Η επιστροφή του Special One

Με το σφύριγμα της λήξης του φετινού τελικού του Europa League στη Στοκχόλμη, ο Ζοσέ Μουρίνιο πανηγύρισε με την ψυχή του. Η δική του Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είχε επικρατήσει με 2-0 του εξαιρετικού τη φετινή χρονιά αλλά σαφώς κατώτερου των περιστάσεων στον τελικό Άγιαξ, κατέκτησε το μοναδικό τρόπαιο που έλειπε από τη συλλογή της και έκλεισε μια θέση στο Champions League της επόμενης περιόδου. Αυτό ήταν παράλληλα και το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο για τους “κόκκινους διάβολους” μετά από εννέα χρόνια. Για τον Πορτογάλο τεχνικό, σήμαινε την επιστροφή του στις ευρωπαϊκές επιτυχίες μετά από μία επταετία και συνάμα την καλύτερη απάντηση στους επικριτές του.

Στις 22 Μαΐου 2010 ο Μουρίνιο έφτασε με την Ίντερ στην κατάκτηση του Champions League και παράλληλα στο απόγειο της δικής του πορείας. Ήταν ο κορυφαίος όλων και δε μπορούσε να το αμφισβητήσει κανείς. Από τότε όμως κύλησε μπόλικο νερό στο αυλάκι και ο “Special One” έφτασε σε μεγάλες επιτυχίες αλλά και αποτυχίες. Στην τριετία του στη Μαδρίτη για λογαριασμό της Ρεάλ κατάφερε να κλείσει την ψαλίδα μεταξύ των “μερένχες” και της υπερηχητικής τότε Μπαρτσελόνα, πήρε ένα πρωτάθλημα γεμάτο ρεκόρ, όμως δεν κατάφερε να οδηγήσει τη “βασίλισσα” σε ένα Champions League και έφυγε όντας ανεπιθύμητος από τις “βεντέτες” της ομάδας και έχοντας διχάσει αποδυτήρια και κόσμο. Στην επιστροφή του στην Τσέλσι δήλωσε “Happy One”, πήρε το τρίτο του συνολικά πρωτάθλημα με τους “μπλε” στη δεύτερη σεζόν της δεύτερης θητείας του στο “Στάμφορντ Μπριτζ” αλλά απολύθηκε μεσούσης της περσινής περιόδου, πραγματοποιώντας μια άσχημη πορεία στην Αγγλία και έχοντας κακές σχέσεις με τους περισσότερους ποδοσφαιριστές.

Ο Πορτογάλος τεχνικός ήξερε καλά πως η ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας της Γιουνάιτεντ, το περασμένο καλοκαίρι, ήταν ίσως η τελευταία του ευκαιρία να αποδείξει πως το άστρο του όχι μόνο δε σβήνει, αλλά πως παραμένει σε κορυφαίο επίπεδο. Ντέιβιντ Μόγες και Λουίς Φαν Χάαλ απέτυχαν να φέρουν τους “μπέμπηδες” στον δρόμο των επιτυχιών στη μετά Φέργκιουσον εποχή και ο Μουρίνιο είδε μπροστά του τη μεγάλη πρόκληση να γίνει αυτός ο άξιος διάδοχος του Σερ Άλεξ. Το περσινό καλοκαίρι ξόδεψε 185 εκατομμύρια ευρώ για να φέρει στην ομάδα τους Πογκμπά (ακριβότερη μεταγραφή στην ιστορία), Μικιταριάν και Μπαϊγί, ενώ και ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς έγινε κάτοικος Μάντσεστερ, ως ελεύθερος. Η χρονιά άρχισε εκπληκτικά με την κατάκτηση του Community Shield και οι προσδοκίες που δημιουργήθηκαν ήταν φυσικά τεράστιες.

Παρ' όλα αυτά, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως θα ήθελε ο Μουρίνιο. Η Γιουνάιτεντ έμεινε γρήγορα αρκετά πίσω στην κούρσα του τίτλου, οι τραυματισμοί που έπληξαν την ομάδα ήταν αρκετοί, όπως αρκετές ήταν και οι εντός έδρας ισοπαλίες, με τους “μπέμπηδες” να δυσκολεύονται αφάνταστα να πάρουν τα παιχνίδια στο “Ολντ Τράφορντ”. Η κατάκτηση του Λιγκ Καπ ήταν σίγουρα μια παρηγοριά στη μέτρια πορεία εντός συνόρων, όμως δεν ήταν αρκετή για να σώσει τη χρονιά. Μπαίνοντας στην τελική ευθεία της σεζόν, ο 54χρονος τεχνικός κατάλαβε πως η ομάδα του δύσκολα θα τερμάτιζε στην πρώτη τετράδα και αποφάσισε να αλλάξει πλεύση. Το Europa League, διοργάνωση που πολλές φορές αντιμετωπίζεται ως αγγαρεία από τις αγγλικές και όχι μόνο ομάδες, έγινε απόλυτη προτεραιότητα. Η κατάκτησή του θα εξυπηρετούσε δύο σκοπούς: η Γιουνάιτεντ θα κατακτούσε το μοναδικό ευρωπαϊκό τρόπαιο που έλειπε από την τροπαιοθήκη της και παράλληλα θα εξασφάλιζε τη συμετοχή της στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση.

Από τους προημιτελικούς με την Άντερλεχτ και μετά, οι “κόκκινοι διάβολοι” έπαιζαν με μόνο στόχο το τρόπαιο και ο Μουρίνιο μας παρουσίασε μια κυνική και συντηρητική Γιουνάιτεντ που πρωτίστως την ενδιέφερε το αποτέλεσμα και λιγότερο το θέαμα. Αυτό παραλίγο να το πληρώσει ακριβά, αφού τους Βέλγους “ίδρωσε” για να τους αποκλείσει στην παράταση και από τη Θέλτα στα ημιτελικά κόντεψε να πάθει το μεγαλύτερο κάζο της ιστορίας της αν δεν έβρισκε αέρα ο Γκουιντέτι στην τελευταία φάση του επαναληπτικού στο “Ολντ Τράφορντ”. Παρ' όλα αυτά, η ομάδα, που έπαιξε στο τελευταίο κρίσιμο κομμάτι της σεζόν χωρίς τον μεγάλο άτυχο Ζλάταν, έφτασε ως τον μεγάλο τελικό. Εκεί που ο Πορτογάλος με την τακτική του έδωσε ένα μάθημα στα εξαιρετικά, ενθουσιώδη, πλην όμως άπειρα πιτσιρίκια του Άγιαξ, κατέκτησε την τέταρτη ευρωπαϊκή κούπα του και βρήκε ουσιαστικά τον τρόπο να ολοκληρώσει με επιτυχία την πιο δύσκολη σεζόν της καριέρας του, όπως ο ίδιος είπε στα Μέσα.

Με την κατάκτηση του φετινού Europa League, ο Ζοσέ Μουρίνιο έγινε ο μοναδικός προπονητής που έχει κατακτήσει από δύο φορές τις δύο μεγάλες ευρωπαϊκές διοργανώσεις (Champions League με Πόρτο το 2004 και Ίντερ το 2010, Europa με Πόρτο το 2003 και Γιουνάιτεντ το 2017). Παράλληλα, έγινε μόλις ο τρίτος τεχνικός που κατακτά ευρωπαϊκό τρόπαιο με τρεις διαφορετικές ομάδες, μετά τους Ούντο Λάτεκ (Πρωταθλητριών 1974 με Μπάγερν, ΟΥΕΦΑ 1979 με Γκλάντμπαχ, Κυπελλούχων 1984 με Μπαρτσελόνα) και Ράφα Μπενίτεθ (ΟΥΕΦΑ 2004 με Βαλένθια, Champions League 2005 με Λίβερπουλ, Europa League 2013 με Τσέλσι). Με τους τέσσερις μεγάλους ευρωπαϊκούς τίτλους του, έπιασε στη λίστα μυθικά ονόματα προπονητών, όπως ο Νερέο Ρόκο (2 Πρωταθλητριών και 2 Κυπελλούχων με τη Μίλαν), Σερ Άλεξ Φέργκιουσον (1 Κυπελλούχων με την Αμπερντίν, 2 Champions League και 1 Κυπελλούχων με τη Γιουνάιτεντ) και Μπομπ Πέισλι (3 Πρωταθλητριών και 1 ΟΥΕΦΑ με τη Λίβερπουλ) και υπολείπεται πλέον έναν του Τζιοβάνι Τραπατόνι.

Όσον αφορά τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, έγινε ο πρώτος στην ιστορία της που κατακτά τρεις τίτλους στην πρώτη του κιόλας χρονιά στον πάγκο του συλλόγου, τη στιγμή που δεν υπάρχει άλλος που να έχει πάρει έστω δύο. Στη συνέντευξη Τύπου, μετά τη λήξη του τελικού της Στοκχόλμης, είπε κατηγορηματικά στους δημοσιογράφους: “Είμαι ακόμη ο κορυφαίος! Μη με αμφισβητείτε!”. Και ποιός μπορεί να πει το αντίθετο;

    ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΕΚΑΚΗΣ