Ο τελικός της δικαίωσης

Ο τελικός του 60ού Κόπα Λιμπερταδόρες ανάμεσα στη Φλαμένγκο και τη Ρίβερ Πλέιτ στη Λίμα του Περού μπορεί να μην ήταν ένας από τους ομορφότερους σε θέαμα, είχε όμως μια απίστευτη εξέλιξη και πολύ μεγάλες συγκινήσεις, με τη “Φλα” να γυρίζει το ματς από 0-1 σε 2-1 μέσα σε τρία λεπτά στο φινάλε και να κατακτά το τρόπαιο για πρώτη φορά μετά το 1981! Ήταν ένας τελικός που θα μείνει στην ιστορία, αναδεικνύοντας την άγρια ομορφιά του ποδοσφαίρου και το πόσα συναισθήματα μπορεί αυτό να προκαλέσει. Ήταν ένας τελικός που δε θα ξεχαστεί ποτέ, τόσο από τη θριαμβεύτρια Φλαμένγκο, όσο και από τη μεγάλη χαμένη -και νικήτρια των περσινών τελικών- Ρίβερ. Ήταν επίσης ο τελικός της μεγάλης δικαίωσης για πολλούς από τους πρωταγωνιστές.

Η μεγαλύτερη δικαίωση ήρθε για τον προπονητή της βραζιλιάνικης ομάδας και αρχιτέκτονα αυτής της επιτυχίας, Ζορζ Ζεσούς. Τον 65χρονο κόουτς από την Αμαδόρα που ανέλαβε μόλις τον περασμένο Ιούνιο τη Φλαμένγκο εν μέσω αρκετής γκρίνιας, αφού οι περισσότεροι φίλοι της "rubo negro" δεν είδαν με καλό μάτι την έλευση ενός Πορτογάλου στην τεχνική ηγεσία. Κι όμως, ο πρώην προπονητής των Μπενφίκα και Σπόρτινγκ μεταξύ άλλων πρόλαβε να αναμορφώσει την ομάδα, να της μεταδώσει τη φιλοσοφία του-πάντα οι ομάδες του Ζεσούς έπαιζαν ωραίο ποδόσφαιρο-, να την οδηγήσει στην κατάκτηση του πρώτου της Κόπα Λιμπερταδόρες μετά από 38 χρόνια (δεύτερος Ευρωπαίος προπονητής που παίρνει το τρόπαιο μετά τον Κροάτη Μίρκο Γιόζιτς με την Κόλο Κόλο το 1991) αλλά και μια ανάσα από το να πανηγυρίσει και το πρωτάθλημα στη Βραζιλία!

Δικαίωση λοιπόν για έναν προπονητή ο οποίος υπήρξε ο πιο επιτυχημένος από πλευράς τίτλων στην ιστορία της Μπενφίκα και ένας από τους πιο επιτυχημένους του πορτογαλικού ποδοσφαίρου, όμως δεν πήρε ποτέ την αναγνώριση που του άξιζε. Στη συνείδηση των περισσότερων ίσως έχει καθιερωθεί ως... looser, εξαιτίας εκείνης της καταστροφικής γι’ αυτόν σεζόν 2012-13, όταν και μέσα σε λίγες μέρες έχασε με τους “αετούς” της Λισσαβώνας όλα τα τρόπαια που διεκδίκησε: το πρωτάθλημα και το κύπελλο στην Πορτογαλία, καθώς και το Europa League, χάνοντας στον τελικό του Άμστερνταμ από την Τσέλσι με γκολ στις καθυστερήσεις (πρώτος ευρωπαϊκός τελικός για τη Μπενφίκα μετά από 23 χρόνια). Την αμέσως επόμενη χρονιά έχασε έναν ακόμη τελικό Europa League, αυτή τη φορά από τη Σεβίλλη στα πέναλτι. Αποτυχίες σαν κι αυτές στιγμάτισαν την καριέρα του Ζεσούς, κι ας πήρε ο Πορτογάλος συνολικά 10 τρόπαια στον πάγκο της Μπενφίκα. Το 2015 πήρε τη δύσκολη απόφαση να μετακινηθεί στη μισητή Σπόρτινγκ, δεν κατάφερε να πάρει μεγάλους τίτλους με τα “λιοντάρια”, έζησε τον εφιάλτη της εισβολής των εξαγριωμένων οπαδών της ομάδας στο προπονητικό κέντρο και της επίθεσης κατά του ίδιου, των συνεργατών και των παικτών του το 2018, πήγε στη Σαουδική Αραβία για την Αλ-Χιλάλ, το καλοκαίρι στη Βραζιλία για τη Φλαμένγκο και τώρα είναι πρωταθλητής Λατινικής Αμερικής, παίρνοντας το πρώτο του μεγάλο διεθνές τρόπαιο!

Ο Ζορζ Ζεσούς έδωσε τις δικές του απαντήσεις στον πάγκο της Φλαμένγκο

Ο τελικός της δικαίωσης αλλά και της... εξιλέωσης ήταν φυσικά και για το μεγάλο πρωταγωνιστή του θριάμβου της Φλαμένγκο, Γκαμπριέλ Μπαρμπόσα. Παιδί της Σάντος, τράβηξε πάνω του όλα τα βλέμματα με τις εμφανίσεις του τα προηγούμενα χρόνια στη Βραζιλία, έκανε το 2016 το μεγάλο βήμα για την Ευρώπη υπογράφοντας με την Ίντερ, όμως δεν κατάφερε να δικαιώσει τις προσδοκίες σε καμία περίπτωση. Ούτε στους “νερατζούρι”, στους οποίους ανήκει ακόμη, ούτε και στη Μπενφίκα που πήγε στη συνέχεια δανεικός μπόρεσε να κερδίσει την εμπιστοσύνη των προπονητών του, γι’ αυτό και γύρισε πίσω στη χώρα του, αρχικά για τη Σάντος και στη συνέχεια πήγε στη Φλαμένγκο. Στη Βραζιλία κάνει επανεκκίνηση στην καριέρα του, έχοντας σημειώσει φέτος 22 γκολ στο πρωτάθλημα και 9 στο Λιμπερταδόρες. Στο χθεσινό (23/11) τελικό, έδειξε σε όλο τον κόσμο το “φονικό” του ένστικτο και στα 23 του μόλις χρόνια ακόμη, ίσως κέρδισε με αυτά τα δύο γκολ μια δεύτερη ευκαιρία καριέρας στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.

Ο Γκαμπριέλ Μπαρμπόσα ήταν ο ήρωας του 60ού τελικού του Κόπα Λιμπερταδόρες

Τέλος, το τρόπαιο αυτό είναι μια μεγάλη δικαίωση και για τον Ντιέγκο, έναν παίκτη που έμοιαζε προορισμένος για σπουδαία πράγματα όμως δεν έκανε ποτέ την καριέρα που πολλοί περίμεναν. Πριν δέκα χρόνια, ο Βραζιλιάνος άσος είχε πάρει μεταγραφή για τη Γιουβέντους σκορπώντας μεγάλο ενθουσιασμό στις τάξεις των οπαδών της “Κυρίας”, αφού είχε μαγέψει τα προηγούμενα χρόνια με τις εμφανίσεις του στη Βέρντερ Βρέμης και τον έβλεπαν ως το επόμενο μεγάλο αστέρι των “μπιανκονέρι”. Εκείνος όμως δε μπόρεσε να δικαιολογήσει τη μεγάλη φασαρία γύρω από το όνομά του ούτε στη Γιουβέντους από την οποία έφυγε μετά από μόλις μια σεζόν, ούτε στη Βόλφσμπουργκ, ούτε στη Φενέρμπαχτσε αλλά ούτε και στην Ατλέτικο Μαδρίτης, με την οποία πανηγύρισε ένα πρωτάθλημα και ένα Europa League αλλά η παρουσία του δεν είχε ποτέ μεγάλο αντίκτυπο στην ομάδα. Τώρα, στη δύση της καριέρας του, σήκωσε ως ένας από τους αρχηγούς της Φλαμένγκο (είναι στην ομάδα του Ρίο από το 2016) το σημαντικότερο τρόπαιο της Λατινικής Αμερικής, γνωρίζοντας πολύ καλά πως αυτή τη φορά είναι μέλος της ιστορίας.

Ο Ντιέγκο Ρίμπας ντα Κούνια με το βαρύτιμο τρόπαιο

Το ποδόσφαιρο έχει αυτή τη μοναδική ικανότητα να αναδεικνύει τέτοιες ιστορίες, να μετατρέπει ήρωες σε μοιραίους και αποτυχημένους σε θριαμβευτές με την ίδια ευκολία. Η ιστορία της Φλαμένγκο στο φετινό Κόπα Λιμπερταδόρες ήταν μία ακόμη απόδειξη αυτής της σπάνιας ομορφιάς του ποδοσφαίρου. Και γι’ αυτό άλλωστε το αγαπάμε τόσο πολύ.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΕΚΑΚΗΣ