Ντιέγκο Μαραντόνα: Ένας ποδοσφαιρικός μύθος δεν είναι πια ανάμεσά μας

Του Ανδρέα Λεκάκη

Η χθεσινή (25/11) μέρα ήταν μέρα θλίψης για το παγκόσμιο ποδόσφαιρο, αφού η είδηση της απώλειας του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα προκάλεσε ισχυρό σοκ σε όλο τον πλανήτη. Την ίδια μέρα που ένας άλλος ποδοσφαιρικός μύθος, επίσης νικημένος από τα πάθη του, έφυγε από τη ζωή, ο Τζορτζ Μπεστ το 2005, αλλά και την ίδια χρονιά που μία ακόμη εμβληματική φιγούρα ενός άλλου αθλήματος, ο Κόμπι Μπράιαντ, μας αποχαιρέτησε για πάντα, ο “Ντιεγκίτο” πέρασε και αυτός στην αιωνιότητα.

Ακόμη και κάποιος που δε γνωρίζει τίποτα από ποδόσφαιρο, χθες κατάλαβε τι σήμαινε ο Μαραντόνα για τους ποδοσφαιρόφιλους και όχι μόνο. Με την είδηση του θανάτου του, πλήθος κόσμου βγήκε εν μέσω πανδημίας στους δρόμους σε Αργεντινή και Νάπολι πλαντάζοντας στο κλάμα, η σορός του τέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα στο Μπουένος Άιρες, ενώ ο πρόεδρος της Αργεντινής κήρυξε τριήμερο πένθος στη χώρα και ο πρόεδρος της Νάπολι δήλωσε πως το γήπεδο της ομάδας θα πάρει το όνομά του. Είναι τρομερά δύσκολο να μιλήσεις μέσα σε λίγες λέξεις για την προσωπικότητα και την ιστορία του Ντιέγκο Μαραντόνα, ωστόσο καταγράφουμε στο κείμενο αυτό κάποιες πρώτες σκέψεις, τώρα που ο κατά πολλούς κορυφαίος ποδοσφαιριστής στην ιστορία δε βρίσκεται πια στη ζωή.

Αυτό που δείχνει το μεγαλείο του Ντιέγκο Μαραντόνα είναι το γεγονός πως δε λατρεύτηκε μόνο από όσους τον έζησαν σαν ποδοσφαιριστή, αλλά και από τις επόμενες γενιές, από ανθρώπους που δεν πρόλαβαν καν να τον δουν να αγωνίζεται. Ακόμη και οι σημερινοί τριαντάρηδες δεν έχουν μνήμες από την ποδοσφαιρική του καριέρα, παρά μόνο όσα έχουν δει σε βίντεο και έχουν ακούσει από τις διηγήσεις των μεγαλύτερων. Κι όμως, μπορούσε να δει κανείς ακόμη και μικρά παιδιά να λατρεύουν τον Μαραντόνα. Η λέξη “λατρεία”, άλλωστε, είναι από τις πρώτες που σου έρχονται στο νου όταν ακούς για αυτόν. Στην Αργεντινή υπάρχει ακόμη και εκκλησία με το όνομά του, με τους δικούς της πιστούς! Ήταν τέτοια η επιρροή του στο ποδοσφαιρικό και κοινωνικό γίγνεσθαι, τέτοια η κλάση του και τα επιτεύγματά του, που ο ίδιος εξελίχθηκε σε ένα θρύλο ο οποίος πέρασε από γενιά σε γενιά και σίγουρα θα συνεχίσει να περνά.

Στην ερώτηση κάποιου για το πόσο σπουδαίος παίκτης υπήρξε ο Μαραντόνα, δε θα μπορούσε κανείς να δώσει καλύτερη απάντηση από το να παραθέσει απλώς μερικά από τα τρομερά του κατορθώματα. Πως άλλωστε να μη θεωρηθεί μύθος ένας ποδοσφαιριστής που κατάφερε να κρίνει σχεδόν μόνος του ένα ολόκληρο Παγκόσμιο Κύπελλο ή να πάρει από το χέρι τη Νάπολι, μια ομάδα του φτωχού και καταδικασμένου ποδοσφαιρικά -και όχι μόνο- ιταλικού Νότου και να την οδηγήσει στην κατάκτηση δύο πρωταθλημάτων απέναντι στους πλούσιους του Βορρά και ενός Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, επιτεύγματα που οι “παρτενοπέι” από τότε δεν επανέλαβαν. Όσο έπαιζε οδήγησε ομάδες αμφιβόλου ποιότητας σε τρομερές επιτυχίες, έκανε ολόκληρες πόλεις και χώρες να ονειρεύονται. Ο μύθος άλλωστε τον θέλει να είχε πάρει με το μέρος του τους φιλάθλους της εθνικής Ιταλίας στο Μουντιάλ της χώρας τους το 1990, όταν οι “ατζούρι” αντιμετώπισαν στον ημιτελικό της Νάπολι την Αργεντινή. Τέτοια ήταν η επιρροή του Μαραντόνα.

Ούτε όμως και η Αργεντινή έχει καταφέρει να φτάσει σε μια μεγάλη επιτυχία από τη στιγμή που αποχώρησε ο Ντιέγκο, με την κληρονομιά του να αποδεικνύεται βαριά και... ασήκωτη για όλες τις κατά τ' άλλα τρομερά ταλαντούχες γενιές που ακολούθησαν. Και πόσοι παίκτες διεκδίκησαν ή σε πόσους κόλλησαν την ταμπέλα “νέος Μαραντόνα”. Ο Αριέλ Ορτέγκα, ο Πάμπλο Αϊμάρ, ο Χουάν Ρικέλμε, προσπάθησαν να δώσουν έμπνευση στους φίλους της “αλμπισελέστε” που είχαν ανάγκη να εναποθέσουν τις ελπίδες τους ξανά σε ένα μεγάλο είδωλο, όμως πώς πραγματικά μπορούσαν να συναγωνιστούν αυτά που είχε καταφέρει εκείνος; Ο Λιονέλ Μέσι αποδείχθηκε πως ήταν ο μόνος που μπορούσε να κουβαλά αυτή την ταμπέλα χωρίς να τον λυγίζει το βάρος της, όμως συνεχίζει να βρίσκεται στη σκιά του Μαραντόνα ειδικά όποτε αγωνίζεται με τη φανέλα της εθνικής και οι συγκρίσεις με εκείνον είναι αναπόφευκτες και καθόλου κολακευτικές για τον “pulga” μετά από κάθε μεγάλη αποτυχία της ομάδας.

Ο ποδοσφαιριστής Μαραντόνα, ο φίλος του Φιντέλ Κάστρο, ο επαναστάτης με το τατουάζ του Τσε Γκεβάρα στο μπράτσο, ο προπονητής. Οι εκφάνσεις της προσωπικότητας του Ντιέγκο ήταν τόσες πολλές, γι' αυτό και έγινε ένα είδωλο για εκατομμύρια κόσμου

Φυσικά ο Πίπε ντ' Όρο είχε και τη σκοτεινή πλευρά του. Στα γήπεδα του Μεξικού το 1986 διέπραξε ποδοσφαιρική ύβρι χρησιμοποιώντας το χέρι του για να σκοράρει στον προημιτελικό του Μουντιάλ κόντρα στην Αγγλία, λίγα λεπτά πριν έρθει η κάθαρση και, περνώντας τη μισή ομάδα των Άγγλων, να πετύχει το πιο εντυπωσιακό γκολ του 20ού αιώνα, όπως χαρακτηρίστηκε από τους περισσότερους. Η ιστορία του με τα ναρκωτικά και τις καταχρήσεις, με τον ίδιο να πιάνεται μάλιστα ντοπέ στο Μουντιάλ του 1994 στις ΗΠΑ και αυτό να σημαίνει το άδοξο τέλος μιας σπουδαίας καριέρας, σηματοδότησαν την πτώση του και στραπατσάρισαν την εικόνα που είχαν γι' αυτόν εκατομμύρια ποδοσφαιρόφιλοι, όμως όλως παραδόξως αυτό δε μείωσε καθόλου την αφοσίωση του κόσμου προς το πρόσωπό του. Ο κόσμος τον είχε διαρκώς ψηλά και του συγχωρούσε τα πάντα, επειδή δε μπορούσε να ξεχάσει τα συναισθήματα που ένιωθε όταν τον χάζευε εντός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου.

Εκτός αυτών των γραμμών, ήταν ένα παράδειγμα προς αποφυγήν. Όμως ο Μαραντόνα δεν το επεδίωξε να γίνει ένα ίνδαλμα για εκατομμύρια κόσμου, ένα πρότυπο για τα παιδιά. Ο Μαραντόνα ήταν ο Μαραντόνα. Ένας σταρ που έζησε τη ζωή του στα άκρα, μια γεμάτη ζωή κι ας έφυγε μόλις σε ηλικία 60 ετών. Αυτοκαταστροφικός, επιδραστικός, επαναστατικός, αθυρόστομος, χαμογελαστός.

Πολλοί τον χαρακτήρισαν θεό. Όχι. Ο Μαραντόνα ήταν άνθρωπος, για την ακρίβεια η ανθρώπινη υπόστασή του δε θα μπορούσε να είναι πιο ξεκάθαρη. Ήταν άνθρωπος όπως όλοι μας, με τα λάθη του, τα πάθη του, τις αδυναμίες του. Βίωσε την άνοδο και την πτώση, τη φωτεινή και τη σκοτεινή πλευρά της ζωής. Στα μάτια του κόσμου δεν ήταν ένας ανίκητος ήρωας από κόμικ, ή ένας άφθαρτος πρωταγωνιστής μιας ταινίας. Θύμιζε ενδεχομένως στον καθένα από εμάς ένα κομμάτι του ίδιου του του εαυτού. Και γι' αυτό δε θα ξεχαστεί ποτέ.