Η Ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων, Ιταλία 1990: Φτωχό σε θέαμα, πλούσιο σε συγκινήσεις

Του Ανδρέα Λεκάκη

Για δεύτερη φορά η διεξαγωγή ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου ανατέθηκε στην Ιταλία και οι γείτονές μας έδειξαν πανέτοιμοι για να φιλοξενήσουν μια τέτοια διοργάνωση. Κατασκεύασαν δύο νέα γήπεδα, το «Ντέλε Άλπι» στο Τορίνο και το «Σαν Νίκολα» στο Μπάρι, ενώ άλλα δέκα ανακαινίστηκαν πλήρως. Δυστυχώς, το τουρνουά αυτό έμεινε στη μνήμη όλων ως το χειρότερο ίσως από πλευράς θεάματος, αφού τα γκολ ήταν λίγα και η ποιότητα του ποδοσφαίρου κακή, όμως δεν έλειψαν οι συγκινήσεις, όπως και σε κάθε διοργάνωση φυσικά.

Το σύστημα διεξαγωγής ήταν το ίδιο ακριβώς με το 1986, με τις 24 συμμετέχουσες ομάδες να χωρίζονται σε έξι ομίλους και τις δύο πρώτες συν τις τέσσερις καλύτερες τρίτες να περνάνε στους «16». Ομάδες όπως η Κόστα Ρίκα, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και η Ιρλανδία έκαναν την πρώτη τους εμφάνιση στη διοργάνωση, ενώ οι ΗΠΑ έπαιρναν μέρος για πρώτη φορά από το 1950 και η Αίγυπτος για πρώτη φορά από το 1934!

Η διοργανώτρια Ιταλία ονειρευόταν τον τίτλο. Μερικοί σπουδαίοι παίκτες που διέθετε όπως ο Μαντσίνι, ο Ντοναντόνι, ο Βιάλι, ο Μπαρέζι και ο Μπάτζιο, αντιπροσώπευαν τις ελπίδες των Ιταλών φιλάθλων να δουν από κοντά τη χώρα τους να κατακτά τον κόσμο. Η «σκουάντρα ατζούρα» τα πήγε εξαιρετικά στον πρώτο όμιλο, νικώντας και τα τρία παιχνίδια της χωρίς να δεχθεί ούτε ένα γκολ. Όλα τα βλέμματα είχαν πέσει στον «πρωτάρη» με τα χρώματα της εθνικής, Σαλβατόρε Σκιλάτσι, ο οποίος είχε έρθει από τον πάγκο και είχε σκοράρει το αποφασιστικό γκολ στο πρώτο παιχνίδι με την Αυστρία (1-0), ενώ είχε βρει δίχτυα και στο τρίτο ματς με την Τσεχοσλοβακία. Η τελευταία πέρασε ως δεύτερη, αφού είχε πετύχει μια εντυπωσιακή νίκη επί των ΗΠΑ με 5-1 και είχε κερδίσει επίσης τους Αυστριακούς με 1-0. Οι Αμερικάνοι δε μάζεψαν ούτε βαθμό, αλλά ο τερματοφύλακάς τους, Τόνι Μέολα, έγινε στο ματς με τους Τσεχοσλοβάκους ο νεότερος αρχηγός σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου, όντας μόλις 21 ετών και 109 ημερών.

Όπως και το 1982, έτσι και στο δεύτερο τουρνουά που η Αργεντινή συμμετείχε σαν παγκόσμια πρωταθλήτρια ηττήθηκε στο πρώτο της παιχνίδι, που ήταν μάλιστα το παιχνίδι της πρεμιέρας του τουρνουά. Δράστης αυτή τη φορά ήταν το Καμερούν, που με μια κεφαλιά του Φρανσουά Ομάμ Μπιγίκ πήρε τη νίκη με 1-0 τελειώνοντας μάλιστα το ματς με εννέα παίκτες και πέτυχε μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία των Μουντιάλ. Η αφρικανική ομάδα όμως δεν έμεινε εκεί και συνέχισε τα εκπληκτικά αποτελέσματα. Στο 58^ο λεπτό του δεύτερου αγώνα με τη Ρουμανία, ο Ροζέ Μιλά μπαίνει ως αλλαγή και πετυχαίνει δύο γκολ που έδωσαν τη νίκη με 2-1 και την πρόκριση στην ομάδα. Ήταν τότε 38 ετών και ενώ είχε αποσυρθεί από την αγωνιστική δράση, ο πρόεδρος της χώρας τον έπεισε να πάρει μέρος με την εθνική ομάδα στο Μουντιάλ της Ιταλίας. Ο πανηγυρισμός του, χορεύοντας στον δικό του ρυθμό στο σημαιάκι του κόρνερ, έγινε ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς στα χρονικά των Παγκοσμίων Κυπέλλων. Παρά τη βαριά ήττα με 4-0 από τη Σοβιετική Ένωση, το Καμερούν τερμάτισε στην πρώτη θέση κι ας είχε -2 γκολ στη διαφορά τερμάτων! Το ακολούθησε η Ρουμανία, που νίκησε τη Σοβιετική Ένωση (2-0) και έφερε ισοπαλία (1-1) με την Αργεντινή. Όσο για την «αλμπισελέστε», υστέρησε στην ισοβαθμία με τους Ρουμάνους αλλά τελικά πέρασε ως μία από τις καλύτερες τρίτες.

    Ο ξεχωριστός πανηγυρισμός του Ροζέ Μιλά

Στον τρίτο όμιλο η Βραζιλία πέτυχε το απόλυτο των νικών και φυσικά τερμάτισε πρώτη. Η έκπληξη ήταν η πρωτοεμφανιζόμενη Κόστα Ρίκα, που με δύο νίκες επί της Σκωτίας (1-0) και της Σουηδίας (2-1) πέρασε ως δεύτερη. Η Δυτική Γερμανία έκανε επίδειξη δύναμης στον τέταρτο όμιλο, διαλύοντας με 4-1 τη Γιουγκοσλαβία και με 5-1 τα ΗΑΕ, ενώ στο τέλος έφερε 1-1 με την Κολομβία. Η παρέα του Ματέους, του Κλίνσμαν, του Μπρέμε (η γερμανική τριάδα της Ίντερ τότε) και του Φέλερ υποσχόταν μεγάλα πράγματα σε αυτό το τουρνουά. Οι Γιουγκοσλάβοι του Ίβιτσα Όσιμ πέρασαν ως δεύτεροι, ενώ η Κολομβία του διάσημου για το μαλλί αφάνα που είχε Βαλντεράμα και του εκκεντρικού τερματοφύλακα Ιγκίτα βρήκε μία από τις προνομιούχες τρίτες θέσεις.

Η Ισπανία, αν και ξεκίνησε με ένα 0-0 απέναντι στην Ουρουγουάη του Φραντζεσκόλι, πήρε την πρώτη θέση στον πέμπτο όμιλο καθώς νίκησε 3-1 τη Νότιο Κορέα με χατ τρικ του Μίτσελ και 2-1 το Βέλγιο, με τον πολλά χρόνια αργότερα προπονητή του Ολυμπιακού να σκοράρει άλλο ένα γκολ με πέναλτι και να φτάνει τα τέσσερα στο τουρνουά. Οι Βέλγοι πάντως, τέσσερα χρόνια μετά την πορεία τους ως τα ημιτελικά, τα πήγαν πολύ καλά βγαίνοντας δεύτεροι, με δυο νίκες επί της Νοτίου Κορέας (2-0) και της Ουρουγουάης (3-1). Και η Ουρουγουάη όμως προκρίθηκε, έχοντας μία από τις καλύτερες συγκομιδές των τρίτων ομάδων.

Στον έκτο όμιλο βρισκόταν η Αγγλία, η οποία συμμετείχε σε ένα ακόμη τουρνουά έχοντας μεγάλες φιλοδοξίες, βασίζοντας πολλά στον πρώτο σκόρερ της προηγούμενης διοργάνωσης, Γκάρι Λίνεκερ, και στον ταλαντούχο Πολ Γκασκόιν. Μαζί της και η Ολλανδία, η οποία μετά τη δεκαετία του ’70 είχε να επιδείξει ξανά μια εξαιρετική γενιά, με πρωταγωνιστές τους παίκτες που αποτελούσαν τότε την ολλανδική τριάδα της Μίλαν: Ρούουντ Γκούλιτ, Φρανκ Ράικαρντ, Μάρκο Φαν Μπάστεν. Δυο χρόνια νωρίτερα, οι παίκτες αυτοί είχαν οδηγήσει τους «οράνιε» στον πρώτο τίτλο της ιστορίας τους, την κατάκτηση του Euro του 1988, ενώ προέρχονταν από δύο σερί κατακτήσεις Κυπέλλου Πρωταθλητριών με τους «ροσονέρι». Το επίπεδο αυτού του ομίλου πάντως ήταν απογοητευτικό, με την Αγγλία να τερματίζει πρώτη έχοντας μόνο μια νίκη (1-0 την Αίγυπτο) και δύο γκολ, ενώ η Ολλανδία και η Ιρλανδία προκρίθηκαν χωρίς να έχουν κερδίσει σε κανένα παιχνίδι (έφεραν τρεις ισοπαλίες)! Μάλιστα, επειδή και οι δύο ισοβαθμούσαν σε όλα τα κριτήρια, η τελική τους θέση αποφασίστηκε με κλήρωση, με τους «οράνιε» να είναι άτυχοι αφού βγήκαν τρίτοι και έπεσαν πάνω στη Δυτική Γερμανία.

Περνώντας πλέον στη φάση των «16», η αναμέτρηση του Καμερούν με την Κολομβία έληξε χωρίς τέρματα στην κανονική της διάρκεια. Στην παράταση ανέλαβε δράση και πάλι ο Ροζέ Μιλά, ο οποίος όπως και στο ματς με τη Ρουμανία είχε μπει ως αλλαγή και πέτυχε ξανά δύο γκολ. Στο πρώτο εκτέλεσε εξαιρετικά μετά από ωραία προσωπική ενέργεια, ενώ το δεύτερο ήταν μια… ευγενική χορηγία του Ιγκίτα. Σε μια από τις συνηθισμένες του… τρελές ενέργειες, ο Κολομβιανός γκολκίπερ προσπάθησε να ντριμπλάρει τον Μιλά εκτός περιοχής, εκείνος του έκλεψε τη μπάλα και σε άδεια εστία πέτυχε το 2-0. Οι «καφετέρος» μείωσαν σε 2-1 με τον Ρεντίν στο 115’ αλλά ήταν πια αργά. Όσο για τον Μιλά, είχε εξελιχθεί χωρίς αμφιβολία στην αποκάλυψη της διοργάνωσης και σε έναν από τους μεγάλους της πρωταγωνιστές.

Με χατ τρικ του Σκούχραβι, που έφτασε τα πέντε γκολ, η Τσεχοσλοβακία δε συνάντησε κανένα πρόβλημα απέναντι στην Κόστα Ρίκα και τη νίκησε με 4-1, ενώ η μεγάλη, κλασσική λατινοαμερικάνικη αναμέτρηση μεταξύ Αργεντινής και Βραζιλίας κρίθηκε από ένα γκολ του Κλαούντιο Κανίγια, ο οποίος πήρε μία απίθανη πάσα από τον Μαραντόνα, εκμεταλλεύτηκε την εκπληκτική του ταχύτητα και περνώντας και τον τερματοφύλακα της «σελεσάο», Ταφαρέλ, σκόραρε για να στείλει την παγκόσμια πρωταθλήτρια στα προημιτελικά. Το παιχνίδι μεταξύ Δυτικής Γερμανίας και Ολλανδίας ξυπνούσε μνήμες από τον τελικό του 1974, αλλά και από τον ημιτελικό του προ διετίας Euro, όταν και οι «οράνιε» νίκησαν με ανατροπή τους Γερμανούς και τους πέταξαν έξω από το τουρνουά που διοργάνωναν οι ίδιοι. Τα «πάντσερ» γύρευαν εκδίκηση και την πήραν, με τον Κλίνσμαν και τον Μπρέμε να βρίσκουν δίχτυα και τον Ρόναλντ Κούμαν απλά να μειώνει με πέναλτι στο τέλος του αγώνα. Το παιχνίδι αυτό μνημονεύεται για την κόντρα του Φρανκ Ράικαρντ με τον Ρούντι Φέλερ, με τη μεταξύ τους διαμάχη να ξεκινάει με ένα σκληρό φάουλ του Ολλανδού επάνω στον Γερμανό στο 21^ο λεπτό και να κορυφώνεται ένα λεπτό αργότερα, με τον Αργεντινό διαιτητή Λουστάου να αποβάλλει και τους δύο. Χαρακτηριστικό είναι πως ο άσος της Μίλαν έφτυσε δύο (!) φορές τον Φέλερ, μία αμέσως μετά τον πρώτο τους καυγά και άλλη μία την ώρα που αποχωρούσαν από το γήπεδο, με τον Γερμανό πάντως να μην αντιδρά.

Η μάχη μεταξύ Ιρλανδίας και Ρουμανίας αποδείχθηκε εξαιρετικά αμφίρροπη και το 0-0 έμεινε τόσο στην κανονική διάρκεια, όσο και στην παράταση. Στα πέναλτι, και ενώ όλες οι προηγούμενες εκτελέσεις ήταν εύστοχες, ο Πατ Μπόνερ θα αποκρούσει το πέμπτο πέναλτι του Ντάνιελ Τιμόφτε και στη συνέχεια ο αμυντικός Ντέιβιντ Ο’ Λίρι (ρέκορντμαν συμμετοχών της Άρσεναλ) θα σκοράρει για να δώσει την πρόκριση στους Ιρλανδούς. Η ομάδα του Τζάκι Τσάρλτον είχε καταφέρει το απίστευτο, να φτάσει ως τους προημιτελικούς χωρίς να έχει σημειώσει ακόμη νίκη στη διοργάνωση! Όσο για την οικοδέσποινα Ιταλία, τα γκολ των Σκιλάτσι και Σερένα στο δεύτερο ημίχρονο της έδωσαν τη νίκη με 2-0 επί της Ουρουγουάης και έστειλαν και εκείνη στην επόμενη φάση.

Στο ματς Γιουγκοσλαβία-Ισπανία, το γκολ του Στοΐκοβιτς στο 78’ βρήκε απάντηση πέντε λεπτά αργότερα από τον Σαλίνας, όμως στην παράταση ο ίδιος παίκτης θα σκοράρει ξανά για τους Γιουγκοσλάβους, χαρίζοντάς τους την πρόκριση. Τέλος, απίστευτα δραματική εξέλιξη είχε το παιχνίδι της Αγγλίας με το Βέλγιο. Στο «Ρενάτο Νταλ’ Άρα» της Μπολόνια, οι «κόκκινοι διάβολοι» σημάδεψαν δύο φορές τα δοκάρια και έκαναν τα πάντα για να σκοράρουν, με τον Έντσο Σίφο, έναν ταλαντούχο παίκτη που του είχαν δώσει το προσωνύμιο «μικρός Πελέ» αλλά δε δικαίωσε ποτέ τις προσδοκίες, να κάνει ένα φοβερό παιχνίδι. Η κανονική διάρκεια όμως ολοκληρώθηκε χωρίς τέρματα και ενώ το 0-0 παρέμενε μέχρι και τις τελευταίες στιγμές της παράτασης, όλοι περίμεναν τα πέναλτι. Στο τελευταίο λεπτό όμως η Αγγλία κερδίζει ένα φάουλ λίγο πιο κάτω από το κέντρο. Το εκτελεί ο Γκασκόιν γεμίζοντας μέσα στην περιοχή των Βέλγων και ο Ντέιβιντ Πλατ πιάνει ένα σουτ στην κίνηση κάνοντας μισή περιστροφή και πετυχαίνει ένα φοβερό γκολ το οποίο φυσικά πανηγυρίστηκε έξαλλα, αφού ήταν αυτό που έδωσε στους Άγγλους το εισιτήριο για τα προημιτελικά.

Στον πρώτο προημιτελικό, το 0-0 μεταξύ Αργεντινής και Γιουγκοσλαβίας σήμαινε πως όλα θα κριθούν στα πέναλτι. Στην πρώτη εκτέλεση των Γιουγκοσλάβων, ο Στοΐκοβιτς σημάδεψε το οριζόντιο δοκάρι, ενώ πέναλτι έχασε και το μεγάλο αστέρι της «αλμπισελέστε», ο Μαραντόνα. Κάπου εκεί όμως είχε φτάσει η μεγάλη στιγμή του Σέρχιο Γκοϊκοετσέα. Είχε ξεκινήσει τη διοργάνωση ως ο δεύτερος τερματοφύλακας της ομάδας πίσω από τον Πουμπίδο, όμως ο τραυματισμός του τελευταίου στο ματς ομίλων με τη Σοβιετική Ένωση του έδωσε γάντια βασικού. Κόντρα στην Γιουγκοσλαβία έγινε ήρωας, αφού απέκρουσε τα πέναλτι των Μπρνόβιτς και Χατζιμπέγκιτς και χάρισε στην πρωταθλήτρια κόσμου την είσοδο στα ημιτελικά.

Η Ιταλία έβαλε τέλος στο «παραμυθένιο» ταξίδι της Ιρλανδίας, την οποία νίκησε 1-0 με τέρμα του Σαλβατόρε Σκιλάτσι, ο οποίος πλέον είχε εξελιχθεί στον πιο απροσδόκητο πρωταγωνιστή για τους «ατζούρι», όντας αυτός που για μια ακόμη φορά βγάζει από τη δύσκολη θέση την ομάδα. Οι Δυτικογερμανοί, από τη μεριά τους, χρειάστηκαν μια εύστοχη εκτέλεση πέναλτι του Λόταρ Ματέους στο 25^ο λεπτό του αγώνα με την Τσεχοσλοβακία για να περάσουν, σε έναν ακόμη «φτωχό» σε γκολ ματς στην διοργάνωση. Το πιο συναρπαστικό παιχνίδι των προημιτελικών όμως, και ίσως και ολόκληρου του τουρνουά, έγινε μεταξύ Αγγλίας και Καμερούν, το οποίο γινόταν η πρώτη αφρικανική ομάδα που φτάνει σε αυτή τη φάση.

Με κεκτημένη ταχύτητα από το «χρυσό» τέρμα του με τους Βέλγους, ο Πλατ σκόραρε και κόντρα στους Αφρικανούς στο 25^ο λεπτό. Μέσα σε τέσσερα λεπτά όμως (61’-65’) το Καμερούν έφερε «τούμπα» το ματς, χάρη σε ένα εύστοχο πέναλτι του Κουντέ και ένα ακόμη γκολ από τον Εκέκε. Οι Άγγλοι ήταν μπροστά σε έναν ταπεινωτικό αποκλεισμό, όμως επτά λεπτά πριν το τέλος ο Λίνεκερ μετέτρεψε σε γκολ ένα πέναλτι που κέρδισε η ομάδα του. Το παιχνίδι πήγε στην παράταση και εκεί η ομάδα του Μπόμπι Ρόμπσον κέρδισε ένα ακόμη πέναλτι στο οποίο ευστόχησε και πάλι ο επιθετικός της Τότεναμ. Με τελικό σκορ 3-2 και με ανατροπή στην ανατροπή, η Αγγλία ήταν στα ημιτελικά για πρώτη φορά από το 1966 και το Μουντιάλ που διοργάνωσε η ίδια, ενώ η παρέα του Ροζέ Μιλά, που πάλι μπήκε ως αλλαγή αλλά αυτή τη φορά δεν κατάφερε να σκοράρει, αποχαιρέτησε το τουρνουά έχοντας κερδίσει τη συμπάθεια όλων.

Στις 3 Ιουλίου 1990, η Αργεντινή θα αντιμετώπιζε την Ιταλία στο «Σαν Πάολο» για τον πρώτο ημιτελικό, κάτι που σήμαινε πως ο Ντιέγκο Μαραντόνα θα αγωνιζόταν στο γήπεδο όπου μεγαλούργησε με τη Νάπολι, οδηγώντας την σε δύο πρωταθλήματα και ένα Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, μπροστά στο κοινό που τον λάτρευε. Πριν από το παιχνίδι, κατάφερε να διχάσει τους Ιταλούς φιλάθλους, ζητώντας από τους Ναπολιτάνους να στηρίξουν τη δική του Αργεντινή στο γήπεδο και όχι τη χώρα τους! Το επιχείρημά του, στο μήνυμα που τους απηύθυνε, ήταν πως το ιταλικό κράτος ελάχιστα ενδιαφέρεται για την πόλη, θέλοντας ουσιαστικά να καταδείξει τον κοινωνικό ρατσισμό που βιώνει ο ιταλικός Νότος από τον ισχυρό Βορρά. Η προσπάθειές του όμως, μάλλον έπεσαν στο κενό. Η αφοσίωση των Ναπολιτάνων στα χρώματα της χώρας τους υπερίσχυσε της λατρείας για τον αστέρα της ομάδας τους, απαντώντας χαρακτηριστικά: «Μικρέ Ντιέγκο, σε αγαπάμε, αλλά η Ιταλία είναι η πατρίδα μας».

Ο… υπ’ αριθμόν ένα ύποπτος πλέον, Σαλβατόρε Σκιλάτσι, «χτύπησε» ξανά στο 17^ο λεπτό του ημιτελικού, κάνοντας το 1-0 για την Ιταλία. Η απάντηση των Αργεντινών ήρθε όμως στο 67’, όταν ο Κανίγια έπιασε μια ανάποδη κεφαλιά που νίκησε τον τερματοφύλακα των «ατζούρι», Βάλτερ Τζένγκα, ο οποίος έκανε μια αποτυχημένη έξοδο. Αυτό ήταν και το πρώτο γκολ που δέχθηκε η Ιταλία στο τουρνουά. Το τελικό 1-1 έστειλε το ματς στην παράταση και αφού ούτε εκεί άλλαξε κάτι, στα πέναλτι. Μετά το απόλυτο στις έξι πρώτες εκτελέσεις, ο Γκοϊκοετσέα, που είχε και ψυχολογία μετά τα δύο πέναλτι που έπιασε με τους Γιουγκοσλάβους, σταμάτησε τον Ρομπέρτο Ντοναντόνι. Ο Μαραντόνα ευστόχησε στη συνέχεια για το 4-3 και ο Σερένα, που είχε αναλάβει να κρατήσει ζωντανούς τους διοργανωτές, είδε τον γκολκίπερ της Αργεντινής να αποκρούει και το δικό του πέναλτι. Η απογοήτευση ήταν μεγάλη για τους Ιταλούς, οι οποίοι αν και αήττητοι έχασαν την ευκαιρία να κατακτήσουν το τρόπαιο στην έδρα τους, ενώ η «αλμπισελέστε» μπορούσε να υπερασπιστεί τον τίτλο της στον τελικό. Ο Μαραντόνα μπορεί τελικά να μην είχε με το μέρος του τους Ιταλούς φιλάθλους, όμως στο «Σαν Πάολο» έζησε μία ακόμη μεγάλη στιγμή, αυτή τη φορά με την εθνική του ομάδα. Όσο για τον Γκοϊκοετσέα, με τέσσερις συνολικά αποκρούσεις στη διαδικασία των πέναλτι, έγινε ο τερματοφύλακας με τις περισσότερες από κάθε άλλον σε Παγκόσμιο Κύπελλο.

Στην ψυχοφθόρα αυτή διαδικασία κρίθηκε και ο άλλος ημιτελικός, μεταξύ Δυτικής Γερμανίας και Αγγλίας. Ο Μπρέμε ήταν αυτός που άνοιξε το σκορ στο 60’, όμως το σπουδαίο επιθετικό όπλο των «τριών λιονταριών», ο Γκάρι Λίνεκερ, ισοφάρισε δέκα λεπτά πριν το φινάλε. Οι Γερμανοί αποδείχθηκαν απόλυτα ψύχραιμοι και εύστοχοι στα πέναλτι, όμως δεν ίσχυε το ίδιο και για τους Άγγλους. Στην τέταρτη εκτέλεσή τους, ο Στιούαρτ Πιρς είδε τον Μπόντο Ίλγκνερ να του λέει «όχι», ενώ αφού στη συνέχεια σημάδεψε σωστά και ο Θον, ο Κρις Γουόντλ δεν είχε περιθώριο λάθους. Ο μεσοεπιθετικός της Μαρσέιγ όμως έστειλε τη μπάλα ψηλά, πάνω από το οριζόντιο δοκάρι. Αυτό ήταν. Η Δυτική Γερμανία έβγαινε ζωντανή από τη «ρώσικη ρουλέτα» για τρίτο συνεχόμενο Μουντιάλ, ενώ για την Αγγλία, που σε αυτή τη διοργάνωση έκανε την καλύτερή της πορεία μετά τον θρίαμβο του 1966 φυσικά, η «κατάρα» των πέναλτι μόλις άρχιζε.

Στον μικρό τελικό του Μπάρι, οι Ιταλοί ήθελαν τουλάχιστον να πανηγυρίσουν την τρίτη θέση μπροστά στο κοινό τους και τα κατάφεραν. Ο Ρομπέρτο Μπάτζιο, που εκείνο το καλοκαίρι μεταπήδησε από τη Φιορεντίνα στη Γιουβέντους προκαλώντας την οργή των φιλάθλων των «βιόλα», έκανε το 1-0 κόντρα στην Αγγλία στο 71^ο λεπτό. Δέκα λεπτά αργότερα ο Πλατ έφερε το ματς στα ίσια, όμως ο μεγάλος πρωταγωνιστής για την Ιταλία σε αυτή τη διοργάνωση, ο Σαλβατόρε Σκιλάτσι, ευστόχησε σε πέναλτι στο 86’, φτάνοντας τα έξι γκολ και ανεβαίνοντας μόνος πρώτος στη λίστα με τους κορυφαίους σκόρερ του τουρνουά.

Σε γενικές γραμμές ολόκληρη η διοργάνωση ήταν «φτωχή» σε θέαμα, έτσι εξαίρεση δεν αποτέλεσε ούτε ο τελικός. Για δεύτερη συνεχόμενη φορά, Δυτική Γερμανία και Αργεντινή μονομαχούσαν για τον τίτλο, με τα «πάντσερ» να ψάχνουν εκδίκηση για εκείνη την ήττα στην Πόλη του Μεξικού τέσσερα χρόνια νωρίτερα. Ύστερα από ένα ημίχρονο χωρίς συγκινήσεις, οι Γερμανοί μπήκαν με περισσότερη διάθεση να ψάξουν το γκολ στην επανάληψη, χάνοντας δύο καλές ευκαιρίες με σουτ του Λιτμπάρσκι και κεφαλιά του Μπέρτχολντ. Στο 65^ο λεπτό, ο Αργεντινός αμυντικός Πέδρο Μονσόν έκανε ένα σκληρό τάκλιν στον Κλίνσμαν και αντίκρισε απευθείας την κόκκινη κάρτα του Εντγκάρδο Κοντεσάλ, ενός διαιτητή που σε εκείνο τον τελικό έκλεψε την παράσταση με τις θεατρικές κινήσεις του αλλά-δυστυχώς-και με τις αποφάσεις του. Ο Μονσόν έγινε ο πρώτος παίκτης που αποβάλλεται σε τελικό Μουντιάλ και το αριθμητικό μειονέκτημα της Αργεντινής έγειρε ακόμη περισσότερο την πλάστιγγα προς τη Δυτική Γερμανία.

Πέντε λεπτά πριν τη λήξη, ο Φέλερ βρίσκεται στα δεξιά της μεγάλης περιοχής των Αργεντινών και μετά τη μονομαχία του με τον Σενσίνι πέφτει στο έδαφος. Ο Κοντεσάλ δίνει ένα αμφιλεγόμενο πέναλτι το οποίο μετατρέπει σε γκολ ο Μπρέμε, ένα γκολ αρκετό για να στέψει την ομάδα του πρωταθλήτρια κόσμου. Οι παίκτες της «αλμπισελέστε», απογοητευμένοι και εκνευρισμένοι από την απόφαση του Μεξικανού ρέφερι, θα τελειώσουν το παιχνίδι με εννέα παίκτες λόγω αποβολής και του Ντεσότι, αφού τα πράγματα ξέφυγαν προς το τέλος. Ήταν ένα άσχημο φινάλε σε έναν κακό τελικό ενός πολύ μέτριου Μουντιάλ, όμως η ουσία ήταν πως η Γερμανία, στην τελευταία της παρουσία σε διοργάνωση ως διαιρεμένη, πήρε τη ρεβάνς που ήθελε και για τρίτη φορά αναδείχθηκε παγκόσμια πρωταθλήτρια. Ο προπονητής της δε, Φραντς Μπεκενμπάουερ, κέρδισε το τρόπαιο και ως προπονητής δεκαέξι χρόνια μετά την κατάκτησή του ως παίκτης, όντας ο δεύτερος μετά τον Μάριο Ζαγκάλο που καταφέρνει κάτι τέτοιο.

    Οι Δυτικογερμανοί πανηγυρίζουν την τρίτη τους επιτυχία σε Μουντιάλ

Οι συνθέσεις του τελικού

Δυτική Γερμανία: Ίλγκνερ, Αουγκεντάλερ, Μπέρτχολντ (73’ Ρόιτερ), Μπούχβαλντ, Κόλερ, Μπρέμε, Ματέους (α), Χάσλερ, Λιτμπάρσκι, Φέλερ, Κλίνσμαν Προπονητής: Φραντς Μπεκενμπάουερ

Αργεντινή: Γκοϊκοετσέα, Σιμόν, Σερισουέλα, Ρουτζέρι (46’ Μονσόν), Λορένσο, Μπασουάλδο, Μπουρουτσάγκα (53’ Καλντερόν), Τρόγλιο, Σενσίνι, Μαραντόνα (α), Ντεσότι Προπονητής: Κάρλος Μπιλάρδο

Διαιτητής: Εντγκάρδο Κοντεσάλ (Μεξικό)

Ημερομηνία: 8 Ιουλίου 1990

Γήπεδο: «Ολίμπικο», Ρώμη

Το πρόσωπο: Σαλβατόρε Σκιλάτσι

Σε αυτή τη διοργάνωση, ο Σαλβατόρε Σκιλάτσι έγινε από το πουθενά ο μεγαλύτερος σταρ της Ιταλίας. Μόλις ένα χρόνο πριν είχε πάρει μεταγραφή από τη Μεσίνα και τη Serie B στη Γιουβέντους και η καλή πρώτη χρονιά που έκανε στο Τορίνο του εξασφάλισε μια θέση στην αποστολή της «σκουάντρα ατζούρα» για το Μουντιάλ, κι ας είχε μόλις μία εμφάνιση με την εθνική ομάδα! Σκόραρε στην πρεμιέρα της Ιταλίας με την Αυστρία μπαίνοντας ως αλλαγή και από το τρίτο ματς με την Τσεχοσλοβακία-όπου σκόραρε και εκεί-και μετά δεν ξαναβγήκε από την ενδεκάδα. Γκολ στους «16» με την Ουρουγουάη, γκολ στους «8» με την Ιρλανδία, γκολ στα ημιτελικά με την Αργεντινή, γκολ και στον μικρό τελικό με την Αγγλία. Σύνολο έξι τέρματα για τον φορ των «ατζούρι», ο οποίος αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ και κορυφαίος παίκτης της διοργάνωσης. Σε εκείνο το Μουντιάλ έζησε τον μήνα της ζωής του, όμως δε μπόρεσε να «πατήσει» πάνω στις εξαιρετικές του εμφανίσεις και η μετέπειτα καριέρα του κινήθηκε σε πολύ μέτρια επίπεδα, με τον Σκιλάτσι να συμπεριλαμβάνεται στη λίστα με τους παίκτες που έλαμψαν σε μία διοργάνωση και μόνο.

Η στιγμή

Ο ημιτελικός μεταξύ Δυτικής Γερμανίας και Αγγλίας στο «Ντέλε Άλπι» του Τορίνο βρίσκεται στην παράταση μετά το 1-1 της κανονικής διάρκειας, και στο 98^ο λεπτό ο Πολ Γκασκόιν κάνει μια προβολή στο κέντρο του γηπέδου. Ο διαιτητής του δείχνει την κίτρινη κάρτα, που σημαίνει πως σε περίπτωση που η Αγγλία περνούσε στον τελικό εκείνος δε θα είχε δικαίωμα συμμετοχής. Η εικόνα του να δακρύζει στη θέα της κάρτας είναι μια από τις πιο χαρακτηριστικές και συνάμα δραματικές στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων, με τον «Γκάζα» να είναι απαρηγόρητος σε όλη την υπόλοιπη διάρκεια του αγώνα και τους συμπαίκτες του αλλά και τον προπονητή του να προσπαθούν να τον ηρεμήσουν. Τελικά η Αγγλία δεν κατάφερε να βρεθεί στον τελικό, όμως η εικόνα του δακρυσμένου Γκασκόιν, ενός τόσο χαρισματικού ποδοσφαιριστή που όμως νικήθηκε από τα πάθη του, μένει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό.

    Τα δάκρυα του Πολ Γκασκόιν

Πηγές: "Η Ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου", εκδ. "Σύγχρονοι Ορίζοντες", 2010

             "Ειδική έκδοση του Goal News για το Μουντιάλ", 2014

             "Στιγμές Μουντιάλ", Χρήστος Σωτηρακόπουλος, εκδ. "Τόπος", 2014