Η δικαίωση της Λίβερπουλ

Η Λίβερπουλ ήταν η μεγάλη νικήτρια του τελικού του Champions League στη Μαδρίτη, πατώντας στην κορυφή της Ευρώπης 14 χρόνια μετά από εκείνη τη μεγάλη νύχτα της Πόλης και κατακτώντας το έκτο συνολικά Κύπελλο Πρωταθλητριών της ιστορίας της. Και μπορεί ο τελικός του «Wanda Metropolitano» να μείνει στη μνήμη μας ως ένας από τους χειρότερους που έχουμε παρακολουθήσει από πλευράς θεάματος και συγκινήσεων, όμως μπορούμε να πούμε πως πανάξια στο τέλος του οι «κόκκινοι» του Γιούργκεν Κλοπ ήταν αυτοί που πανηγύρισαν την κατάκτηση του τροπαίου με τα «μεγάλα αυτιά», μια επιτυχία που αποτελεί τη δικαίωση αυτής της Λίβερπουλ.

Η φετινή Λίβερπουλ δε βρέθηκε από σπόντα στον τελικό, όπως ίσως εκείνη η ομάδα του 2005 η οποία ναι μεν έγραψε μια ολόχρυση σελίδα στην ιστορία του κλαμπ όμως κανείς δεν περίμενε να τη δει να στέφεται πρωταθλήτρια Ευρώπης. Η φετινή Λίβερπουλ ήταν μια ομάδα που είχε φτιαχτεί με κάθε λεπτομέρεια για να φτάσει στη χθεσινή βραδιά. Οι «κόκκινοι» ήταν και πέρσι στον τελικό, όμως με τους παίκτες να ζουν για πρώτη φορά μια τέτοια εμπειρία και να έχουν απέναντί τους τη Ρεάλ Μαδρίτης, έναν σύλλογο που έχει κάνει συνήθεια την κατάκτηση αυτού του τροπαίου, δε μπόρεσαν να φτάσουν στην επιτυχία. Εκείνη η ήττα στο Κίεβο όμως έκανε τη Λίβερπουλ να μάθει από τα λάθη της.

Ο Κλοπ εδώ και μήνες συμπλήρωνε προσεκτικά τα κομμάτια του παζλ, έκανε ελάχιστες αλλά καίριες προσθήκες γνωρίζοντας ακριβώς ποιους παίκτες θέλει και δικαιώθηκε για την επιμονή του σε αυτούς, με την ομάδα να πραγματοποιεί έναν από τους καλύτερους μεταγραφικούς σχεδιασμούς που έχουμε δει εδώ και καιρό. Ο Λορίς Κάριους, τα λάθη του οποίου στοίχισαν στον τελικό του Κιέβου, απομακρύνθηκε επειδή όλες οι μεγάλες ομάδες ξεκινούν από έναν σπουδαίο τερματοφύλακα και η Λίβερπουλ αναζητούσε σταθερότητα κάτω από τα δοκάρια. Αποκτήθηκε ο Άλισον, ο οποίος όλη τη σεζόν ήταν εξαιρετικός και στον φετινό τελικό «κράτησε» όποτε χρειάστηκε την ομάδα με τις καθοριστικές επεμβάσεις του. Η ομάδα του Μερσεϊσάιντ έχασε πέρσι το τρόπαιο από τα λάθη του παλιού γκολκίπερ της και το πήρε φέτος λόγω της σταθερότητας του καινούριου. Η διαφορά είναι εμφανής. Επίσης, ενάμιση χρόνο πριν προσέθεσε στο ρόστερ τον Βίρτζιλ Φαν Ντάικ, ο οποίος όχι μόνο έγινε ηγέτης και έχει μετατρέψει μια προβληματική άμυνα σε μια από τις καλύτερες στον κόσμο, αλλά θεωρείται ίσως ο κορυφαίος κεντρικός αμυντικός στον πλανήτη αυτή τη στιγμή. Στον χθεσινό τελικό ήταν ξανά απροσπέλαστος και πήρε τον τίτλο του MVP, τον οποίο μπορεί να προσθέσει δίπλα σε αυτόν του καλύτερου ποδοσφαιριστή της φετινής Premier League. Ο Κλοπ επίσης προσέθεσε βάθος στη μεσαία του γραμμή με την απόκτηση του-απόντος στον τελικό-Κεϊτά και του Φαμπίνιο, που επίσης ήταν ένας από τους παίκτες που ξεχώρισαν στη φετινή Λίβερπουλ. 

Η Λίβερπουλ είναι απόλυτα δίκαια η νέα πρωταθλήτρια Ευρώπης, βάσει και όλης της πορείας της στο φετινό Champions League. Μπήκε από την αρχή στα βαθιά, σε έναν όμιλο με Παρί Σεν Ζερμέν και Νάπολι, κατάφερε όμως να προκριθεί κι ας ηττήθηκε σε όλα τα εκτός έδρας παιχνίδια της. Πέρασε χάρη στη νίκη της επί της Νάπολι στο «Άνφιλντ» με 1-0 την τελευταία αγωνιστική, με σκόρερ τον Σαλάχ και τον Άλισον να κάνει μια φοβερή επέμβαση στις καθυστερήσεις, βγάζοντας πάθος για την πρόκριση τη στιγμή που οι περισσότεροι πίστευαν πως θα αφήσει σε δεύτερη μοίρα την Ευρώπη για να κυνηγήσει το πρωτάθλημα που της λείπει εδώ και 29 χρόνια. Στα νοκ άουτ, απέκλεισε τη Μπάγερν με το εμφατικό 1-3 μέσα στο Μόναχο, έκανε επίδειξη δύναμης απέναντι στην Πόρτο, ενώ φυσικά έφτασε και σε αυτή τη μυθική ανατροπή κόντρα στη Μπαρτσελόνα, νικώντας τη με 4-0 στο «Άνφιλντ» ενώ είχε ηττηθεί με 3-0 στο «Καμπ Νου». Ίσως στο μυαλό όλων, ακόμη και των παικτών, η Λίβερπουλ να ήταν ήδη πρωταθλήτρια Ευρώπης μετά το εξωπραγματικό της επίτευγμα εις βάρος των «μπλαουγκράνα». Στον τελικό με αντίπαλο την Τότεναμ, απλά δε γινόταν να χάσει πάλι το βαρύτιμο τρόπαιο. Και δεν το έχασε.

Μεγάλη δικαίωση φυσικά αποτελεί αυτή η επιτυχία και για τον Γιούργκεν Κλοπ. Όταν έφτασε για ακόμη μια φορά σε τελικό, επέστρεψε η κουβέντα για την «κατάρα» που τον κυνηγούσε στα παιχνίδια όπου παιζόταν ένα τρόπαιο. Ο Γερμανός μετρούσε έξι σερί χαμένους τελικούς και οκτώ συνολικά στην καριέρα του (δύο γερμανικού Σούπερ Καπ, δύο Κυπέλλου Γερμανίας, έναν Λιγκ Καπ Αγγλίας, έναν Europa League και δύο Champions League), ενώ αν έχανε έναν ακόμη στην κορυφαία διοργάνωση θα ισοφάριζε το αρνητικό ρεκόρ του Μαρσέλο Λίπι με τρεις χαμένους (1997, 1998, 2003-όλοι με τη Γιουβέντους). Ο άνθρωπος αυτός κάθισε στον πάγκο της Λίβερπουλ τον Οκτώβρη του 2015 με σκοπό να κάνει την ομάδα ξανά μεγάλη και τα κατάφερε. Βίωσε πολλές αποτυχίες, όμως ήταν φανερό πως ο σύλλογος γιγάντωνε στα χέρια του. Πάντα χαμογελαστός, ατακαδόρος, διαρκώς κοντά στους παίκτες του, να τους στηρίζει και να τους εμψυχώνει μετά από κάθε θετικό ή αρνητικό αποτέλεσμα. Τρεισήμισι χρόνια με αυτόν στον πάγκο-και συνολικά από το 2012-η Λίβερπουλ δεν είχε κατακτήσει ούτε ένα τρόπαιο, όμως τώρα να που πήρε επιτέλους ένα. Και τι τρόπαιο. Το σπουδαιότερο απ’ όλα.

Για τους πιο πολλούς θα ήταν εξαιρετικά άδικο η σπουδαία αυτή ομάδα που έχει δημιουργήσει ο Κλοπ να έμενε πάλι με άδεια χέρια. Μην ξεχνάμε πως αυτή η ομάδα έδωσε φέτος μια συγκλονιστική μάχη με τη Μάντσεστερ Σίτι στο πρωτάθλημα, χάνοντας τελικά τον τίτλο έχοντας μαζέψει 97 βαθμούς και έχοντας κάνει μόλις μία ήττα! Και τελικά, όχι μόνο οι «κόκκινοι» δεν έμειναν με άδεια χέρια, αλλά το τέλος της σεζόν τους βρίσκει να πανηγυρίζουν το έκτο Πρωταθλητριών στην ιστορία τους και να προσθέτουν τον φετινό θρίαμβο της Μαδρίτης σε αυτούς της Ρώμης το 1977, του Λονδίνου το 1978, του Παρισιού το 1981, της Ρώμης ξανά το 1984 και της Κωνσταντινούπολης το 2005. Και το καλύτερο είναι πως αυτή η Λίβερπουλ μπορεί τώρα να χτίσει πάνω σε αυτή την επιτυχία, καθώς έχει όλα τα φόντα για να πρωταγωνιστήσει και τα επόμενα χρόνια με τους σημαντικότερους παίκτες της στην καλύτερη ποδοσφαιρικά ηλικία και δεμένους με συμβόλαια πολλών ετών στο Μερσεϊσάιντ.

Όσο για την Τότεναμ, αξίζουν και σε αυτήν πολλά συγχαρητήρια. Έκανε μια υπέρβαση για να φτάσει για πρώτη φορά στην ιστορία της ως το τέρμα του δρόμου στο Champions League, ωστόσο η απειρία της σε τέτοια παιχνίδια της στοίχισε, συν το ότι αιφνιδιάστηκε με την τροπή που πήρε ο τελικός χάρη στο πέναλτι της Λίβερπουλ στο πρώτο κιόλας λεπτό. Η πρώτη αγγλική ομάδα που πήρε ποτέ ευρωπαϊκό τρόπαιο, το Κύπελλο Κυπελλούχων το 1963, έχασε μια ιστορική ευκαιρία να ανέβει στην κορυφή της Ευρώπης και να μπει στο κλειστό κλαμπ των συλλόγων που έχουν κατακτήσει όλα τα μεγάλα ευρωπαϊκά κύπελλα (έχει και δύο ΟΥΕΦΑ το 1972 και το 1984), όμως πραγματοποίησε μία ονειρική χρονιά τη στιγμή που κανείς δε θα πόνταρε πως θα μπορούσε να φτάσει ως εδώ. Μένει για άλλη μια χρονιά χωρίς τίτλο, όμως είναι φανερό πως το στάτους της έχει μεγαλώσει τα τελευταία χρόνια υπό τις οδηγίες του Ποτσετίνο και με το νέο γήπεδο, τον σταθερό κορμό που έχει με αυτούς τους εξαιρετικούς παίκτες και την παρουσία του Αργεντινού στον πάγκο (αν μείνει τελικά), έχει τη δυνατότητα να φτάσει κάποια στιγμή στις δικές της επιτυχίες.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΕΚΑΚΗΣ