Οι μεγάλες πωλήσεις αφήνουν και μεγάλα κενά

Ο Ολυμπιακός ετοιμάζεται να παραχωρήσει τον Λούκα Μιλιβόγεβιτς στην Κρίσταλ Πάλας έναντι περίπου 13 εκατομμυρίων ευρώ, όντας κοντά στο να πραγματοποιήσει άλλη μία μεγάλη πώληση στα χρόνια της διοίκησης Μαρινάκη. Τα χρήματα είναι ασφαλώς πάρα πολλά για να μπορέσει μια ομάδα να αρνηθεί, ειδικά μια ελληνική, ενώ είναι απολύτως κατανοητή και η επιθυμία του ίδιου του ποδοσφαιριστή να δοκιμάσει την τύχη του στο κορυφαίο ίσως ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Το ερώτημα όμως είναι τι θα γίνει με το κενό που αφήνει ακόμη ένας σημαντικός παίκτης που φεύγει από το λιμάνι;

Ο αρχηγός του Ολυμπιακού ήταν από τους πιο σταθερούς παίκτες του στη μέτρια μέχρι τώρα σεζόν των “ερυθρολεύκων”. Ο Σέρβος άσος συνέθεσε ένα πολύ καλό δίδυμο στα χαφ με τον Μάρτινς, άλλωστε ο άξονας είναι από τις λίγες θέσεις στις οποίες ο φετινός Ολυμπιακός θεωρείται πλήρης. Ο Μιλιβόγεβιτς βρέθηκε και το περασμένο καλοκαίρι κοντά στην έξοδο, όμως τελικά παρέμεινε στο λιμάνι. Αποτελεί αναμφισβήτητα έναν από τους καλύτερους παίκτες στο ρόστερ της ομάδας, όμως σε μια προσφορά 13 εκατομμυρίων ευρώ από ένα σύλλογο της Premier League δε μπορείς να πεις εύκολα όχι, ούτε αν είσαι ο παίκτης, ούτε αν είσαι η ομάδα του.

Η συμφωνία, αν τελικά επιτευχθεί, θα μπει στη λίστα με τις τόσες και τόσες μεγάλες πωλήσεις που έχει καταφέρει να πραγματοποιήσει ο Ολυμπιακός τα τελευταία χρόνια. Στην εποχή της προεδρίας του Βαγγέλη Μαρινάκη, οι “ερυθρόλευκοι” έχουν βάλει δεκάδες εκατομμύρια ευρώ στα ταμεία τους μόνο από τέτοιες πωλήσεις. Η μετακίνηση του Κώστα Μήτρογλου στη Φούλαμ (15 εκατομμύρια το 2014), του Κώστα Μανωλά στη Ρόμα (13 εκατομμύρια το 2014), του Ανδρέα Σάμαρη στη Μπενφίκα (10 εκατομμύρια το 2014), του Κέβιν Μιραλάς στην Έβερτον (7,6 περίπου εκατομμύρια το 2012) και του Αρτούρ Μαζουακού στη Γουέστ Χαμ (7,1 εκατομμύρια το 2016) είναι μερικές από αυτές, ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως το κόστος απόκτησής των περισσότερων ήταν μηδαμινό. Ακόμα και deals όπως του Άλαν Πουλίδο στη Γκουανταλαχάρα (6 εκατομμύρια το 2016), του Χόρχε Μπενίτες στην Κρουζ Αζούλ (4 εκατομμύρια το 2016), του Βλάντιμιρ Βάις στη Λεχβίγια (5,3 εκατομμύρια το 2014) ή του Λιούμπομιρ Φέισα στη Μπενφίκα (4,5 εκατομμύρια το 2013) θεωρούνται εξαιρετικά, λαμβάνοντας υπ' όψιν την ισχνή παρουσία αυτών των παικτών με τη φανέλα του Ολυμπιακού.

    Ο Κώστας Μήτρογλου κατέχει το ρεκόρ της ακριβότερης πώλησης στην ιστορία του Ολυμπιακού, παίρνοντας μεταγραφή έναντι 15 εκατομμυρίων ευρώ στη Φούλαμ τον Γενάρη του 2014

Συνολικά, τα χρήματα από τις πωλήσεις παικτών των Πειραιωτών από το καλοκαίρι του 2010, όταν ανέλαβε δηλαδή ο Μαρινάκης την ηγεσία του συλλόγου, ανέρχονται περίπου στα 105 εκατομμύρια ευρώ! Είναι άλλωστε κάτι παραπάνω από εμφανής η πρόθεση της διοίκησης να εξελιχθεί ο Ολυμπιακός σε έναν σύλλογο που “φτιάχνει” ποδοσφαιριστές, που τους αποκτά δηλαδή με σχεδόν μηδαμινό κόστος και στη συνέχεια τους “μοσχοπουλάει” σε μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες. Για χρόνια αυτό το έκαναν με επιτυχία (και ακόμη το κάνουν) ομάδες όπως η Πόρτο, η Μπενφίκα, η Λιόν ή η Σεβίλλη. Αυτές οι ομάδες όμως, διαθέτοντας εξαιρετικό τμήμα σκάουτινγκ και άρτια οργάνωση, είναι ικανές να αντικαθιστούν πολύ γρήγορα τους καλύτερους ποδοσφαιριστές τους που αποχωρούν, έτσι ώστε το κενό τους να μη γίνεται αντιληπτό.

Αυτό είναι ακριβώς και το μεγάλο ζητούμενο για τον Ολυμπιακό. Από τη στιγμή που δε μπορεί να κρατήσει τους καλύτερους παίκτες του στο ρόστερ, η ομάδα θα πρέπει να είναι έτοιμη ανά πάσα στιγμή να βρει τους ισάξιους αντικαταστάτες τους. Και σε αυτόν τον τομέα οι “ερυθρόλευκοι” έχουν ακόμη πολλή δουλειά να κάνουν.

Το ότι ο Ολυμπιακός δεν ξοδεύει για μεταγραφές δεν είναι αλήθεια. Μπορεί οι πρωταθλητές να αναλώνονται συχνά σε επιλογές δανεικών και ελεύθερων ποδοσφαιριστών, όμως από το καλοκαίρι του 2010 έχουν βγάλει από τα ταμεία τους περί τα 97 εκατομμύρια ευρώ για νέες προσθήκες! Απλώς στις περισσότερες των περιπτώσεων οι παίκτες που έρχονται αποδεικνύονται αμφιβόλου ποιότητας και δύσκολα ανταποκρίνονται στις προσδοκίες. Οι φωτεινές εξαιρέσεις είναι εκείνοι που στη συνέχεια πουλήθηκαν για πολλά εκατομμύρια. Και για αυτούς τις πιο πολλές φορές δεν έχουν βρεθεί οι άξιοι αντικαταστάτες.

Στη θέση του τερματοφύλακα, για παράδειγμα, το κενό που άφησε ο Ρομπέρτο, ο οποίος αποτέλεσε τον πρώτο γκολκίπερ της μετά-Νικοπολίδη εποχής που ενέπνεε σιγουριά κάτω από τα δοκάρια, δε μπορεί σε καμία περίπτωση να πει κάποιος πως έχει αντικατασταθεί επάξια φέτος με τον τραυματισμό του Καπίνο και τα σκαμπανεβάσματα στην απόδοση του Λεάλι. Στο πολύπαθο και χιλιοταλαιπωρημένο κέντρο της άμυνας ο Ολυμπιακός ακόμη ψάχνει τον ουσιαστικό αντικαταστάτη του Μανωλά (αλλά και του Μέλμπεργκ από το 2012!). Το ίδιο ισχύει και για την περίπτωση του Μιραλάς στις πτέρυγες, την ώρα που οι φίλοι των “ερυθρολεύκων” έχουν να δουν πραγματικά σπουδαίους ποδοσφαιριστές και στα δύο άκρα της ομάδας από τα χρόνια που έπαιζαν μαζί οι Γκαλέτι και Τζόρτζεβιτς. Στην τρέχουσα μεταγραφική περίοδο, οι πρωταθλητές ορθώς απέκτησαν έναν ακόμη αριστερό μπακ, έχασαν όμως έναν δεξιό, τον Ελαμπντελαουί, ο οποίος όπως όλα δείχνουν δε θα αντικατασταθεί και η ομάδα θα πορευθεί για το δεύτερο μισό της σεζόν με τον Φιγκέιρας μοναδικό καθαρόαιμο για τη θέση. Και όπως προκύπτει από τα ρεπορτάζ, πολύ δύσκολα θα αποκτηθεί παίκτης στη θέση του Μιλιβόγεβιτς, αν τελικά ο Σέρβος αποχωρήσει.

Η αλήθεια είναι πως στη μεταγραφική περίοδο του Γενάρη οι επιλογές είναι περιορισμένες, όμως μία ομάδα που θέλει να λέει πως έχει στόχο μία καλή ευρωπαϊκή πορεία (γιατί αυτό είναι το ζητούμενο αφού στο πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός κάνει για μια ακόμη χρονιά περίπατο με σβηστές μηχανές), οφείλει όταν ένας από τους βασικούς της παίκτες αποχωρεί, να έχει έτοιμο τον αντικαταστάτη του. Οι “ερυθρόλευκοι” έχουν αποτύχει σε αρκετές περιπτώσεις να το πράξουν αυτό και στην Ευρώπη, εκεί δηλαδή όπου τεστάρουν πραγματικά τις δυνατότητές τους, μπορεί για άλλη μια χρονιά να το πληρώσουν.

    ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΕΚΑΚΗΣ