Μίλαν: Η αρχή της επιστροφής

Μπορεί παραδοσιακά να μη δίνεται μεγάλη σημασία στον θεσμό του Σούπερ Καπ, όμως την περασμένη Παρασκευή (23/12), όταν ο Πάσαλιτς ευστόχησε στο τελευταίο χτύπημα της διαδικασίας των πέναλτι απέναντι στον Μπουφόν, χαρίζοντας στη Μίλαν το πρώτο της τρόπαιο μετά από πέντε χρόνια, παίκτες, οπαδοί αλλά και όλοι οι άνθρωποι των “ροσονέρι” το πανηγύρισαν με την ψυχή τους.

Για ένα σύλλογο όπως η Μίλαν, πέντε χρόνια χωρίς κάποιον τίτλο ήταν πάρα πολλά. Ο τελευταίος πριν το φετινό ιταλικό Σούπερ Καπ για τους Μιλανέζους ήταν και πάλι το ίδιο κύπελλο, όταν είχαν επιβληθεί της “άσπονδης” συμπολίτισσας Ίντερ με 2-1 στο Πεκίνο, τον Αύγουστο του 2011. Σε εκείνον τον τελικό, η Μίλαν συμμετείχε ως πρωταθλήτρια Ιταλίας, αφού τη σεζόν 2010-11 κατέκτησε το τελευταίο της μέχρι σήμερα σκουντέτο. Από τότε φυσικά άλλαξαν πάρα πολλά στην ομάδα, η οποία ουδεμία σχέση έχει σήμερα με εκείνη των παλαιότερων ένδοξων εποχών. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως η Μίλαν είναι η δεύτερη πιο επιτυχημένη ομάδα στο Κύπελλο Πρωταθλητριών πίσω από τη Ρεάλ Μαδρίτης, επτά φορές νικήτρια της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης, ενώ στην τροπαιοθήκη της, εκτός από τα 18 πρωταθλήματα Ιταλίας και τα 5 Κύπελλα, υπάρχουν 18 διεθνείς τίτλοι!

Η σφιχτή όμως οικονομική πολιτική που έχει εφαρμόσει τα τελευταία χρόνια η διοίκηση Μπερλουσκόνι-Γκαλιάνι, και η τακτική απόκτησης ελεύθερων και αμφιβόλου αξίας για ένα μέγεθος όπως η Μίλαν παικτών, τη φανέλα της οποίας έχουν φορέσει μερικοί από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές παγκοσμίως, έχουν μετατρέψει την ομάδα από πρωταγωνίστρια σε κομπάρσο. Μετά το τελευταίο πρωτάθλημα του 2011 και τις αξιοπρεπείς πορείες τα δύο επόμενα χρόνια (2η και 3η θέση), οι “ροσονέρι” πραγματοποιούν κάκιστες χρονιές εντός συνόρων (8οι το 2014, 10οι το 2015 και 7οι το 2016), απουσιάζοντας επίσης τα τρία τελευταία χρόνια και από το Champions League.

Στη διάρκεια της φετινής χρονιάς, ωστόσο, κάτι δείχνει να αλλάζει. Όχι, η Μίλαν δεν προχώρησε ούτε το προηγούμενο καλοκαίρι σε μεγάλες μεταγραφές, όμως το σημείο-κλειδί της σεζόν είναι αναμφίβολα η πρόσληψη του Βιτσέντζο Μοντέλα στην τεχνική ηγεσία του συλλόγου. Τα “πειράματα” τύπου Ζέεντορφ και Ιντζάγκι στον πάγκο δεν έφεραν αποτέλεσμα, ενώ στους Μιλανέζους δε “βγήκε” ούτε η επιλογή Μιχαΐλοβιτς πέρσι. Ο Μοντέλα είναι κι αυτός ένας νέος τεχνικός, που όμως έχει προλάβει να δείξει κάποια πολύ θετικά δείγματα δουλειάς του στις προηγούμενες ομάδες στις οποίες δούλεψε και φυσικά πιστώνεται το μεγαλύτερο μερίδιο στην αναμόρφωση της Μίλαν φέτος.

Με την ολοκλήρωση σχεδόν του πρώτου γύρου στη Serie A, οι “ροσονέρι” μετρούν 10 νίκες, 3 ισοπαλίες και 4 ήττες σε 17 παιχνίδια και βρίσκονται στην πέμπτη θέση με παιχνίδι λιγότερο, όντας μέχρι πριν από λίγες ημέρες στην πρώτη τριάδα. Πριν από την έναρξη της σεζόν, σχεδόν κανείς δεν πίστευε πως η ομάδα του Μοντέλα θα μπορέσει να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο και να φανεί ανταγωνιστική. Κι όμως, η Μίλαν όχι μόνο τα έχει καταφέρει σε αυτό το πρώτο μισό, αλλά έχει πάρει και κάποιες πολύ σημαντικές νίκες, όπως αυτή με την Τορίνο στην πρεμιέρα (3-2), με τη Λάτσιο (2-0) και φυσικά την κορυφαία όλων, επί της πρωταθλήτριας Γιουβέντους (1-0). Ακόμη, εκτός έδρας επιτυχίες όπως το 0-1 με τη Σαμπντόρια (με γκολ του Μπάκα στο 85') ή το 1-2 με την Παλέρμο (με γκολ του Λαπαντούλα στο 82') δείχνουν ότι το μέταλλο νικητή επιστρέφει σιγά σιγά στην ομάδα και η φανέλα έχει αρχίσει να μετράει ξανά. Το πιο τρανό παράδειγμα γι' αυτό, είναι το παιχνίδι της 7ης αγωνιστικής κόντρα στη Σασουόλο στο “Σαν Σίρο”, αφού με τους “νεροβέρντι” να προηγούνται 1-3 στο 56', όλοι πίστευαν πως θα γίνονταν μάρτυρες μιας ακόμη ντροπιαστικής για το βεληνεκές της Μίλαν ήττας, μέχρι τη στιγμή που οι παίκτες του Μοντέλα επέστρεψαν στο παιχνίδι για να νικήσουν τελικά με το εκπληκτικό 4-3!

Παρ' όλο που το ρόστερ της δεν το είχε κανείς σε υπόληψη για ακόμη μία χρονιά, ο Ιταλός τεχνικός έχει καταφέρει να μας παρουσιάσει μια εξαιρετικά δεμένη ομάδα και το κυριότερο, πολύ ελπιδοφόρα. Η Μίλαν μπορεί να μην έχει τους αστέρες του παρελθόντος, διαθέτει όμως στις τάξεις της μερικά από τα μεγαλύτερα εγχώρια ταλέντα (Ντοναρούμα, Ρομανιόλι, Καλάμπρια, Λοκατέλι), αλλά και Ιταλούς παίκτες που σιγά σιγά αποκτούν εμπερίες και καθιερώνονται (Ντε Σίλιο, Μπερτολάτσι, Μποναβεντούρα, Λαπαντούλα). Με λίγα λόγια έχει καταφέρει να φτιάξει έναν ιταλικό κορμό με ένα μείγμα από έμπειρους και ελπιδοφόρους ποδοσφαιριστές (προσθέστε και τους τριαντάρηδες Αμπάτε, Παλέτα, Αντονέλι και τον άτυχο της σεζόν Μοντολίβο) που σε συνδυασμό με την πολύτιμη προσφορά κάποιων ξένων, όπως το “μηχανάκι” Κούτσκα στη μεσαία γραμμή, ο Σούσο που φέτος μας δείχνει δείγματα του μεγάλου όπως φαίνεται ταλέντου του αλλά και ο “σεσημασμένος” σκόρερ Μπάκα, ο οποίος πάντως είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση, μας κάνουν τη Μίλαν του σήμερα, που έχει καταφέρει να γεμίσει ξανά με αισιοδοξία και χαρά τους φίλους της.

Επιστέγασμα του πολύ καλού πρώτου μισού της φετινής σεζόν ήταν ένα τρόπαιο, το ιταλικό Σούπερ Καπ, το οποίο οι “ροσονέρι” κατέκτησαν στα πέναλτι εις βάρος της Γιουβέντους. Η Μίλαν συμμετείχε σε αυτόν τον τελικό ως φιναλίστ του περσινού Κυπέλλου, μιας και η “Γιούβε” πήρε για δεύτερη σερί χρονιά το νταμπλ στην Ιταλία, όμως κατάφερε, αν και θεωρητικά ήταν το αουτσάιντερ, να φτάσει στην επιτυχία.

Μια επιτυχία την οποία κυνήγησαν οι παίκτες του Μοντέλα, που έδειξαν να τη θέλουν περισσότερο, όντας “διψασμένοι” για διακρίσεις. Αυτό ακριβώς είναι που ελπίζουν στην “κοκκινόμαυρη” πλευρά του Μιλάνου. Η κατάκτηση του συγκεκριμένου τροπαίου να αποτελέσει την αρχή για την επιστροφή της ομάδας στις επιτυχίες και τους τίτλους. Και εν αναμονή της αγοράς του πλειοψηφικού πακέτου των μετοχών από την κινεζική εταιρεία “Sino-Europe Sports”-το Σούπερ Καπ του 2016 ήταν λογικά ο τελευταίος τίτλος της τριακονταετούς εποχής Μπερλουσκόνι αν δε χαλάσει τελευταία στιγμή η συμφωνία-και φυσικά των χρημάτων που θα μπουν στα ταμεία της ομάδας και θα χρησιμοποιηθούν για την αγορά παικτών πρώτης γραμμής, οι φίλοι των “ροσονέρι” ελπίζουν να έρθουν και πάλι οι εποχές της δόξας.

    ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΕΚΑΚΗΣ