Ένας τελικός που τον περίμεναν πολλοί

Η 44η έκδοση της αρχαιότερης ποδοσφαιρικής διοργάνωσης εθνικών ομάδων, του Κόπα Αμέρικα, πλησιάζει σιγά σιγά στο μεγάλο φινάλε, αφού απόψε το βράδυ (4/7, 23:00), θα μάθουμε ποιά εκ των Χιλή και Αργεντινή θα σηκώσει το πολυπόθητο τρόπαιο στο στάδιο “Νασιονάλ” του Σαντιάγο.

Πρόκειται για έναν τελικό που λίγο ή πολύ όλοι περίμεναν πως θα έρθει, αφού από τη μία η εθνική ομάδα της Χιλής μπήκε σε αυτό το τουρνουά καταδικασμένη να πρωταγωνιστήσει, μιας και διεξάγεται στην έδρα της, ενώ η “αλμπισελέστε” κουβαλούσε εξ' αρχής την ταμπέλα του φαβορί λόγω ρόστερ και φυσικά ονόματος, και να που και οι δύο δήλωσαν παρούσες στο αποψινό μεγάλο ραντεβού. Πάμε να δούμε όμως λίγα πράγματα ξεχωριστά για τους δύο μονομάχους.

Όπως προαναφέραμε, η Χιλή, ως διοργανώτρια του τουρνουά, ήθελε όσο τίποτε να παίξει έναν τελικό μπροστά στο κοινό της και φυσικά να αναδειχθεί πρωταθλήτρια Λατινικής Αμερικής μέσα στο σπίτι της. Όσο κι αν ακούγεται περίεργο, η “Λα Ρόχα”, που έχει φιλοξενήσει Κόπα Αμέρικα και άλλες έξι φορές, δεν έχει κατακτήσει ποτέ το συγκεκριμένο τρόπαιο και απόψε κυνηγάει τον παρθενικό της τίτλο στη διοργάνωση. Τρεις φορές στο παρελθόν έχει φτάσει πολύ κοντά στην πηγή αλλά νερό δεν ήπιε (1955, 1956, 1987). Απόψε, 28 χρόνια μετά την τελευταία παρουσία της σε τελικό, ελπίζει να τα καταφέρει για πρώτη φορά.

Κατά γενική ομολογία, η ομάδα του Χόρχε Σαμπάολι, που μας είχε προϊδεάσει πως μπορεί να κάνει σπουδαία πράγματα και στο περσινό Μουντιάλ της Βραζιλίας, είναι η πιο ολοκληρωμένη του τουρνουά, αυτή που έχει παίξει το ομορφότερο ποδόσφαιρο και έχει πραγματοποιήσει τις καλύτερες εμφανίσεις. Πέρασε άνετα από τον όμιλό της έχοντας σκοράρει 10 γκολ με τη λήξη της πρώτης φάσης (όταν κάθε άλλη ομάδα είχε σκοράρει μάξιμουμ 4), είναι ακόμη η ομάδα που έχει πετύχει τα περισσότερα γκολ στη διοργάνωση με 13 και παρά το γεγονός πως πολλοί πιστεύουν ότι έχει πάρει κάποια σφυρίγματα υπέρ της ως διοργανώτρια (η αποβολή του Καβάνι στον προημιτελικό με την Ουρουγουάη το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα), όλοι παραδέχονται πως δικαίως οι Χιλιανοί είναι στον τελικό. 

Με την ηγετική μορφή του Βιντάλ να δεσπόζει στη μεσαία γραμμή, τη δουλειά του ακούραστου εργάτη Μεδέλ πίσω, την τεχνική του Αλέξις Σάντσες και την αποτελεσματικότητα του Βάργκας μπροστά (πρώτος σκόρερ για την ώρα του τουρνουά μαζί με τον Γκερέρο του Περού) και φυσικά τον εκπληκτικό Βαλδίβια να οργανώνει μαεστρικά την ομάδα, οι φίλοι της Χιλής έχουν κάθε λόγο να πιστεύουν πως μπορούν να νικήσουν το εξ αρχής μεγάλο φαβορί και να αναδειχθούν πρωταθλητές.

Από την άλλη μεριά, βρίσκεται η Αργεντινή. Είκοσι δύο ολόκληρα χρόνια από την τελευταία φορά που η “αλμπισελέστε” κατέκτησε κάποιο τρόπαιο (το Κόπα Αμέρικα του 1993 στο Εκουαδόρ) είναι πάρα πολλά για μία εθνική ομάδα όπως η Αργεντινή και οι παίκτες του Τάτα Μαρτίνο θέλουν απόψε να βάλουν τέλος στην ανομβρία δύο και πλέον δεκαετιών. Αυτό φυσικά είναι από μόνο του ένα τεράστιο κίνητρο, συν το ότι αν η παρέα του Μέσι αναδειχθεί απόψε πρωταθλήτρια θα γίνει η πιο επιτυχημένη ομάδα στην ιστορία του θεσμού μαζί με την Ουρουγουάη με 15 κατακτήσεις.

Όπως αναφέρθηκε και πριν, η Αργεντινή ήταν εξαρχής το φαβορί για να κατακτήσει τη συγκεκριμένη διοργάνωση. Με τόσα μεγάλα ονόματα να... συνωστίζονται από τη μέση και μπροστά για την ομάδα του Μαρτίνο, η φιναλίστ του περασμένου Μουντιάλ είχε μακράν το καλύτερο ρόστερ στη διοργάνωση και δε της μένει πλέον παρά να δικαιώσει πλήρως τις προσδοκίες νικώντας απόψε τη Χιλή στον τελικό.

Παρ' όλες πάντως αυτές τις υψηλές προσδοκίες, η Αργεντινή δεν κατάφερε να πείσει στο μεγαλύτερο μέρος του τουρνουά. Το υπέρ της 2-0 του ημιχρόνου που έγινε 2-2 στην πρεμιέρα κόντρα στην Παραγουάη, οι νίκες με μισό-μηδέν απέναντι σε Ουρουγουάη και-κυρίως-Τζαμάικα και το γεγονός ότι δε σκόραρε στα προημιτελικά κόντρα στην Κολομβία παρά τις τόσες ευκαιρίες και πέρασε στα πέναλτι, είχαν προβληματίσει αρκετά και έκαναν πολλούς να αναρωτηθούν για το κατά πόσο τα αστέρια της Αργεντινής μπορούν τελικά να συνεργαστούν αρμονικά στο χορτάρι. Όλα αυτά μέχρι τον ημιτελικό και την εξάρα απέναντι στους Παραγουανούς, σε ένα παιχνίδι στο οποίο η “αλμπισελέστε” ξεδίπλωσε όλες της τις αρετές, επιβεβαίωσε πως στην ημέρα της μπορεί να γίνει ασυναγώνιστη και αναπτέρωσε τις ελπίδες των φίλων της πως επιτέλους μπορούν να τη δουν να σηκώνει ξανά ένα τρόπαιο.

Ο Αγουέρο είναι ο πρώτος σκόρερ της ομάδας στη διοργάνωση με τρία τέρματα και θα σηκώσει και στον τελικό το βάρος στην επίθεση, ο Ιγκουαΐν ακολουθεί με δύο και μαζί με τον Τέβες θα αποτελέσουν δύο εξαιρετικές εφεδρικές λύσεις μπροστά, ο Ντι Μαρία θυμήθηκε επιτέλους τον καλό του εαυτό στον ημιτελικό με την Παραγουάη, στο ίδιο ματς που ο Παστόρε έδειξε πως ίσως μπορεί τελικά να σηκώσει τη βαριά φανέλα της Αργεντινής, ο Μασεράνο με τον Μπίλια θα αποτελέσουν ξανά εγγύηση ανασταλτικά και η παρέα του Μέσι, με τον “μάγο” να έχει μείνει μόνο στο ένα γκολ με πέναλτι αλλά να οργανώνει όλο το παιχνίδι της ομάδας και να την οδηγεί ξανά ως το τέλος, θέλει απόψε να ξορκίσει τα φαντάσματα του περσινού χαμένου τελικού του Παγκοσμίου Κυπέλλου κόντρα στη Γερμανία και να γράψει ιστορία.

Οι κατακτήσεις

Ουρουγουάη          15 (1916, 1917, 1920, 1923, 1924, 1926, 1935, 1942, 1956, 1959, 1967, 1983, 1987, 1995,                                    2011)

Αργεντινή              14 (1921, 1925, 1927, 1929, 1937, 1941, 1945, 1946, 1947, 1955, 1957, 1959, 1991, 1993)

Βραζιλία                  8 (1919, 1922, 1949, 1989, 1997, 1999, 2004, 2007)

Παραγουάη             2 (1953, 1979)

Περού                    2 (1939, 1975)

Κολομβία                1 (2001)

Βολιβία                   1 (1963)

                                                                                                                                                        ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΕΚΑΚΗΣ