Η κατάρα της τρίτης χρονιάς κυνηγά ξανά τον Μουρίνιο

Την περσινή χρονιά, η Τσέλσι του Ζοσέ Μουρίνιο ήταν κατά γενική ομολογία η καλύτερη ομάδα στην Αγγλία. Μπορεί οι «μπλε» να επικρίθηκαν από πολλούς για το ποδόσφαιρο που (δεν) έπαιξαν σε πολλά παιχνίδια, όμως κανένας δε μπορεί να μην παραδεχθεί πως ήταν η πιο σταθερή ομάδα της Premier League και δικαίως έφτασε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος μετά από πέντε χρόνια.

Για τον ίδιο τον Μουρίνιο, η περσινή χρονιά ήταν λυτρωτική, αφού είχαν προηγηθεί δύο σεζόν απόλυτης «ξηρασίας» από πλευράς τίτλων (η τελευταία του με τη Ρεάλ και η πρώτη της δεύτερης θητείας του στην Τσέλσι), μια "ξηρασία" που τερματίστηκε με την κατάκτηση του Λιγκ Καπ και φυσικά του πρωταθλήματος. Πάντα, άλλωστε, ο Πορτογάλος τεχνικός συνηθίζει να φτάνει στο peak τους τις ομάδες του τη δεύτερή του χρονιά σε αυτές. Τι συμβαίνει όμως αμέσως μετά τη δεύτερη σεζόν; Λίγους μήνες μετά την επάνοδό του στον «θρόνο» της Premier League, τίποτα δε μοιάζει ίδιο ούτε για την Τσέλσι ούτε και για τον Μουρίνιο.

«Ο Μουρίνιο έχει αδυναμία στη στρατηγική. Ασχολείται συνεχώς με αυτήν. Όμως, έπειτα από ενάμιση χρόνο, έχει καταφέρει να... κάψει τους παίκτες του. Τους έχει εξαντλήσει. Δεν μπορούν να δώσουν αυτό που πρέπει μέσα στο γήπεδο» ήταν τα λόγια του Φάμπιο Καπέλο, σε μια προσπάθειά του να εξηγήσει τί φταίει στη φετινή Τσέλσι και στον ίδιο τον Μουρίνιο. Την ίδια ώρα, ο «Special One» με δηλώσεις του δε μπόρεσε να δώσει εξηγήσεις για την αγωνιστική κατρακύλα των «μπλε» και μοιάζει να βρίσκεται σε πιο δύσκολη θέση από ποτέ, ενώ η «κατάρα» της τρίτης σεζόν δείχνει να τον κυνηγά για μία ακόμη φορά.

Μια ματιά στην έως τώρα προπονητική πορεία του αρκεί για να δούμε πως ο 52χρονος τεχνικός δεν έχει μείνει ποτέ πάνω από τρεις σεζόν σε μία ομάδα, ενώ και σε αυτές που έμεινε τρία χρόνια, η τρίτη χρονιά ήταν πάντα η χειρότερή του. Φέτος, στο ξεκίνημα της τρίτης του σεζόν της δεύτερης θητείας του στην Τσέλσι, η πρωταθλήτρια Αγγλίας έχει πραγματοποιήσει τη χειρότερή της εκκίνηση στο πρωτάθλημα και βιώνει τη μεγαλύτερη αγωνιστική κρίση της σύγχρονης ιστορίας της. Για την ώρα, η ιστορία δείχνει να επαναλαμβάνεται για τον Πορτογάλο και εμείς θα δούμε παρακάτω γιατί και με ποιόν τρόπο ο Μουρίνιο δε μπόρεσε να... αντέξει στην ίδια ομάδα για πάνω από τρία χρόνια.

Το δράμα του πρωταθλητή

Μετά τα σύντομα αλλά επιτυχημένα περάσματά του από Μπενφίκα και Λεϊρία στα πρώτα του προπονητικά βήματα, ο Ζοσέ Μουρίνιο ανέλαβε στις αρχές του 2002 τις τύχες της Πόρτο, της ομάδας που έμελλε να τον βάλει για τα καλά στο ποδοσφαιρικό προσκήνιο. Στην πρώτη του ολοκληρωμένη σεζόν στους «δράκους», ο Πορτογάλος τράβηξε επάνω του όλα τα βλέμματα με τη δουλειά του, με την ομάδα του να φτάνει στην κατάκτηση του νταμπλ στην Πορτογαλία και του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Την αμέσως επόμενη χρονιά, ο Μουρίνιο κατέκτησε ξανά το πρωτάθλημα όμως αυτό που εκτόξευσε στα ύψη τις μετοχές του στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο ήταν φυσικά η κατάκτηση του Champions League, με την Πόρτο να νικά 3-0 τη Μονακό στο Γκελζενκίρχεν και να αφήνει άφωνη όλη την Ευρώπη με την πορεία της εκείνη τη διετία.

Στα πανηγύρια όμως για την κατάκτηση του τροπαίου, ο Μουρίνιο δείχνει να βρίσκεται αλλού. Με ύφος ανέκφραστο, παγωμένο, παραλαμβάνει το μετάλλιο του πρωταθλητή Ευρώπης και το βγάζει αμέσως, δείχνοντας να μην απολαμβάνει ούτε στο ελάχιστο το πρώτο του Champions League. Όπως θα κάνει γνωστό αργότερα σε συνέντευξή του, λίγο πριν τον τελικό, είχε δεχθεί τηλεφωνικώς απειλές για τη ζωή του ίδιου και της οικογένειάς του: «Τώρα δε θα σε ενοχλήσουμε γιατί έχεις έναν τελικό να δώσεις, αλλά όταν γυρίσεις στο Πόρτο να ξέρεις ότι είσαι νεκρός» ήταν μία από τις απειλές που είχαν αποδέκτη τον Πορτογάλο και ο λόγος δεν ήταν άλλος από το ότι είχε ήδη διαρρεύσει η είδηση πως είχε συμφωνήσει να συνεχίσει την καριέρα του στη νεόπλουτη τότε Τσέλσι του Ρώσου μεγιστάνα, Ρόμαν Αμπράμοβιτς. Ο Μουρίνιο δεν επέστρεψε με την αποστολή της ομάδας από τη Γερμανία και λίγες εβδομάδες αργότερα βρισκόταν στο Λονδίνο για να παρουσιαστεί από τη νέα του ομάδα.

    Ο Ζοσέ Μουρίνιο αναδεικνύεται πρωταθλητής Ευρώπης με την Πόρτο, όμως οι απειλές εναντίον της ζωής του δεν τον αφήνουν να το χαρεί όσο θα ήθελε

Ένα Special... διαζύγιο

«Μη με αποκαλέσετε αλαζόνα, αλλά είμαι πια πρωταθλητής Ευρώπης και πιστεύω πως είμαι ξεχωριστός (Special One)». Από την πρώτη του κιόλας επαφή με τους Άγγλους δημοσιογράφους, ο Μουρίνιο φρόντισε να στρέψει όλους τους προβολείς επάνω του, ξεστομίζοντας στη διάρκεια της επίσημης παρουσίασής του από την Τσέλσι την ατάκα που τον συνοδεύει μέχρι και σήμερα. Ήταν εμφανές ότι ο νέος προπονητής των «μπλε» κατείχε όσο λίγοι το επικοινωνιακό παιχνίδι, όμως ο Πορτογάλος κέρδισε την προσοχή και μέσα από το έργο του. Στην πρώτη του κιόλας χρονιά στο «Στάμφορντ Μπριτζ», οδήγησε την Τσέλσι στο πρώτο της πρωτάθλημα μετά από πενήντα χρόνια, ενώ την αμέσως επόμενη σεζόν επανέλαβε την επιτυχία αυτή. Όλοι τότε πίστευαν πως οι «μπλε» του Μουρίνιο ξεκινούσαν το χτίσιμο μιας νεάς δυναστείας στο αγγλικό ποδόσφαιρο, όμως για πρώτη φορά στην καριέρα του ο Πορτογάλος τεχνικός θα διαπίστωνε πως η τρίτη του χρονιά θα ήταν και η φαρμακερή.

Τη σεζόν 2006-07 η Τσέλσι έδειχνε να είχε χάσει κάτι από τη δυναμική των δύο προηγούμενων ετών και η κατάληξη της σεζόν βρήκε τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ πρωταθλήτρια και τους «μπλε» στη δεύτερη θέση, να πανηγυρίζουν μόνο την κατάκτηση του Λιγκ Καπ. Ήταν η πρώτη φορά μετά από πέντε χρόνια που ο Μουρίνιο δεν ολοκληρώνει μια σεζόν ως πρωταθλητής και τα πρώτα σύννεφα στις σχέσεις του με τον Ρόμαν Αμπράμοβιτς είχαν αρχίσει να εμφανίζονται, με τη μη συχνή χρησιμοποίηση του μεγάλου αποκτήματος της Τσέλσι το προηγούμενο καλοκαίρι, Αντρέι Σεφτσένκο, να είναι μία από τις κυριότερες αιτίες.

   Οι σχέσεις Μουρίνιο-Αμπράμοβιτς διαταράχθηκαν στη διάρκεια της τρίτης σεζόν του Πορτογάλου στην Τσέλσι

Παρ’ όλα αυτά, ο Μουρίνιο συνέχισε για τέταρτη χρονιά να βρίσκεται στο τιμόνι της ομάδας, αλλά δε θα κρατούσε για πολύ. Η Τσέλσι πραγματοποίησε κακό ξεκίνημα στο πρωτάθλημα της σεζόν 2007-08, ενώ το 1-1 με τη Ρόζενμποργκ στην πρεμιέρα του Champions League στο μισοάδειο «Στάμφορντ Μπριτζ» αποτέλεσε τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της υπομονής του Αμπράμοβιτς, οι σχέσεις του οποίου με τον Μουρίνιο είχαν φτάσει πλέον σε οριακό σημείο. Στις 20 Σεπτεμρίου 2007 ο «Μου» αποχώρησε από την Τσέλσι, με τους Λονδρέζους να κάνουν λόγο για ένα «κοινή συναινέση» διαζύγιο ανάμεσα στις δύο πλευρές, ασχέτως αν όλοι ήξεραν πως επρόκειτο για ξεκάθαρη απόλυση.

Αντίο ως θριαμβευτής

Για όλο το υπόλοιπο εκείνης της χρονιάς ο Μουρίνιο προτίμησε να πάρει τις αποστάσεις του και να ξεκουραστεί, όμως με το που ολοκληρώθηκε η σεζόν επέστρεψε στο προσκήνιο. Στις 2 Ιουνίου 2008 συμφώνησε με τον Μάσιμο Μοράτι να αναλάβει τις τύχες της Ίντερ και από την πρώτη του κιόλας χρονιά κατέκτησε το σκουντέτο. Η τεράστια επιτυχία όμως ήρθε την επόμενη σεζόν.

Τη σεζόν 2009-10, η Ίντερ του Μουρίνιο, εκτός του ότι έφτασε στην κατάκτηση του νταμπλ στην Ιταλία, θριάμβευσε και στο Champions League, κάνοντας δικό της το τρόπαιο με τα «αυτιά» για πρώτη φορά μετά από 45 ολόκληρα χρόνια, με τους «νερατζούρι» να γίνονται έτσι η πρώτη ιταλική ομάδα που κατακτά το τρεμπλ. Ο Πορτογάλος τεχνικός στέφθηκε για δεύτερη φορά στην καριέρα του πρωταθλητής Ευρώπης και μάλιστα μέσα στο γήπεδο το οποίο έμελλε να είναι το «σπίτι» του για την τριετία που θα ακολουθούσε, το «Σαντιάγο Μπερναμπέου», αφού ουσιαστικά είχε δώσει ήδη τα χέρια με τη Ρεάλ Μαδρίτης και τον Φλορεντίνο Πέρεθ πριν τον τελικό.

    Ο Ζοσέ Μουρίνιο πανευτυχής λίγο μετά την κατάκτηση του Champions League με την Ίντερ. 

Το «αντίο» αυτή τη φορά δεν είχε τίποτε το αμφιλεγόμενο. Στη διάρκεια της διετούς παραμονής του στην Ιταλία, ο Μουρίνιο μπορεί να τα έβαλε με όλους και με όλα, κυρίως με τους δημοσιογράφους, όμως η σχέση του με τον Μοράτι και τους οπαδούς της Ίντερ ήταν πάντα άψογη. Ήταν όμως ένα «αντίο» γεμάτο δάκρυα (χαρακτηριστική η εικόνα του Μουρίνιο να κλαίει στην αγκαλιά του Ματεράτσι λίγο μετά τον τελικό της Μαδρίτης) αφού ο Πορτογάλος άφηνε με πόνο καρδιάς το Μιλάνο. Η πρόκληση όμως που είχε μπροστά του ήταν τεράστια για να την αρνηθεί. «Αν δεν προπονήσεις τη Ρεάλ θα έχεις πάντα ένα κενό στην καριέρα σου. Η Ρεάλ είχε ενδιαφερθεί για εμένα και όταν ήμουν στην Τσέλσι αλλά τότε είπα όχι. Είναι ένας σύλλογος που μπορείς να απορρίψεις μια φορά, αλλά αν το κάνεις και δεύτερη είναι σίγουρο ότι δε θα έχεις ξανά άλλη ευκαιρία». Την τελευταία μέρα του Μάη του 2010, παρουσιαζόταν ως ο νέος προπονητής της «βασίλισσας».

Η κόντρα με τις «βεντέτες»

Στην παρουσίασή του από τη Ρεάλ, ο Μουρίνιο απέφυγε τις βαρύγδουπες δηλώσεις. Γνώριζε και ο ίδιος, και θα το διαπίστωνε και σε όλη τη διάρκεια της τριετούς θητείας του στην «αυλή» της «βασίλισσας», ότι ο σύλλογος παρέμενε μεγαλύτερο μέγεθος από τον ίδιο και από τον καθένα. Ο ισχυρός άνδρας των «μερένχες», Φλορεντίνο Πέρεθ, είδε στο πρόσωπο του Πορτογάλου τον άνθρωπο που θα επαναφέρει τη Ρεάλ στην κορυφή της Ισπανίας και της Ευρώπης και αυτόν που θα σταματήσει την κυριαρχία της Μπαρτσελόνα, που εκείνη την εποχή ήταν μία από τις σπουδαιότερες ομάδες που είδε ποτέ ο κόσμος.

Παρά το γεγονός πως κατά ένα μεγάλο ποσοστό ο Μουρίνιο εκπλήρωσε την αποστολή του, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν ακριβώς όπως θα τα ήθελε ο ίδιος αλλά και η Ρεάλ. Η πρώτη του κόντρα με τους «μπλαουγκράνα» ήταν τραυματική, καθώς γνώρισε την πιο βαριά ήττα της καριέρας του (5-0), όμως στη συνέχεια η ψαλίδα της διαφοράς ανάμεσα στις δύο ομάδες έκλεισε αισθητά. Η πρώτη του χρονιά στη Μαδρίτη ολοκληρώθηκε με τη Ρεάλ να πανηγυρίζει μόνο το Κύπελλο που κέρδισε εις βάρος της Μπαρτσελόνα, ωστόσο η δεύτερη ήταν-σε μία ακόμη ομάδα-η κορυφαία του. Υπό τις οδηγίες του η «βασίλισσα» πραγματοποίησε εξαιρετικές εμφανίσεις και κατέκτησε ένα ιστορικό πρωτάθλημα στην Ισπανία (ρεκόρ πόντων, νικών, εκτός έδρας νικών, γκολ), με τον ίδιο να γίνεται ο πρώτος προπονητής που κατακτά και τα τρία κορυφαία ευρωπαϊκά πρωταθλήματα (Αγγλία, Ιταλία, Ισπανία).

Παρ’ όλα αυτά, ο ισχυρός χαρακτήρας του Μουρίνιο τον έκανε να κοντραριστεί πολλές φορές με τις «βεντέτες» της ομάδας (Κασίγιας, Ράμος, Ρονάλντο) και να έρθει ακόμη και σε οριστική ρήξη μαζί τους, παρά το γεγονός ότι ακόμη και τότε έχαιρε της απόλυτης εκτίμησης του Πέρεθ. Ο διχασμός που παρατηρήθηκε στα αποδυτήρια πέρασε ακόμη και στις εξέδρες του «Μπερναμπέου», με τους φίλους της Ρεάλ να έχουν χωριστεί σε αυτούς που αποδοκίμαζαν τον Πορτογάλο και σε αυτούς που τον αποθέωναν. Το εμφανέστατο κακό κλίμα στο εσωτερικό της ομάδας επηρέασε σε μεγάλο βαθμό και την πορεία της τη σεζόν 2012-13, στη διάρκεια της οποίας οι «μερένχες» δεν κατέκτησαν κανένα μεγάλο τίτλο. Στο τέλος εκείνης της χρονιάς ο Φλορεντίνο Πέρεθ, επηρεασμένος και από αρκετά μέλη του ΔΣ του συλλόγου που δεν ήθελαν να βλέπουν ούτε ζωγραφιστό τον Μουρίνιο, ανακοινώνει το «διαζύγιο» με τον Πορτογάλο τεχνικό.

    Ο Μουρίνιο χαιρετάει την... πλευρά του "Μπερναμπέου" που τον αποθεώνει στο τελευταίο του παιχνίδι στον πάγκο της Ρεάλ Μαδρίτης απέναντι στην Οσασούνα

Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη...

Το καλοκαίρι του 2013 ο Μουρίνιο επιστρέφει στο ποδοσφαιρικό του σπίτι, όπως έχει αποκαλέσει ο ίδιος την Τσέλσι, δηλώνοντας αυτή τη φορά... «happy one» (χαρούμενος). Την πρώτη χρονιά της επιστροφής του στο Λονδίνο δεν καταφέρνει να βρει τον δρόμο για κάποιον τίτλο, πέρσι όμως έφτασε στην κατάκτηση της Premier League με χαρακτηριστική άνεση.  Φέτος, παρ’ όλα αυτά, τίποτε δε δείχνει να πηγαίνει καλά για τον ίδιο και τους «μπλε». Μικρή λεπτομέρεια; Είναι η τρίτη του χρονιά στη νέα θητεία του στο «Στάμφορντ Μπριτζ».

Τα άσχημα ξεκίνησαν από την πρώτη κιόλας αγωνιστική του νέου πρωταθλήματος, όταν η διαφωνία του με την Εύα Καρνέιρο οδήγησε στην απομάκρυνσή της όμορφης γιατρού από το τεχνικό τιμ της Τσέλσι, με αποτέλεσμα ο Μουρίνιο να χάσει πολύ σε επικοινωνιακό επίπεδο μετά την απόφαση αυτή. Στη συνέχεια ήρθαν και τα απογοητευτικά αποτελέσματα των Λονδρέζων στα πρώτα ματς της σεζόν και η κατάσταση πλέον μοιάζει να είναι οριακή για τον Πορτογάλο, ο οποίος μάλιστα σε πρόσφατες δηλώσεις του χαρακτήρισε αυτήν την περίοδο ως τη χειρότερη φάση της καριέρας του.

Τι θα γίνει πλέον από δω και πέρα; Τα επόμενα παιχνίδια θα δείξουν αν η κρίση αυτή στην οποία βρίσκεται η πρωταθλήτρια Αγγλίας είναι προσωρινή ή αν η ιστορία με την «κατάρα» της τρίτης σεζόν θα επαναληφθεί ξανά όχι σαν φάρσα, αλλά σαν «τραγωδία» για τον Μουρίνιο. Οι... κακές γλώσσες μάλιστα λένε ότι ο Αμπράμοβιτς θα είχε απολύσει ήδη τον 52χρονο τεχνικό αν δεν υπήρχε στη μέση η μεγάλη αποζημίωση που θα έπρεπε να του καταβάλει. Για την ώρα πάντως ο πολυνίκης προπονητής συνεχίζει στον πάγκο των «μπλε» και καλείται να αποδείξει ότι μπορεί να «ξορκίσει» την «κατάρα» και να σώσει τη χρονιά για την Τσέλσι.

    ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΕΚΑΚΗΣ