Εθνική Βραζιλίας: Βαρέλι δίχως πάτο

Οι πρώτες μου παραστάσεις από μία μεγάλη διεθνή ποδοσφαιρική διοργάνωση ήταν όταν στο Μουντιάλ του 2002, που διεξήχθη στα γήπεδα της Ν. Κορέας και της Ιαπωνίας. Σε αυτή τη διοργάνωση, εγώ και όλος ο πλανήτης απολαύσαμε τις παραστάσεις της εθνικής Βραζιλίας, η οποία πρωταγωνίστησε στη διοργάνωση και κατάφερε στο τέλος να κατακτήσει το πέμπτο Παγκόσμιο Κύπελλο στην ιστορία της, την ώρα που καθιερωνόταν στη συνείδηση όλων ως η κορυφαία εθνική ομάδα όλων των εποχών.

Εκείνη η Βραζιλία ήταν πραγματικά μία μεικτή κόσμου. Διέθετε τον κορυφαίο σέντερ φορ της εποχής και έναν από τους μεγαλύτερους στην ιστορία στο πρόσωπο του αξεπέραστου Ρονάλντο, ένα από τα κορυφαία “δεκάρια”, τον Ριβάλντο, στο απόγειο της καριέρας του, τα δύο μεγαλύτερα πλάγια μπακ στην ιστορία του ποδοσφαίρου (Καφού, Ρομπέρτο Κάρλος) και ένα από τα σπουδαιότερα ταλέντα-τότε ακόμη-, τον Ροναλντίνιο, που έμελλε και αυτός σε λίγα χρόνια να γίνει ο καλύτερος στον κόσμο. Σε μας λοιπόν τις νεότερες γενιές που μεγάλωσαν με τη Βραζιλία αυτών των αστέρων (και των Αντριάνο, Κακά αργότερα) αλλά και στις παλαιότερες που πρόλαβαν παίκτες-μύθους να φορούν τη φανέλα της “σελεσάο”, όπως ο Πελέ, ο Γκαρίντσα, ο Ριβελίνο, ο Τοστάο, ο Φαλκάο, ο Ζίκο, ο Σόκρατες, ο Ρομάριο (ας μην πούμε άλλους), προκαλεί σίγουρα θλίψη η εικόνα της τωρινής ομάδας και η φθίνουσα πορεία της τα τελευταία χρόνια, η οποία με τον αποκλεισμό της από τη φάση των ομίλων του επετειακού Κόπα Αμέρικα, έδειξε σε όλους πως η κατρακύλα δεν έχει τελειωμό.

    Η εθνική Βραζιλίας του 2002, παγκόσμια πρωταθλήτρια στην Άπω Ανατολή, σε πλήρη παράταξη

Δύο χρόνια μετά το απίστευτο κάζο στο Μουντιάλ που διοργάνωσαν οι ίδιοι και την εξευτελιστική “επτάρα” από τη Γερμανία στα ημιτελικά, και ένα χρόνο από τον αποκλεισμό της στα προημιτελικά του περσινού Κόπα Αμέρικα στα γήπεδα της Χιλής (από την Παραγουάη στα πέναλτι), η “σελεσάο” ήθελε στη φετινή εορταστική διοργάνωση να επιστρέψει στις επιτυχίες. Το κακό όμως τρίτωσε για τους Βραζιλιάνους, οι οποίοι αποχαιρέτησαν από τον πρώτο κιόλας γύρο για πρώτη φορά μετά το 1987. Και μπορεί ο τρόπος με τον οποίο αποκλείστηκαν να ήταν σκανδαλώδης (κανονικό χέρι στο γκολ του Περού από το οποίο ηττήθηκε και έμεινε εκτός), όμως αυτό από μόνο του δε μπορεί να αποτελεί δικαιολογία για μια ομάδα με τη φανέλα και την ιστορία της Βραζιλίας. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Η αλήθεια είναι πως σε αυτή τη διοργάνωση η “σελεσάο” παρατάχθηκε με πολλές και σημαντικές απουσίες. Ο μεγάλος σταρ αυτής της ομάδας, Νεϊμάρ, δε μπορούσε να ενισχύσει την προσπάθεια της εθνικής του σε αυτό το Κόπα Αμέρικα καθώς θα αποτελέσει μέλος της ολυμπιακής ομάδας της Βραζιλίας με στόχο να την βοηθήσει να κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες που θα γίνουν στη χώρα (η Μπαρτσελόνα έδωσε το ΟΚ να πάρει μέρος σε μία από τις δύο διοργανώσεις). Ακόμη, ο πρωταθλητής Ευρώπης με τη Ρεάλ Μαδρίτης, Μαρσέλο, δε διατηρεί και τις καλύτερες σχέσεις με τον ομοσπονδιακό προπονητή, Κάρλος Ντούνγκα, και δεν ήταν επίσης στην αποστολή, ενώ για διάφορους άλλους λόγους δεν πήραν μέρος παίκτες όπως οι Τιάγκο Σίλβα, Νταβίντ Λουίζ, Λουίζ Γκουστάβο, Ντανίλο, Ντάγκλας Κόστα, Όσκαρ, Φελίπε Άντερσον και Φιρμίνο. Ακόμη και ο Κακά, που παρά τα 34 του χρόνια και τους πολλούς τραυματισμούς θα μπορούσε να δώσει κάποιες ποιοτικές λύσεις, τραυματίστηκε λίγο πριν την έναρξη της διοργάνωσης και τέθηκε εκτός πλάνων του προπονητή του.

Σε ποιούς μπορούσε πλέον ο Ντούνγκα να βασιστεί; Στον κατά γενική ομολογία κορυφαίο δεξιό μπακ στον κόσμο, Ντάνι Άλβες, στον αριστερό μπακ και φιναλίστ του Champions League με την Ατλέτικο, Φελίπε Λουίς, στον ταλαντούχο Μαρκίνιος της Παρί και στον έμπειρο Μιράντα της Ίντερ στα μετόπισθεν, στον παίκτη που συνέβαλε τα μέγιστα στο να αλλάξει άρδην η εικόνα της Ρεάλ φέτος, Κασεμίρο, στον μοναδικό διασωθέντα από το φετινό “ναυάγιο” της Τσέλσι, Γουίλιαν, τον εξαιρετικό με τη Λίβερπουλ Κουτίνιο και στον πρώτο σκόρερ της Μπενφίκα και του πορτογαλικού πρωταθλήματος, Ζόνας, που μαζί με τον Κώστα Μήτρογλου συνέθεσαν ένα “φονικό” επιθετικό δίδυμο και χάρισαν τον τίτλο στους “αετούς”.

    Η Βραζιλία στο Copa America Centenario, στα γήπεδα των ΗΠΑ

Εκ του αποτελέσματος όμως φάνηκε ότι η συγκεκριμένη ομάδα δε μπόρεσε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και η ατομική αξία του κάθε παίκτη δε στάθηκε αρκετή για να εξασφαλίσει στη Βραζιλία μια επιτυχημένη πορεία στη διοργάνωση. Η “σελεσάο” απογοήτευσε στην πρεμιέρα της κόντρα στο Εκουαδόρ, σε ένα παιχνίδι που ήταν φανερό πως δε μπορούσε να γίνει επικίνδυνη και να δημιουργήσει ευκαιρίες. Τη δεύτερη αγωνιστική “φιλοδώρησε” με επτά τέρματα την Αϊτή, σε ένα παιχνίδι όμως στο οποίο ο αντίπαλος ήταν πολύ χαμηλής δυναμικότητας και δε μπορεί να ληφθεί σοβαρά υπ' όψιν. Τέλος, στο τελευταίο κρίσιμο ματς κόντρα στο Περού, στο οποίο ο χαμένος θα έλεγε αντίο στη διοργάνωση, στους Βραζιλιάνους έκανε ακόμη και η ισοπαλία για να προκριθούν, όμως οι Περουβιανοί είχαν και χείρα... βοηθείας από τους διαιτητές και πέρασαν αυτοί επικρατώντας με 1-0. Σίγουρα στη Βραζιλία έχουν κάθε λόγο να διαμαρτύρονται για την επίμαχη φάση, όμως τι παραπάνω μπορούσε να ζητήσει η “σελεσάο” όταν σε δύο από τα τρία ματς του ομίλου της (στα πιο απαιτητικά μάλιστα) δεν κατάφερε να σκοράρει ούτε ένα γκολ; Επίσης, ακόμη και αυτά τα λίγα ατού που διέθετε η ομάδα και που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στη δημιουργία δεν τράβηξαν ιδιαίτερα (Γουίλιαν, Κουτίνιο, Ζόνας), ο Κασεμίρο ήταν τιμωρημένος στο σημαντικότερο παιχνίδι με το Περού ενώ αίσθηση προκάλεσε ο μικρός χρόνος συμμετοχής που έδωσε ο Ντούνγκα σε παίκτες όπως ο Λούκας Μόουρα και ο Χουλκ, που με την ποιότητά τους σαφώς θα μπορούσαν να βοηθήσουν περισσότερο.

    Οι παίκτες της Βραζιλίας διαμαρτύρονται στον διαιτητή που κατακύρωσε το αντικανονικό γκολ του Περού

Το πρόβλημα δεν ήταν βεβαίως μόνο στο σκοράρισμα αλλά και στη γενικότερη εικόνα της ομάδας, η οποία δεν έπεισε σε καμία περίπτωση πως μπορούσε να φτάσει μακριά και δεν είχε-ούτε έχει-παίκτες με μεγάλη προσωπικότητα που θα βγουν μπροστά και θα την πάρουν απ' το χέρι στα δύσκολα. Αυτό άλλωστε δεν είναι μία διαπίστωση που προκύπτει από την παρουσία της στα γήπεδα των ΗΠΑ αλλά κάτι που μπορούμε να το πάρουμε ως δεδομένο τα τελευταία χρόνια. Ναι, ελαφρυντικά για την αποτυχία της-και-σε αυτή τη διοργάνωση υπάρχουν (απουσίες, διαιτησία), όμως μια ομάδα όπως η Βραζιλία δε θα έπρεπε να τα χρειάζεται.

Η επόμενη μέρα βρίσκει τους Βραζιλιάνους μέσα στην εσωστρέφεια, να στρέφουν το βλέμμα τους στους Ολυμπιακούς του Ρίο, εκεί όπου η “σελεσάο” με ηγέτη τον Νεϊμάρ θα προσπαθήσει να ανέβει στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου και να “ξεπλύνει” τη ντροπή από τα στραπάτσα των τελευταίων διοργανώσεων. Και φυσικά υπάρχουν πάντα και τα προκριματικά για το Μουντιάλ του 2018 στη Ρωσία, με τη Βραζιλία να βρίσκεται αυτή τη στιγμή έκτη στην κατάταξη της λατινοαμερικάνικης ζώνης, δηλαδή σε θέση αποκλεισμού!

Ο χρόνος θα δείξει αν η πεντάκις πρωταθλήτρια κόσμου θα μπορέσει σύντομα να επανέλθει στην αφρόκρεμα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, όμως το βέβαιο είναι πως παρά το γεγονός πως υπάρχει ακόμη αρκετό ταλέντο στις τάξεις της, η σημερινή φουρνιά απέχει παρασάγγας από τους παικταράδες που φόρεσαν στο παρελθόν την ένδοξη φανέλα της.

    ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΕΚΑΚΗΣ