Ήρωες από το πουθενά (Μέρος Α)

Το φινάλε του Euro 2016 βρήκε την Πορτογαλία του Κριστιάνο Ρονάλντο και του Φερνάντο Σάντος να σημειώνει μία ιστορική επιτυχία, πανηγυρίζοντας την κατάκτηση της ευρωπαϊκής κορυφής για πρώτη φορά στην ιστορία της. Απρόσμενος ήρωας του τελικού απέναντι στη Γαλλία, ο Έντερ, ένας ποδοσφαιριστής που δεν ήταν ποτέ στα βασικά πλάνα του Σάντος, όμως οι συνθήκες του αγώνα τα έφεραν έτσι ώστε να περάσει στο παιχνίδι και να σκοράρει το τέρμα που έκρινε την αναμέτρηση και χάρισε στη χώρα του τον πρώτο της τίτλο.

Με τον τρόπο αυτό, το όνομα του Πορτογάλου σέντερ φορ μπήκε στη λίστα με τα ονόματα εκείνων των ποδοσφαιριστών που χωρίς να έχουν διαγράψει μία λαμπερή καριέρα, αρκούσε ένα τους γκολ ή μια σειρά από εξαιρετικές εμφανίσεις σε μεγάλα ραντεβού με τα εθνικά τους χρώματα για να τους βάλει μια για πάντα στα βιβλία της ποδοσφαιρικής ιστορίας.

Αλσίδες Γκίτζια-Παγκόσμιο Κύπελλο 1950

Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1950, που διοργανώθηκε στη Βραζιλία, η οικοδέσποινα ήταν το αδιαφιλονίκητο φαβορί για να κατακτήσει το πρώτο Μουντιάλ στην ιστορία της. Οι Βραζιλιάνοι, μάλιστα, ήταν τόσο βέβαιοι για την επιτυχία, που πριν τη λήξη της διοργάνωσης είχαν φτιάξει μετάλλια, είχαν τυπώσει μπλουζάκια και είχαν συνθέσει ακόμη και τραγούδι που να εξιστορεί τον θρίαμβο που επρόκειτο να έρθει. Λογάριαζαν όμως χωρίς την Ουρουγουάη και τον Αλσίδες Γκίτζια.

Στο τελευταίο παιχνίδι εκείνης της διοργάνωσης στο “Μαρακανά” (δεν ήταν τελικός αφού εκείνο το τουρνουά διεξήχθη με τη μορφή ομίλων ως το τέλος), η Βραζιλία, που είχε διαλύσει κάθε αντίπαλο στα προηγούμενα παιχνίδια της, μπορούσε ακόμη και με ισοπαλία απέναντι στην Ουρουγουάη να στεφθεί παγκόσμια πρωταθλήτρια. Σχεδόν κανείς πριν τον αγώνα δεν έδινε τύχη στη “σελέστε”, πόσο μάλλον όταν η “σελεσάο” προηγήθηκε με τον Φριάσα. Οι Ουρουγουανοί όμως κατάφεραν και γύρισαν το παιχνίδι, ισοφαρίζοντας αρχικά με τον Σκιαφίνο και έντεκα λεπτά πριν το τέλος, ο Αλσίδες Γκίτζια με ένα γκολ του έριξε στο καναβάτσο τους Βραζιλιάνους και χάρισε στη χώρα του το δεύτερό της Μουντιάλ. Ο Γκίτζια, από το θάνατο του οποίου σήμερα συμπληρώνεται ένας χρόνος ακριβώς, σημείωσε μεν μια πολυετή καριέρα σε Ουρουγουάη (με Πενιαρόλ και Ντανούμπιο) και σε Ιταλία (κυρίως με Ρόμα), όμως με την εθνική ομάδα κατέγραψε μόλις δώδεκα συμμετοχές και τέσσερα γκολ, ένα από τα οποία όμως το σημαντικότερο στην ποδοσφαιρική ιστορία της χώρας του. Άλλωστε, όπως είχε πει και ο ίδιος: “Μόνο τρεις άνθρωποι έχουν καταφέρει να κάνουν το Μαρακανά να σωπάσει. Ο Πάπας, ο Φρανκ Σινάτρα και εγώ”.

Μάριο Κέμπες-Παγκόσμιο Κύπελλο 1978

Ο μεγάλος πρωταγωνιστής στην κατάκτηση του Μουντιάλ του 1978 από την Αργεντινή, Μάριο Κέμπες, είναι ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα ποδοσφαιριστών που ολόκληρη η καριέρα τους αντανακλάται σε μία και μόνο διοργάνωση. Στο τουρνουά που διοργάνωσε η χώρα του, ο Κέμπες πραγματοποίησε ονειρεμένες εμφανίσεις και εκτός από το τρόπαιο κέρδισε και τον τίτλο του πρώτου σκόρερ, πετυχαίνοντας έξι τέρματα, τα δύο από αυτά μάλιστα στον τελικό απέναντι στην Ολλανδία. Τα κατορθώματά του αυτά μάλιστα του χάρισαν και το βραβείο του κορυφαίου ποδοσφαιριστή της Λατινικής Αμερικής για το 1978.

Απο κει και πέρα όμως, πολύ λίγα πράγματα έχουμε να θυμόμαστε από τον Μάριο Κέμπες. Ο Αργεντινός στράικερ πήρε μέρος τόσο στο Μουντιάλ του 1974 όσο και σε αυτό του 1982, χωρίς όμως να καταφέρει να σκοράρει, ενώ η μεγαλύτερή του διάκριση σε σύλλογο ήταν το Κύπελλο Κυπελλούχων με τη Βαλένθια το 1980. Μετά το Μουντιάλ του 1982 η καριέρα του πήρε την κατιούσα και αγωνίστηκε σε διάφορες ομάδες μικρότερων κατηγοριών μέχρι τη δεκαετία του '90.

Πάολο Ρόσι-Παγκόσμιο Κύπελλο 1982

Ο Πάολο Ρόσι αποτελεί μία ιδιάζουσα περίπτωση. Ικανότατος σκόρερ, πέτυχε στην καριέρα του 103 γκολ σε 251 εμφανίσεις συνολικά στο Καμπιονάτο, όμως σε εκείνο το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982 για την Ιταλία ήταν πραγματικά ένας ήρωας από το πουθενά. Βλέπετε, η εμπλοκή του στο σκάνδαλο των στημένων αγώνων “Totonero” το 1980, του επέφερε τιμωρία τριών ετών από τον αθλητικό δικαστή και στα 24 του μόλις χρόνια, η ποδοσφαιρική καριέρα του έμοιαζε να φτάνει στο τέλος της. Ο ίδιος δεν το έβαλε όμως κάτω, κατάφερε να μειωθεί η ποινή του στα δύο χρόνια και το 1981, ενώ ίσχυε ακόμη η τιμωρία του, πήρε μεταγραφή από τη Βιτσέντζα στη Γιουβέντους. Στις 29 Απριλίου του 1982 ήταν και επίσημα ελέυθερος να αγωνιστεί ξανά και ο τότε προπονητής της “σκουάντρα ατζούρα”, Έντσο Μπεαρζότ, ξάφνιασε τους πάντες με την απόφασή του να τον συμπεριλάβει στην αποστολή για το Μουντιάλ της Ισπανίας.

Παρά τις πρώτες του μέτριες εμφανίσεις στα ισπανικά γήπεδα, ο Πάολο Ρόσι εξελίχθηκε στον απόλυτο πρωταγωνιστή για τους “ατζούρι” στο δρόμο για το τρίτο τους Μουντιάλ, δικαιώνοντας απόλυτα την απόφαση του Μπεαρζότ. Χατ τρικ στον προημιτελικό με τη σπουδαία Βραζιλία των Ζίκο και Σόκρατες, δύο γκολ στα ημιτελικά κόντρα στην Πολωνία και ένα ακόμη στον τελικό με τη Δυτική Γερμανία και ο Ρόσι αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης με έξι τέρματα και καλύτερος παίκτης του τουρνουά. Η καριέρα του θα λάβει τέλος στα 31 του χρόνια λόγω των προβλημάτων που είχε στα γόνατα, όμως θα μείνει για πάντα στην ιστορία για τις στιγμές που μας χάρισε σε εκείνο το Μουντιάλ.

Σαλβατόρε Σκιλάτσι-Παγκόσμιο Κύπελλο 1990

Το πρώτο όνομα που μας έρχεται στο μυαλό όταν μιλάμε για ποδοσφαιρικούς “διάττοντες αστέρες” είναι αυτό του “Τότο” Σκιλάτσι. Παίζοντας στη Serie B μέχρι το 1989 με τη φανέλα της Μεσίνα, πήρε μεταγραφή εκείνη τη χρονιά για τη Γιουβέντους και οι καλές εμφανίσεις του με τους “μπιανκονέρι” του έδωσαν μια θέση στην αποστολή της Ιταλίας για το Μουντιάλ που θα διοργάνωνε η ίδια το 1990 και σε αυτή τη διοργάνωση ο Ιταλός επιθετικός έζησε τη μεγαλύτερη στιγμή της κατά τα άλλα μέτριας καριέρας του.

Από εκεί που δεν το περίμενε κανείς, ο φορ της Γιουβέντους εξελίχθηκε στο μεγαλύτερο όπλο της στην επίθεση. Στο 74ο λεπτό του πρώτου παιχνιδιού της Ιταλίας στη διοργάνωση κόντρα στην Αυστρία, ο Σκιλάτσι μπαίνει στη θέση του Καρνεβάλε, σκοράρει το μοναδικό γκολ του αγώνα και τα πάντα πήραν το δρόμο τους από εκείνο το σημείο και μετά. Άλλο ένα γκολ στους ομίλους, γκολ στους “16” απέναντι στην Ουρουγουάη, γκολ και στους “8” με την Ιρλανδία. Ο ποδοσφαιριστής που μετρούσε μόλις μία διεθνή παρουσία πριν από εκείνο το Μουντιάλ, είχε τώρα τέσσερα γκολ σε πέντε αγώνες και δε θα σταματούσε εκεί. Στον περίφημο ημιτελικό της Νάπολι απέναντι στην Αργεντινή του Ντιέγκο σκόραρε ξανά αλλά δεν ήταν αυτό αρκετό για να στείλει την Ιταλία στον τελικό. Οι “ατζούρι” έπαιξαν στον μικρό τελικό, όπου εκεί απέναντι στην Αγγλία βρήκε πάλι δίχτυα (με πέναλτι) και αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης! Η καριέρα του στη συνέχεια δεν είχε τίποτε το αξιόλογο αφού μετά από μέτριες χρονιές σε Γιουβέντους και Ίντερ, έφτασε μέχρι την Ιαπωνία, όπου κρέμασε και τα παπούτσια του.

    ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΕΚΑΚΗΣ