Η κουτουλιά που σόκαρε τον κόσμο

Ήταν σαν σήμερα εννέα χρόνια πριν, στις 9 Ιουλίου 2006, όταν Ιταλία και Γαλλία συναντήθηκαν στο Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου για να διασταυρώσουν τα ξίφη τους στον μεγάλο τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Γερμανίας. Ένας τελικός ο οποίος έμελλε να μείνει στην ιστορία όχι τόσο για την έκβασή του αλλά κυρίως για μία και μόνο φάση η οποία σόκαρε τον ποδοσφαιρικό κόσμο, συζητήθηκε όσο καμία άλλη και συζητιέται ακόμη και σήμερα.

Το σκηνικό είχε στηθεί και όλα ήταν έτοιμα για μία μεγάλη συνάντηση στο ιστορικό στάδιο της γερμανικής πρωτεύουσας. Από τη μία η εθνική Ιταλίας, πεισμωμένη, ενωμένη και αποφασισμένη για τον τέταρτό της θρίαμβο στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων, ειδικά μετά το σκάνδαλο Calciopoli που είχε ταράξει συθέμελα το οικοδόμημα ολόκληρου του ιταλικού ποδοσφαίρου εκείνο το καλοκαίρι. Από την άλλη η Γαλλία, καθοδηγούμενη σε όλη τη διάρκεια του τουρνουά από τον “μαέστρο” της, Ζινεντίν Ζιντάν, στο “κύκνειο άσμα” του στα γήπεδα.

Ο “Ζιζού” είχε κάνει γνωστό από καιρό πως τα παιχνίδια του στο Μουντιάλ του 2006 στη Γερμανία θα ήταν και τα τελευταία του ως ποδοσφαιριστής, αφού σε ηλικία 34 ετών είχε πάρει την απόφαση να κρεμάσει τα παπούτσια του και να δώσει τέλος στην τεράστια καριέρα του στα γήπεδα. Ήδη, άλλωστε, λίγο πριν την έναρξη του τουρνουά είχε δώσει το τελευταίο του παιχνίδι σε συλλογικό επίπεδο, αποχαιρετώντας τη Ρεάλ Μαδρίτης και τους φίλους της στο “Σαντιάγο Μπερναμπέου”, σκοράροντας μάλιστα για τελευταία φορά σε εκείνο το 3-3 με τη Βιγιαρεάλ.

Οι διακρίσεις με τους “τρικολόρ” δεν του έλειπαν, κάθε άλλο μάλιστα αφού είχε στεφθεί τόσο παγκόσμιος πρωταθλητής όσο και πρωταθλητής Ευρώπης το 1998 και το 2000 αντίστοιχα, παρ' όλα αυτά ο Ζιντάν ήθελε να αποχαιρετήσει τα γήπεδα με τον ιδανικότερο τρόπο, με ένα ακόμη Παγκόσμιο Κύπελλο στη συλλογή του. Στη διάρκεια του Μουντιάλ της Γερμανίας εξελίχθηκε στον απόλυτο πρωταγωνιστή για τους Γάλλους, οδηγώντας εκ του ασφαλούς την ομάδα του Ραϊμόν Ντομενέκ μέχρι τον τελικό και σκοράροντας μάλιστα στα παιχνίδια με Ισπανία και Πορτογαλία στη φάση των “16” και στους “4” αντιστοίχως. Αυτό που απέμενε πλέον ήταν να μείνει στην ιστορία με την παρουσία του και στον μεγάλο τελικό, κάτι που τελικά κατάφερε, για λάθος λόγο όμως.

Ο τελικός ήταν όπως ακριβώς όλοι τον περίμεναν, δηλαδή μία πραγματική μάχη. Η Γαλλία ήταν η ομάδα που ευτύχησε να προηγηθεί, έπειτα από ένα αμφιλεγόμενο πέναλτι που κέρδισε ο Μαλουντά από τον Μάρκο Ματεράτσι και μετέτρεψε σε γκολ ο Ζιντάν με σκαφτή εκτέλεση, νικώντας και με τη βοήθεια του οριζόντιου δοκαριού τον Μπουφόν. Αυτό το γκολ μάλιστα έβαλε τον “Ζιζού” στη λίστα με τους ποδοσφαιριστές που έχουν σκοράρει σε δύο διαφορετικούς τελικούς Μουντιάλ, μαζί με τους Πελέ, Μπράιτνερ και Βαβά. Η απάντηση για τους Ιταλούς δεν άργησε, με τον Ματεράτσι να σκοράρει με κεφαλιά μετά από κόρνερ του Αντρέα Πίρλο και να ισορροπεί ξανά το ματς. Παρά τις πολλές ευκαιρίες που είχαν και οι δύο ομάδες στη συνέχεια, δεν άλλαξε κάτι και ο τελικός οδηγήθηκε στην παράταση.

Και εκεί, στο 108ο λεπτό, εξελίσσεται η φάση που άφησε τους πάντες με ανοικτό το στόμα. Στην αρχή, κανένας από τους τηλεθεατές του τελικού δεν αντιλαμβάνεται τι συνέβη, καθώς η κάμερα είναι στραμμένη στην άλλη πλευρά του γηπέδου όπου παίζεται το παιχνίδι. Καλά καλά δεν το έχουν δει ούτε οι περισσότεροι παίκτες που βρίσκονται στον αγωνιστικό χώρο και φυσικά ούτε ο Οράσιο Ελιζόντο, ο Αργεντινός ρέφερι της αναμέτρησης. Το ριπλέι όμως της φάσης από μία άλλη κάμερα αποδεικνύεται αδιάψευστος μάρτυρας. Ζιντάν και Ματεράτσι έχουν μια αψιμαχία μέσα στην περιοχή των “ατζούρι” σε μια προσπάθεια να πάρουν καλύτερη θέση για τη φάση που εκτυλίσσεται εκεί και στη συνέχεια λογοφέρουν. Την ώρα που ο Ζιντάν πάει να απομακρυνθεί από τη φάση, ο Ιταλός κεντρικός αμυντικός φαίνεται να του λέει κάτι. Ο Γάλλος γυρίζει και σε ανύποπτο χρόνο ξαπλώνει τον Ματεράτσι στο χορτάρι με μία κουτουλιά στο στήθος. Εκείνη τη στιγμή, εκατομμύρια άνθρωποι μπροστά από τις τηλεοράσεις τους μένουν άναυδοι. Ο Ζινεντίν Ζιντάν είχε ξαναπροβεί σε μια τέτοια ενέργεια παλαιότερα όταν ήταν παίκτης της Γιουβέντους, όμως τώρα ήταν διαφορετικά. Ήταν πλέον ένας ώριμος ποδοσφαιριστής, είχε κερδίσει τα πάντα στην καριέρα του, έπαιζε έναν τελικό Μουντιάλ, έπαιζε το τελευταίο του παιχνίδι και τα τελευταία του λεπτά στα γήπεδα.

Στα επόμενα δευτερόλεπτα ο “Ζιζού” περίμενε υπομονετικά την ετυμηγορία του διαιτητή. Ο Ελιζόντο, αφού άκουσε τα παράπονα των Ιταλών διεθνών, συμβουλεύτηκε τον βοηθό του και έδειξε την κόκκινη κάρτα στον Ζιντάν, ως όφειλε. Με τον τρόπο αυτό λοιπόν, η 17ετής πορεία του Ζινεντίν Ζιντάν στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο έλαβε τέλος ενώ η εικόνα του να αποχωρεί για τα αποδυτήρια με σκυμμένο το κεφάλι περνώντας δίπλα από το βαρύτιμο τρόπαιο που ήθελε τόσο πολύ, έδωσε έναν ακόμη πιο δραματικό τόνο στη στιγμή εκείνη.

Ο τελικός πήγε στα πέναλτι, εκεί όπου η “σκουάντρα ατζούρα” ευστόχησε σε όλες της τις εκτελέσεις, σήκωσε το Παγκόσμιο Κύπελλο και εξιλεώθηκε για τη ντροπή του σκανδάλου που είχε επισκιάσει το ποδόσφαιρό της. Ωστόσο, αυτό που θυμούνται όλοι περισσότερο από αυτόν τον τελικό δεν είναι άλλο από την επίμαχη φάση της κουτουλιάς του τεράστιου κατα τα άλλα ποδοσφαιριστή Ζινεντίν Ζιντάν επάνω στον Μάρκο Ματεράτσι, για το οποίο ο ίδιος μάλιστα έχει δηλώσει πως δεν μετανιώνει όσα χρόνια και αν περάσουν.

Το διάστημα που ακολούθησε μετά τον τελικό ειπώθηκαν πολλά για το περιστατικό αυτό, που όπως ήταν λογικό, προκάλεσε αίσθηση σε όλο τον πλανήτη. Κυκλοφόρησαν πολλές εκδοχές για το τι μπορεί να είπε ο Ματεράτσι στον Ζιντάν λίγο πριν την κουτουλιά (η επικρατέστερη ήταν πως μίλησε άσχημα για την αδερφή του), ενώ η χαρακτηριστική φάση έγινε αντικείμενο σάτιρας, βιντεοπαιχνίδι, ακόμη και... άγαλμα!

Η φάση αυτή μνημονεύεται ακόμα και σήμερα και θα μνημονεύεται για πολλά χρόνια ακόμη κάθε φορά που οι συζητήσεις θα γυρνούν γύρω από τον τελικό της 9ης Ιουλίου 2006 στο Βερολίνο. Γιατί φυσικά δεν ήταν τόσο το περιστατικό αυτό καθαυτό που συνέβη όσο ο άνθρωπος που το προκάλεσε. Ο μεγάλος Ζινεντίν Ζιντάν, ο ποδοσφαιριστής που σημάδεψε μία ολόκληρη εποχή, που κέρδισε τα πάντα στην καριέρα του και που τερμάτισε τη θητεία του στους αγωνιστικούς χώρους τόσο άδοξα.

                                                                                                                                                                               ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΕΚΑΚΗΣ