μοίρας τους και απογοήτευσαν για τρίτο σερί μεγάλο ραντεβού.

Η πρωταθλήτρια Ευρώπης Πορτογαλία εξαρτιόταν όπως ήταν αναμενόμενο σε τεράστιο βαθμό από τον Κριστιάνο Ρονάλντο, ο οποίος ξεκίνησε εκρηκτικά με χατ τρικ απέναντι στην Ισπανία και με τέσσερα γκολ σε δύο παιχνίδια. Η ισοπαλία που παραχώρησε στο Ιράν την έστειλε στο δύσκολο μονοπάτι των νοκ άουτ και στους «16» έμεινε εκτός από την Ουρουγουάη, μην έχοντας απαντήσεις στο μοναδικό σόου του Έντισον Καβάνι. Όσο για τη Βραζιλία, η σοβαρότητα που έδειξε και οι «επαγγελματικές» νίκες που πήρε τόσο στον όμιλο όσο και κόντρα στο Μεξικό στους «16» την έχρισαν ακόμη περισσότερο φαβορί, όμως και πάλι δε μπόρεσε να ξεπεράσει το εμπόδιο ευρωπαϊκής ομάδας στα νοκ άουτ, αφού το Βέλγιο την πέταξε έξω στα προημιτελικά, όπως είχε συμβεί με τη Γαλλία το 2006, με την Ολλανδία το 2010 και με τη Γερμανία το 2014. Οι Βραζιλιάνοι έμοιαζαν εγκλωβισμένοι ανάμεσα στο ευρωπαϊκό στυλ ποδοσφαίρου που εδώ και χρόνια έχουν υιοθετήσει και στην επιθυμία τους να παρουσιάσουν θέαμα αφού αυτό επιτάσσει το ποδοσφαιρικό DNA τους και τελικά δε μπόρεσαν να καταφέρουν τίποτα αξιόλογο, μένοντας έξω από μια σαφώς ποιοτικότερη ομάδα.

    Ο Νεϊμάρ ήλπιζε να πρωταγωνιστήσει σε αυτό το Μουντιάλ, όμως δεν κατάφερε να ηγηθεί της Βραζιλίας

Όπως γράψαμε και παραπάνω, ήταν ένα απρόβλεπτο τουρνουά, αφού πολλές ομάδες κατάφεραν να φτάσουν μακριά ενώ κανείς δεν το περίμενε. Πέρα από τη φιναλίστ Κροατία, σίγουρα εντυπωσίασαν οι Ρώσοι, φτάνοντας ως τα προημιτελικά. Οι διοργανωτές είχαν μπροστά τους μια ιστορική ευκαιρία να πραγματοποιήσουν μία αξιοσημείωτη πορεία-μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης η Ρωσία δεν είχε περάσει ούτε τους ομίλους-και δεν την άφησαν να πάει χαμένη. Παρά το γεγονός πως είχαν μια ομάδα που δε διέθετε μεγάλη ποιότητα, έπαιξαν χωρίς φόβο, μας χάρισαν χορταστικά παιχνίδια και ωραίες στιγμές και ανέδειξαν αρκετούς πρωταγωνιστές όπως ο Ντένις Τσερίσεφ των 4 γκολ, από τις μεγαλύτερες αποκαλύψεις της διοργάνωσης. Ακόμη, η Σουηδία πραγματοποίησε την καλύτερη πορεία της από το 1994 και μετά, φτάνοντας κι αυτή ως τους «8», ενώ η Ουρουγουάη έζησε για λίγο μέρες 2010, όταν είχε φτάσει ως τα ημιτελικά, όμως ο τραυματισμός του Καβάνι της στοίχησε στους προημιτελικούς και έτσι αποκλείστηκε μάλλον εύκολα από τη Γαλλία.

Το Παγκόσμιο Κύπελλο της Ρωσίας ήταν και για πολλούς ακόμη λόγους ξεχωριστό. Ήταν το δεύτερο πιο παραγωγικό στην ιστορία, καθώς σε 64 παιχνίδια σημειώθηκαν 169 γκολ (2,64 γκολ ανά αγώνα), ενώ αν έμπαιναν δύο ακόμη τέρματα θα είχαμε ισοφάριση του ρεκόρ που είναι τα 171 τέρματα, τα οποία σημειώθηκαν σε δύο μάλιστα διοργανώσεις, σε αυτή του 1998 στη Γαλλία και σε εκείνη του 2014 στη Βραζιλία. Μπορεί να μη μας πρόσφεραν όλα τα παιχνίδια βέβαια συγκινήσεις και θέαμα όπως είναι φυσικό, όμως και μόνο το ότι είχαμε μόλις μία λευκή ισοπαλία σε 64 ματς λέει πολλά. Ο τελικός δε, είχε τα περισσότερα γκολ που έχουν μπει εδώ και μισό αιώνα, αφού η τελευταία φορά που επετεύχθησαν έξι τέρματα ήταν το 1966 στο «Γουέμπλεϊ», όταν ο κυπελλούχος είχε επικρατήσει και τότε με 4-2, σε εκείνη την περίπτωση η Αγγλία κόντρα στη Δυτική Γερμανία αλλά στην παράταση. Είναι κάτι το εντυπωσιακό, ιδιαίτερα αν σκεφτεί κανείς τους τελευταίους δύο τελικούς, στους οποίους είχε μπει μόλις ένα γκολ κι αυτό στο έξτρα τριαντάλεπτο.

Ήταν επίσης το Μουντιάλ του VAR, το οποίο μπήκε πια για τα καλά στη ζωή μας και παρά τις διάφορες αντιδράσεις τελικά βοήθησε στο να δούμε μια δίκαιη σε μεγάλο βαθμό διοργάνωση, χωρίς μεγάλη συζήτηση για τη διαιτησία. Το VAR, βέβαια, είναι υπεύθυνο και για τον υπερβολικά μεγάλο αριθμό πέναλτι που είδαμε σε αυτό το τουρνουά, τα περισσότερα από κάθε άλλο Μουντιάλ, με το τελευταίο να υποδεικνύεται μάλιστα στον τελικό. Τα πολλά αυτογκόλ επίσης προξένησαν μεγάλη εντύπωση, αφού συνολικά μπήκαν δώδεκα (ρεκόρ), ενώ ένα από αυτά σημειώθηκε στον τελικό, κάτι που έγινε για πρώτη φορά στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων, με τον άτυχο να είναι ο Μάριο Μάντζουκιτς.

Ήταν, τέλος, το Μουντιάλ των ευρωπαϊκών ομάδων για ακόμη μια φορά. Για τέταρτη συνεχόμενη φορά μία ομάδα από τη Γηραιά Ήπειρο έφτασε στην κορυφή του κόσμου (Ιταλία 2006, Ισπανία 2010, Γερμανία 2014, Γαλλία 2018), κάτι που αντικατοπτρίζει πλήρως την απόλυτη κυριαρχία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου τα τελευταία χρόνια. Μάλιστα, η διοργάνωση εξελίχθηκε σε υπόθεση της Ευρώπης από τα ημιτελικά, κάτι που είχε συμβεί άλλες τέσσερις φορές στο παρελθόν, το 1934, το 1966, το 1982 και το 2006.

Το άψογο Παγκόσμιο Κύπελλο που διοργάνωσε η Ρωσία περνά πλέον στην ιστορία και το ραντεβού των κορυφαίων ομάδων του κόσμου ανανεώνεται για το Κατάρ το 2022. Η αναμονή αυτή τη φορά όμως δε θα διαρκέσει τέσσερα χρόνια αλλά… τεσσεράμισι, μιας και το επόμενο τουρνουά θα κάνει πρεμιέρα στις 21 Νοεμβρίου 2022 και θα είναι το πρώτο στην ιστορία που θα διεξαχθεί χειμώνα. Μέχρι τότε, θα μας κρατούν συντροφιά οι αναμνήσεις από ένα πολύ γεμάτο Μουντιάλ, αυτό το οποίο παρακολουθήσαμε με κομμένη την ανάσα επί ένα μήνα στα ρωσικά γήπεδα.

   ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΕΚΑΚΗΣ