Μια ταλαντούχα γενιά που όμως λύγιζε πάντα στο βάρος των απαιτήσεων

Η φετινή επετειακή διοργάνωση του Κόπα Αμέρικα μπορεί να μην μονοπώλησε το ενδιαφέρον των φίλων του ποδοσφαίρου, μιας και διεξήχθη παράλληλα με τη δράση του Euro που ακόμη εκτυλίσσεται στα γαλλικά γήπεδα, αναμφισβήτητα όμως μας πρόσφερε την πιο έντονη και συνάμα δραματική σκηνή αυτού του καλοκαιριού. Και φυσικά αναφερόμαστε στα δάκρυα του Λιονέλ Μέσι και στη νέα αποτυχημένη προσπάθεια της Αργεντινής να κατακτήσει έναν τίτλο.

Η “αλμπισελέστε” έχει μονίμως τα τελευταία χρόνια ρόλο πρωταγωνιστή (όπως αρμόζει άλλωστε στην ιστορία της) σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις στις οποίες έχει πάρει μέρος, όμως το φινάλε είναι πάντα απογοητευτικό. Πριν δύο χρόνια, η παρέα του Λιονέλ Μέσι έφτασε πολύ κοντά στο να στεφθεί παγκόσμια πρωταθλήτρια μετά από 28 χρόνια και μάλιστα μέσα στη Βραζιλία, όμως λύγισε στην παράταση από τη Γερμανία. Πέρσι, το πρώτο τρόπαιό της από το 1993 έμοιαζε να πλησιάζει, όμως η Χιλή ήταν αυτή που αναδείχθηκε νικήτρια στην ψυχοφθόρο διαδικασία των πέναλτι, στον τελικό του Κόπα Αμέρικα που διοργάνωσε η ίδια. Φέτος, η τριλογία του... δράματος έφτασε στην κορύφωσή της, με τρόπο που ίσως δε θα σκεφτόταν ούτε ο πιο ευφάνταστος σεναριογράφος. Ξανά η Αργεντινή στον τελικό του Κόπα Αμέρικα, ξανά κόντρα στη Χιλή, ξανά ήττα στα πέναλτι. Η πίκρα και η απογοήτευση, ανείπωτη για κάθε Αργεντινό.

Κι όμως, από το ξεκίνημά της αυτή η διοργάνωση, επετειακή για να εορταστούν τα εκατό χρόνια από τη διεξαγωγή του πρώτου Κόπα Αμέρικα, έμοιαζε ιδανική για να επιστρέψει η Αργεντινή στις επιτυχίες. Τη στιγμή που όλες σχεδόν οι μεγάλες ομάδες είχαν τις απουσίες τους, άλλες μικρότερης, άλλες μεγαλύτερης σημασίας, ο Τάτα Μαρτίνο είχε στη διάθεσή του όλα του τα μεγάλα αστέρια, σε μία ένδειξη του πόσο πολύ ήθελε αυτό το τρόπαιο η χώρα. Και πράγματι, η πορεία της “αλμπισελέστε” ως τον τελικό έμοιαζε με υγιεινό περίπατο. Έκανε το απόλυτο νικών στον όμιλο (2-1 τη Χιλή, 5-0 τον Παναμά και 3-0 τη Βολιβία), ενώ και στα νοκ-άουτ φιλοδώρησε με τέσσερα τέρματα τόσο τη Βενεζουέλα (4-1) όσο και τις ΗΠΑ (4-0), όντας η κορυφαία επίθεση της διοργάνωσης. Με ηγέτη τον Λιονέλ Μέσι (5 γκολ) και άξιους συμπαραστάτες του τους Ιγκουαΐν (πήρε μπρος στο σκοράρισμα στα νοκ-άουτ, 4 γκολ), Μπανέγα, Ντι Μαρία, Λαβέτσι και τους υπόλοιπους, οι εμφανίσεις της Αργεντινής ήταν εξαιρετικές και πολλοί πίστεψαν πως αυτή τη φορά είχε έρθει η ώρα τους. Φευ.

    Ο Λιονέλ Μέσι, απαρηγόρητος μετά τη νέα του αποτυχία με το εθνόσημο

Απέναντι στη Χιλή, την ομάδα που τους στέρησε το τρόπαιο ένα χρόνο πριν, και μπροστά στην πρόκληση να κατακτήσουν επιτέλους ένα τρόπαιο, οι σούπερ σταρ της “αλμπισελέστε” λύγισαν ξανά. Η επιθετική τους μηχανή που έμοιαζε ασταμάτητη έσβησε (συνέβαλε σε αυτό και η εξαιρετική και ψυχωμένη Χιλή φυσικά), ο Γκονζάλο Ιγκουαΐν έχασε για τρίτη φορά σε ισάριθμους τελικούς τετ α τετ (!), ο Μέσι έχασε το πρώτο πέναλτι στη “ρώσικη ρουλέτα” και με το τελευταίο εύστοχο χτύπημα του Φρανσίσκο Σίλβα, το δράμα της Αργεντινής ολοκληρώθηκε. Ή μήπως όχι;

Τα όσα ακολούθησαν μετά τη λήξη του τελικού έκαναν ακόμη περισσότερο ντόρο ίσως και απ' ότι η ήττα της εθνικής. Η δήλωση του Μέσι μπροστά στις κάμερες πως ήρθε η ώρα να αποχωρήσει από το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία στο αργεντίνικο αλλά και στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα. Ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής, γονατισμένος από τις απανωτές αποτυχίες, αποφάσισε να μη φορέσει ξανά το εθνόσημο, ενώ την είδηση αυτή ακολούθησαν και τα σενάρια που θέλουν κι άλλους συμπαίκτες του να έχουν πάρει την απόφαση αυτή, όπως ο Μασεράνο, ο Ντι Μαρία, ο Ιγκουαΐν ή ο Αγουέρο. Σενάρια που αν τελικά επιβεβαιωθούν θα μιλάμε για πραγματικό τέλος εποχής για αυτή τη φουρνιά της “αλμπισελέστε”.

Μία φουρνιά η οποία θα μείνει στην ιστορία ως μια από τις πιο ταλαντούχες στη μετά-Μαραντόνα εποχή, που όμως όταν εφτανε η κρίσιμη στιγμή, οι παίκτες της λύγιζαν πάντα από το βάρος της φανέλας και των απαιτήσεων. Μια ομάδα η οποία διέθετε τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή της εποχής, Λιονέλ Μέσι, ο οποίος σε αντιδιαστολή με τις αμέτρητες επιτυχίες του στη Μπαρτσελόνα δεν κατάφερε να οδηγήσει και τη χώρα του σε παρόμοιες στιγμές. Έναν από τους κορυφαίους σκόρερ της γενιάς μας, επίσης, τον Γκονσάλο Ιγκουαΐν, ο οποίος φέτος μπορεί να έσπασε το “στοιχειωμένο” ρεκόρ του Γκούναρ Νόρνταλ που κρατούσε από το 1950, σκοράροντας 36 γκολ με τη Νάπολι στη Serie A, όμως στο κρίσιμο τετ α τετ αστόχησε ξανά, όπως έκανε τόσο στον τελικό του Μουντιάλ πρόπερσι, όσο και στον τελικό του Κόπα Αμέρικα πέρσι, διεκδικώντας με διαφορά τον τίτλο του πιο μοιραίου ποδοσφαιριστή στους τρεις σερί χαμένους τελικούς της Αργεντινής. Τον Άνχελ Ντι Μαρία, τον παίκτη για τον οποίο έχουν δαπανηθεί τα περισσότερα χρήματα για τις μεταγραφές του, περί τα 179 εκατομμύρια ευρώ, ο οποίος κατάφερε να τραυματιστεί σοβαρά εν μέσω και των τριών τελευταίων διοργανώσεων που πήρε μέρος η εθνική του (ήταν παρών πάντως στο φετινό τελικό). Τον Σέρχιο Αγουέρο, που σπανίως θυμίζει με τα χρώματα της Αργεντινής τον παίκτη που θαυμάζουμε στα ευρωπαϊκά γήπεδα, και τόσους άλλους.

Πίσω τώρα στην αποχώρηση Μέσι, η απόφαση αυτή του σούπερ σταρ της Μπαρτσελόνα ανοίγει ασφαλώς ένα τεράστιο ζήτημα για την αργεντίνικη ομοσπονδία ποδοσφαίρου. Αν και υπάρχει ανοικτό το ενδεχόμενο να επιστρέψει και προσωπική μου εκτίμηση είναι πως θα το κάνει, εν όψει και του ρωσικού Μουντιάλ σε δύο χρόνια (στην Αργεντινή έχουν επιστρετεύσει κάθε μέσο για να τον μεταπείσουν, από συλλαλητήρια μέχρι δημόσιες εκκλήσεις), η απόφασή του αυτή ήταν απόρροια της απογοήτευσής του από τις τόσες αποτυχίες (μην ξεχνάμε πως για τον ίδιο ήταν ο τέταρτος σερί χαμένος τελικός καθώς υπάρχει και αυτός του 2007 από τη Βραζιλία για την ίδια διοργάνωση) αλλά και από τον ίδιο του τον εαυτό. Σε αντίθεση με τη διάρκεια κάθε ποδοσφαιρικής σεζόν, όταν και ο Μέσι δοξάζεται με τη φανέλα των “μπλαουγκράνα”, τα καλοκαίρια τον πληγώνουν γιατί τον πληγώνει η ίδια του η εθνική ομάδα. Και ειδικά το φετινό καλοκαίρι είναι ίσως το χειρότερο στην καριέρα του, αφού σα να μην έφτανε η νέα αποτυχία με την Αργεντινή, ήρθε και η ποινή των 21 μηνών φυλάκισης για τον ίδιο και τον πατέρα του για την περιβόητη πλέον υπόθεση φοροδιαφυγής. Κι όλα αυτά σε ένα καλοκαίρι που βλέπει και το αντίπαλον δέος (ποδοσφαιρικά), Κριστιάνο Ρονάλντο, να φτάνει ως τον τελικό του Euro και να είναι κοντά στο να καταφέρει ότι δεν έχει καταφέρει αυτός: να πάρει έναν τίτλο με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, τη στιγμή που φάνταζε σε όλους πιο πιθανό να το κάνει ο Μέσι με μια ομάδα όπως η Αργεντινή παρά ο Ρονάλντο με την Πορτογαλία.

Κανείς δε μπορεί να πει με σιγουριά αν θα επιστρέψει ο Μέσι στην εθνική, το μόνο σίγουρο πάντως είναι πως η πορεία του με την “αλμπισελέστε” και η σχέση του με την ομοσπονδία δεν ήταν ποτέ στρωμένη με ροδοπέταλα. Στην πρώτη του άλλωστε συμμετοχή με την εθνική Ανδρών, σε ένα φιλικό κόντρα στην Ουγγαρία τον Αύγουστο του 2005, αποβλήθηκε μόλις δύο λεπτά μετά την είσοδό του στον αγώνα ενώ και οι άνθρωποι της Αργεντινής ποτέ δεν είδαν με καλό μάτι το γεγονός πως έφυγε από τη χώρα μόλις στην ηλικία των 13 ετών για να ενταχθεί στις ακαδημίες της Μπαρτσελόνα. Για να προσθέσουμε φυσικά και την-άτοπη για μένα-σύγκριση με τον Μαραντόνα και τα όσα έχει καταφέρει με την Αργεντινή, που πέφτει σα σκιά πάνω από κάθε παρουσία του Μέσι με το εθνόσημο. Όπως και να' χει, είναι ο κορυφαίος στον κόσμο και σε ηλικία ακόμη 29 ετών, η εθνική τον χρειάζεται δίχως αμφιβολία.

Η επόμενη μέρα της Αργεντινής

Την επόμενη μέρα στην Αργεντινή καλύπτει ένα τεράστιο ερωτηματικό. Εδώ και λίγες ώρες έγινε βέβαια γνωστό πως ο Χούλιο Ολαρτικοετσέα θα είναι ο αντικαταστάτης του Τάτα Μαρτίνο στην τεχνική ηγεσία, τουλάχιστον για τους επερχόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, όμως η ομοσπονδία κυνηγά φυσικά το μεγάλο όνομα, με τον Ντιέγκο Σιμεόνε να παίζει γερά για τη θέση. Το συμβόλαιο που έχει με την Ατλέτικο, άλλωστε (ως το 2020), έχει ειδικό όρο όσον αφορά τυχόν κάλεσμα από την εθνική και στη χώρα του τανγκό κυκλοφορεί έντονα το σενάριο να αναλάβει ο “Τσόλο” τις τύχες της “αλμπισελέστε” από το επόμενο καλοκαίρι.

Βεβαίως υπάρχει και το ζήτημα των αποχωρήσεων. Αν όντως όλοι αυτοί οι παίκτες που ακούστηκαν πως θέλουν να φύγουν το κάνουν, τότε η εθνική ομάδα αποκτά αυτομάτως ένα άλλο πρόσωπο, και τη σκυτάλη θα πάρει αμέσως η επόμενη-επίσης ταλαντούχα-γενιά, με μπροστάρηδες παίκτες όπως ο Ντιμπάλα, ο Ικάρντι, ο Κορέα, ο Κρανεβίτερ, ο Φούνες Μόρι, ο Βιέτο και άλλοι. Μέχρι να ξεκαθαρίσει οριστικά και η υπόθεση Μέσι, κανένας δεν είναι σε θέση να γνωρίζει την Αργεντινή που θα παρουσιαστεί σε δύο χρόνια στο Μουντιάλ της Ρωσίας.

    ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΕΚΑΚΗΣ