Ίντερ: Πρωταθλήτρια με την υπογραφή του Κόντε

Η χθεσινή (2/5) ισοπαλία της Αταλάντα με τη Σασουόλο επισημοποίησε αυτό που όλοι περιμέναμε τις τελευταίες εβδομάδες να γίνει στην Ιταλία. Τέσσερις στροφές πριν από το τέλος του φετινού Καμπιονάτο, η Ίντερ αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ιταλίας για πρώτη φορά μετά από 11 χρόνια και εκείνο το ιστορικό τρεμπλ επί Μουρίνιο, βάζοντας παράλληλα τέλος στη δυναστεία της Γιουβέντους των 9 σερί τίτλων. Ένα πρωτάθλημα που άξιζε εκατό τοις εκατό να πάει στη “νερατζούρα” πλευρά του Μιλάνο.

Η Ίντερ πολύ φυσικά πανηγύρισε το φετινό πρωτάθλημα, ούσα η πιο βελτιωμένη ομάδα στην Ιταλία την τελευταία διετία. Πέρσι, στην πρώτη χρονιά του Αντόνιο Κόντε στο “Τζουζέπε Μεάτσα”, τερμάτισε δεύτερη ένα μόλις βαθμό πίσω από τη Γιουβέντους που έκανε πολλές γκέλες στο φινάλε, ενώ έφτασε και σε έναν ευρωπαϊκό τελικό, χάνοντας το Europa League από τη Σεβίλλη. Φέτος μια αντίστοιχα επιτυχημένη ευρωπαϊκή πορεία θυσιάστηκε στο βωμό της επιστροφής στην κορυφή του ιταλικού ποδοσφαίρου, αφού ο αποκλεισμός στη φάση των ομίλων του Champions League και η τέταρτη θέση ήταν μια μεγάλη αποτυχία, την οποία όμως κανείς δε θα θυμάται από τη στιγμή που ο μεγάλος στόχος επετεύχθη. Η Ίντερ στο μυαλό των περισσότερων ήταν από την αρχή στην pole position για τον τίτλο, αφού διατήρησε τον προπονητή, τον κορμό και την ίδια πετυχημένη συνταγή, σε αντίθεση με τους “μπιανκονέρι” που… κάπου το’ χασαν στα πλαίσια του “πειράματος” με τον Πίρλο, ενώ και η Μίλαν που μέχρι ενός σημείου την κόντραρε για τον τίτλο στη συνέχεια έμεινε από δυνάμεις. Οι “νερατζούρι”, αντίθετα, ακριβώς στο κρίσιμο σημείο ήταν σταθερότατοι, ξέφυγαν με ένα καταπληκτικό σερί και δεν κοίταξαν ξανά πίσω.

Μετά από έναν πρώτο γύρο με κάποια σκαμπανεβάσματα, η Ίντερ ήταν σαρωτική στο δεύτερο μισό της χρονιάς, φτάνοντας τις 11 σερί νίκες και μαζεύοντας 41 από τους 45 διαθέσιμους βαθμούς μέχρι τώρα. Είναι για την ώρα η ομάδα με τη μεγαλύτερη βαθμολογική συγκομιδή στα πέντε κορυφαία ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, ενώ ανέδειξε και ένα σωρό πρωταγωνιστές, επιδεικνύοντας και μια εξαιρετική επιθετική πολυφωνία με 14 διαφορετικούς σκόρερ μέσα στη σεζόν. Ο πραγματικός πρωταγωνιστής όμως βρίσκεται στην άκρη του πάγκου.

  Ο Αντόνιο Κόντε έβαλε τη σφραγίδα του στην επιστροφή της Ίντερ στον ιταλικό θρόνο μετά από 11 χρόνια

Ο Αντόνιο Κόντε είναι ο αναμορφωτής της Ίντερ σε αυτά τα δύο χρόνια που βρίσκεται στην τεχνική της ηγεσία. Ένας προπονητής-σημείο αναφοράς που οι “νερατζούρι” βρίσκουν ξανά μετά την εποχή του Ζοσέ Μουρίνιο. Μετά το τρεμπλ του 2010, η ομάδα του Μιλάνο πέρασε δύσκολα, αναλώθηκε σε μέτριες σεζόν, είδε πολλούς προπονητές να περνούν από τον πάγκο της, έκανε προσπάθειες τα τελευταία χρόνια να επιστρέψει στην ελίτ αλλά μόνο με τον Ιταλό τεχνικό κατάφερε και πάλι να ανέβει ουσιαστικά επίπεδο. Επιτυχημένος όπου κι αν δούλεψε, παρουσιάζοντας ομάδες σοβαρές με μέταλλο νικητή, έχοντας κερδίσει τρία σερί σκουντέτο με τη “Γιούβε”, έχοντας πάει την εθνική Ιταλίας σε προημιτελικά Euro και έχοντας κατακτήσει διά περιπάτου την Premier League με την Τσέλσι, ο Κόντε κατάφερε να οδηγήσει και την Ίντερ σε μια μεγάλη επιτυχία. Και να σκεφτεί κανείς πως το καλοκαίρι λίγο έλειψε να μη συνεχίσει, εκφράζοντας δημόσια τα παράπονά του προς τη διοίκηση. Ευτυχώς για το σύλλογο όμως παρέμεινε.

Απόλυτα πιστός στο αγαπημένο του 3-5-2, το οποίο “κούμπωσε” εξαιρετικά σε αυτή την Ίντερ, φτιάχνοντας μια συμπαγή άμυνα με την τριάδα πίσω (η Ίντερ έχει την καλύτερη άμυνα στην κατηγορία), βρίσκοντας στο πρόσωπο του Χακίμι ένα κομμάτι που έλειπε από την ομάδα και έναν ικανότατο παίκτη να "οργώνει" όλη τη δεξιά πλευρά, παίζοντας τέλεια στην αντεπίθεση και έχοντας φυσικά δυο μεγάλα επιθετικά όπλα μπροστά, στα πρόσωπα των Λουκάκου και Μαρτίνες, ο Κόντε καθοδήγησε μαεστρικά την ομάδα μέχρι την κατάκτηση της κορυφής. Μα το κυριότερο είναι πως έδωσε ξανά στην Ίντερ τον χαρακτήρα της πρωταθλήτριας, το πείσμα για τη νίκη και τη δυνατότητα να παίρνει αυτό που θέλει ακόμη και σε μέρες που δεν έπαιζε καλά, στοιχεία που είχε χάσει η ομάδα τα τελευταία χρόνια. Ο 51χρονος τεχνικός απολαμβάνει πλέον το τέταρτο σκουντέτο του (μόνο οι Τραπατόνι, Αλέγκρι, Καπέλο και Λίπι έχουν περισσότερα) και είναι μόλις ο δεύτερος μετά τον πολυνίκη Τζιοβάνι Τραπατόνι που το κατακτά με Γιουβέντους και Ίντερ.

  Χιλιάδες οπαδοί της Ίντερ πανηγύρισαν έξαλλα το πρωτάθλημα έξω από τον καθεδρικό ναό του Ντουόμο

Σημαντικότατο μερίδιο στην επιτυχία βέβαια είχαν και οι άσοι της ομάδας, με πρώτο και καλύτερο τον Ρομέλου Λουκάκου, ο οποίος, όπως δήλωσε άλλωστε, πραγματοποιεί την καλύτερη σεζόν της καριέρας του όντας ο πρώτος σκόρερ (21 γκολ) και ο πρώτος σε ασίστ (10) στην ομάδα. Μετά το όχι και τόσο πετυχημένο πέρασμα από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ο Βέλγος στράικερ βρίσκεται σε τρομερή φόρμα την τελευταία διετία με τους “νερατζούρι” και αυτή τη στιγμή είναι ένας από τους καλύτερους επιθετικούς στον κόσμο. Άξιος συμπαραστάτης του στην επίθεση για ακόμη μια χρονιά ο Λαουτάρο Μαρτίνες (15 γκολ), σταθερότατη η τριάδα στην άμυνα με τους Σκρίνιαρ, Ντε Φράι και Μπαστόνι όπως προείπαμε παρά το γεγονός ότι αποχώρησε το καλοκαίρι ο Γκοδίν, εξαιρετική ώθηση έδωσε η απόκτηση του Χακίμι (7 γκολ και 7 ασίστ ο Μαροκινός), μεγάλη ποιότητα προσέφερε στο κέντρο ο Μπαρέλα, αναγεννημένοι οι Σάντσες, Έρικσεν και Πέρισιτς. Με λίγα λόγια η Ίντερ ήταν φέτος ομάδα με όλη την έννοια της λέξης.

Με τη λήξη του αγώνα στο “Mapei Stadium” και την οριστικοποίηση της κατάκτησης του σκουντέτο, οι οπαδοί της Ίντερ ξεχύθηκαν στους δρόμους του Μιλάνο και με επίκεντρο την Piazza Duomo έστησαν ένα μεγάλο πάρτι στην πρωτεύουσα της Λομβαρδίας. Περίμεναν χρόνια αυτή τη στιγμή και τη γιόρτασαν με την ψυχή τους, γνωρίζοντας πως το φετινό δεν ήταν ένα απλό πρωτάθλημα για την ομάδα τους αλλά ένας τίτλος που έβαλε τέλος στα δικά τους “πέτρινα χρόνια” και στη μεγαλύτερη κυριαρχία που είδε ποτέ το calcio (αυτή της Γιουβέντους), ενώ παράλληλα με το επίτευγμα αυτό οι “νερατζούρι” ξεπέρασαν σε πρωταθλήματα τη συμπολίτισσα Μίλαν (19 πλέον έναντι 18). Και παρά το γεγονός πως ούτε η Ίντερ δεν έμεινε ανεπηρέαστη από τις οικονομικές επιπτώσεις της πανδημίας και είναι πολύ πιθανόν το καλοκαίρι να αναγκαστεί να πουλήσει παίκτες για να επιβιώσει, οι “τιφόζι” της έχουν κάθε δικαίωμα να πιστεύουν πως η ομάδα έχει μπει πλέον σε μια νέα εποχή (σηματοδοτήθηκε και από την πρόσφατη αλλαγή σήματος για τις ανάγκες της παγκοσμιοποίησης και εμπορευματοποίησης του ποδοσφαίρου), πως μπορεί να χτίσει πάνω σε αυτή την επιτυχία και πως τα καλύτερα είναι μπροστά.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΕΚΑΚΗΣ