Ομάδες που έγραψαν ιστορία: Η Ρεάλ Μαδρίτης των πέντε σερί Κυπέλλων Πρωταθλητριών

Του Ανδρέα Λεκάκη

Στο μεγάλο αυτό αφιέρωμα που έχουμε ξεκινήσει εδώ και λίγο καιρό, το οποίο φτάνει αισίως στο πέμπτο μέρος του, προσπαθούμε να γνωρίσουμε καλύτερα τις ομάδες που άφησαν το δικό τους στίγμα στην ποδοσφαιρική ιστορία. Και όταν ακούμε για ομάδες που έγραψαν ιστορία, το μυαλό δε μπορεί να μην πάει σε εκείνη τη σπουδαία Ρεάλ Μαδρίτης της δεκαετίας του ’50, την περίοδο των πρώτων χρόνων του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Την ομάδα που με το απίστευτο κατόρθωμα των πέντε σερί κατακτήσεων του σπουδαιότερου τροπαίου σε συλλογικό επίπεδο δημιούργησε την πρώτη και μεγαλύτερη δυναστεία στην ιστορία του θεσμού, απέκτησε θρυλικές διαστάσεις με το πέρασμα των χρόνων και έβαλε τις βάσεις για να γίνει η Ρεάλ ο κορυφαίος σύλλογος στην Ευρώπη αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο.

Η κίνηση που άλλαξε τον ρουν της ιστορίας της Ρεάλ Μαδρίτης ήταν φυσικά η απόκτηση του Αλφρέντο Ντι Στέφανο. Οι «μερένχες» κονταροχτυπήθηκαν με τη Μπαρτσελόνα για να αποσπάσουν την υπογραφή του Αργεντινού άσου, σε ένα από τα μεγαλύτερα μεταγραφικά σήριαλ όλων των εποχών, το οποίο συνοδεύουν πάμπολλες απίστευτες ιστορίες και μπόλικο παρασκήνιο. Ο Ντι Στέφανο είχε πραγματοποιήσει εξαιρετικές εμφανίσεις με τη φανέλα των Μιγιονάριος της Μπογκοτά (μια από αυτές κόντρα στη Ρεάλ σε φιλικό για την επέτειο των 50 χρόνων από την ίδρυσή της το 1952), στην οποία είχε μετακινηθεί από τη Ρίβερ Πλέιτ λόγω της απεργίας που είχαν κηρύξει οι ποδοσφαιριστές στην Αργεντινή. Μπαρτσελόνα και Ρεάλ επιθυμούσαν απεγνωσμένα να τον εντάξουν στο δυναμικό τους-οι «μπλαουγκράνα» ήθελαν να κάνει ένα σπουδαίο δίδυμο με τον τότε σταρ τους Λάζλο Κουμπάλα-και όσο κι αν ακούγεται απίστευτο το πέτυχαν και οι δύο, αφού λόγω της σύγχυσης που υπήρχε με τα δικαιώματα του παίκτη, αναφορικά με το αν αυτά ανήκαν στη Ρίβερ ή στους Μιγιονάριος, ο ίδιος παρουσιαζόταν να έχει συμφωνήσει και με τις δύο ομάδες! Μάλιστα, είχε προλάβει να παίξει τρία φιλικά παιχνίδια με τη φανέλα της Μπαρτσελόνα προτού καταλήξει στη Ρεάλ!

Η FIFA πρότεινε μια… σολομώντεια λύση: ο ποδοσφαιριστής να παίζει εναλλάξ κάθε σεζόν και στις δύο ομάδες! Τελικά, η Μπαρτσελόνα αποσύρθηκε από το κυνήγι της απόκτησής του, η Ρεάλ βγήκε η μεγάλη νικήτρια αυτής της υπόθεσης και τον Σεπτέμβρη του 1953 ο Ντι Στέφανο ντύθηκε και επίσημα στα λευκά, σε μια μεταγραφή που καθόρισε την ιστορία του συλλόγου αλλά και του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Ο Αργεντινός άσος έδειξε από την πρώτη στιγμή πόσο σημαντικός θα ήταν για την ομάδα. Στο πρώτο του “clasico” σκόραρε δύο γκολ στον θρίαμβο της Ρεάλ με 5-0 και γενικότερα στην πρώτη του χρονιά πέτυχε 27 γκολ σε 29 παιχνίδια, βοηθώντας τα μέγιστα τους Μαδριλένους να κατακτήσουν το πρώτο τους πρωτάθλημα μετά από 21 ολόκληρα χρόνια! Η Ρεάλ αναδείχθηκε πρωταθλήτρια και την επόμενη χρονιά, γεγονός που της επέτρεψε να πάρει μέρος στο νεότευκτο Κύπελλο Πρωταθλητριών. Και τότε ήταν που ξεκίνησαν όλα.

Ο Αλφρέντο Ντι Στέφανο ποζάρει με τα πέντε Κύπελλα Πρωταθλητριών που κατέκτησε με τη φανέλα της Ρεάλ

Με πρωτοβουλία του Γκαμπριέλ Ανό, αρχισυντάκτη της “L’ Equipe”, η UEFA έβαλε μπρος το σχέδιο υλοποίησης μιας διοργάνωσης που θα περιελάμβανε τις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης και η Ρεάλ Μαδρίτης βρισκόταν ανάμεσα στις ομάδες που έλαβαν πρόσκληση για να συμμετάσχουν στην πρώτη χρονιά του νέου αυτού θεσμού. Μάλιστα, ήταν η πρώτη ομάδα που απάντησε θετικά, αφού ο πρόεδρός της, ο θρυλικός Σαντιάγο Μπερναμπέου (παλιός παίκτης της ομάδας και ο σπουδαιότερος παράγοντας στην ιστορία της αφού την ανασυγκρότησε, έχτισε το γήπεδο που σήμερα φέρει το όνομά του και δημιούργησε ουσιαστικά την ομάδα που κυρίευσε την Ευρώπη τα επόμενα χρόνια) έβλεπε αυτή τη διοργάνωση ως πεδίον δόξης λαμπρό για τον σύλλογο, για τον οποίο είχε τεράστιες φιλοδοξίες. Και δικαιώθηκε απόλυτα.

Η Ρεάλ μπήκε από την αρχή στη διοργάνωση με μια αίσθηση ανωτερότητας και με τη σιγουριά πως διέθετε την καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη. Είχε άλλωστε ένα εξαιρετικό σύνολο, αφού εκτός του σπουδαίου Ντι Στέφανο ξεχώριζαν και άλλοι μεγάλοι ποδοσφαιριστές, όπως ο Έκτορ Ριάλ και ο Πάκο Χέντο. Δεν άφησε κανένα περιθώριο στην ελβετική Σερβέτ, αποκλείοντάς την με συνολικό σκορ 7-0, ενώ στην επόμενη φάση «σκόρπισε» με 4-0 την Παρτιζάν στο πρώτο ματς, αν και τα χρειάστηκε στη ρεβάνς του Βελιγραδίου, αφού ηττήθηκε με 3-0. Στα ημιτελικά συνάντησε τη Μίλαν, όμως ούτε οι «ροσονέρι» σταμάτησαν την πορεία των «μερένχες» ως τον τελικό, αφού ηττήθηκαν με 4-2 στη Μαδρίτη, έτσι η νίκη τους με 2-1 στο Μιλάνο δεν είχε αντίκρισμα.

Στον πρώτο τελικό στην ιστορία του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, στις 13 Ιουνίου 1956 στο «Παρκ ντε Πρενς» του Παρισιού, η Ρεάλ αντιμετώπισε τη δυνατή τότε Ρεμς, που είχε ως μεγάλο πρωταγωνιστή τον Ραϊμόν Κοπά. Επρόκειτο για έναν μεγάλο σκόρερ της εποχής, ο οποίος είχε ήδη συμφωνήσει να συνεχίσει την καριέρα του στους Μαδριλένους, έχοντας αγωνιστεί μάλιστα με τη φανέλα τους και σε φιλικό παιχνίδι με τη Βάσκο Ντα Γκάμα ένα μήνα νωρίτερα! Ο Κοπά πάντως αγωνίστηκε κανονικά με τη Ρεμς στον τελικό απέναντι στην επόμενη ομάδα του, με τον γαλλικό σύλλογο να προηγείται με 2-0 στο πρώτο δεκάλεπτο. Η Ρεάλ συνήλθε από το σοκ απαντώντας σε 2-2 με τους Ντι Στέφανο και Ριάλ, ενώ όταν οι Γάλλοι προηγήθηκαν ξανά με γκολ του Μισέλ Ινταλγκό (του ανθρώπου που οδήγησε ως προπονητής την εθνική Γαλλίας στην κατάκτηση του Euro το 1984), οι «μερένχες» γύρισαν το σκορ υπέρ τους με τέρματα του Μαρκίτος και ένα ακόμη του Ριάλ. Το τελικό 4-3 σήμαινε πως η Ρεάλ ήταν η πρώτη πρωταθλήτρια Ευρώπης στην ιστορία, όμως λίγοι φαντάζονταν τότε πως αυτή ήταν μόνο η αρχή της κυριαρχίας της.

Εκείνη τη χρονιά η Ρεάλ δεν κατάφερε να κατακτήσει το πρωτάθλημα, το οποίο κατέληξε στην Αθλέτικ Μπιλμπάο, όμως πήρε μέρος στο επόμενο Κύπελλο Πρωταθλητριών ως νικήτρια του θεσμού. Με τον Κοπά πλέον στο δυναμικό της, παρουσιαζόταν ακόμη πιο ενισχυμένη και αποφασισμένη για νέο θρίαμβο. Μάλιστα, ήταν τέτοια η πληρότητά της από τη μέση και μπροστά, που ο Γάλλος σταρ τις περισσότερες φορές αγωνιζόταν σαν δεξιός εξτρέμ και όχι ως σέντερ φορ! Παρ’ όλα αυτά δεν ξεκίνησε καλά, αφού χρειάστηκε τρία παιχνίδια για να αποκλείσει τη Ραπίντ Βιέννης. Στα προημιτελικά πάντως δε δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα να περάσει το εμπόδιο της Νις και στους ημιτελικούς βρήκε μπροστά της τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του Ματ Μπάσμπι. Οι «μπέμπηδες» πάντως δεν κατάφεραν να βάλουν δύσκολα στους «μερένχες», αφού έχασαν με 3-1 στην Ισπανία και απλώς έφεραν μια ισοπαλία με 2-2 στην Αγγλία. Στη δεύτερη συνεχόμενη παρουσία της σε τελικό, η Ρεάλ θα αντιμετώπιζε στην έδρα της τη Φιορεντίνα, αφού είχε αποφασιστεί ο τελικός να διεξάγεται στο γήπεδο της κατόχου του τροπαίου. Μπροστά σε 124.000 οπαδούς τους,  οι παίκτες της Ρεάλ επικράτησαν των «βιόλα» με 2-0, χάρη σε εύστοχο πέναλτι του Ντι Στέφανο και ένα ακόμη τέρμα του Χέντο. Πέρα από το δεύτερο σερί Πρωταθλητριών, τη χρονιά εκείνη επέστρεψε και στην κορυφή του ισπανικού ποδοσφαίρου, κατακτώντας το πέμπτο πρωτάθλημα της ιστορίας της.

Η σεζόν 1957-58 ξεκίνησε για τους Μαδριλένους με δύο σημαντικές αλλαγές. Ο προπονητής που οδήγησε την ομάδα στην επιτυχία στα δύο πρώτα Κύπελλα Πρωταθλητριών, ο Χοσέ Βιγιαλόνγκα, ήταν πλέον παρελθόν και τη θέση του πήρε ο Λουίς Καρνίγια, ο οποίος είχε κάνει εξαιρετική δουλειά με τη Νις και είχε εντυπωσιάσει τον Μπερναμπέου όταν η Ρεάλ αντιμετώπισε τους Γάλλους την προηγούμενη χρονιά. Ακόμη, αποκτήθηκε ο κορυφαίος κεντρικός αμυντικός του Μουντιάλ του 1954, ο Ουρουγουανός Χοσέ Σανταμαρία, ο οποίος έγινε σημείο αναφοράς στα μετόπισθεν της ομάδας. Στον δρόμο για έναν ακόμη ευρωπαϊκό τελικό, το σύνολο του Καρνίγια «διέλυσε» την Άντβερπ (8-1 συνολικό σκορ) και τη Σεβίλλη (10-2 συνολικό σκορ και 8-0 το πρώτο παιχνίδι με καρέ του Ντι Στέφανο), η οποία είχε πάρει άδεια να αγωνιστεί στη διοργάνωση ως δεύτερη στο ισπανικό πρωτάθλημα. Οι Ντι Στέφανο, Κοπά, Ριάλ, Χέντο αλλά και όλοι οι υπόλοιποι έκαναν ό, τι ήθελαν τις αντίπαλες άμυνες και έστηναν το δικό τους πάρτι για ακόμη μία χρονιά.

Με μία ακόμη μεγάλη παράσταση της «ξανθιάς σαΐτας» (παρατσούκλι του Ντι Στέφανο), ο οποίος σκόραρε τρις κόντρα στην ουγγρική Βάσας στα ημιτελικά, η Ρεάλ βρέθηκε στον τελικό των Βρυξελλών (η απόφαση ο τελικός να γίνεται στην έδρα της κατόχου καταργήθηκε αφού θα έπρεπε να γίνει πάλι στη Μαδρίτη). Εκεί την περίμενε η σπουδαία Μίλαν των Γρεν, Νόρνταλ, Λίντχολμ και Σκιαφίνο. Αν κάποια ομάδα μπορούσε να βάλει τέλος στην κυριαρχια της Ρεάλ, αυτή ήταν οι «ροσονέρι», όπως πίστευαν πολλοί. Πράγματι, οι Ιταλοί έβαλαν πολύ δύσκολα στους πρωταθλητές, αφού προηγήθηκαν δύο φορές με τους Σκιαφίνο και Γκρίλο, όμως οι «μερένχες» απάντησαν ισάριθμες με τους Ντι Στέφανο και Ριάλ. Το 2-2 της κανονικής διάρκειας σήμαινε πως για πρώτη φορά ο νικητής του τροπαίου θα κρινόταν στην παράταση, εκεί που ο Χέντο σκόραρε για το τελικό 3-2 που ανέβασε ξανά στην κορυφή του βάθρου τη Ρεάλ Μαδρίτης. Λέγεται πως αμέσως μετά το ματς, ο Ντι Στέφανο πλησίασε τον Λίντχολμ για να του ζητήσει να αλλάξουν φανέλες, λέγοντάς του πως η Μίλαν θα μπορούσε κάλλιστα να βγει νικήτρια από αυτόν τον τελικό. Τότε ο Σουηδός σταρ γύρισε και του είπε: «Κράτα τη φανέλα σου. Το μόνο πράγμα που θα θυμάται ο κόσμος μετά από χρόνια για αυτό το παιχνίδι είναι πως η Ρεάλ κέρδισε». Οι Μαδριλένοι κατάφεραν να υπερασπιστούν τα σκήπτρα τους όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά και στην Ισπανία, παίρνοντας για δεύτερη συνεχόμενη φορά τον τίτλο.

Το καλοκαίρι του 1958 η Ρεάλ πρόσθεσε έναν ακόμη σπουδαίο ποδοσφαιριστή στον γαλαξία αστέρων της. Ο λόγος για τον Φέρεντς Πούσκας, μεγάλο πρωταγωνιστή της εκπληκτικής Χόνβεντ αλλά και της εθνικής Ουγγαρίας της δεκαετίας του ’50, για τα κατορθώματα των οποίων έχετε διαβάσει στο πρώτο μέρος του αφιερώματός μας. Οι άνθρωποι των «μερένχες» εκμεταλλεύτηκαν τα γεγονότα της Ουγγρικής Επανάστασης και τη μαζική αποχώρηση των αστέρων της Χόνβεντ που αυτή είχε ως αποτέλεσμα για να ντύσουν στα λευκά τον Πούσκας, σε μια μεταγραφή πάντως που είχε αντιμετωπιστεί με δυσπιστία, δεδομένου του ότι ο Μαγυάρος είχε πια περάσει τα 30 και είχε αρκετά παραπανίσια κιλά, αποτέλεσμα της μακράς αγωνιστικής απραξίας λόγω των γεγονότων στη χώρα του. Ο Πούσκας όμως διέψευσε τους πάντες. Στην πρώτη του χρονιά στη Ρεάλ πέτυχε 4 χατ τρικ και 23 συνολικά γκολ σε 29 αγώνες, ενώ ακόμη πιο εντυπωσιακός ήταν τη δεύτερη σεζόν, όταν πέτυχε 47 τέρματα σε 36 παιχνίδια. Την ίδια περίοδο οι πρωταθλητές Ευρώπης απέκτησαν και τον Ντιντί, έναν από τους παίκτες που είχαν εντυπωσιάσει με την εθνική Βραζιλίας στο Μουντιάλ της Σουηδίας. Όμως ο Βραζιλιάνος άσος δεν ταίριαξε ποτέ στην ομάδα αφού διατηρούσε κακές σχέσεις με τον Ντι Στέφανο, αφού ο απόλυτος σταρ της Ρεάλ τον έβλεπε σαν ανταγωνιστή του για τη θέση του στην ενδεκάδα.

Ένα ακόμη πολύτιμο πετράδι στο στέμμα της Ρεάλ, ο "καλπάζων συνταγματάρχης", Φέρεντς Πούσκας

Ο Ντι Στέφανο πάντως δεν είχε ξεκινήσει καλά τη σεζόν, ενώ αποβλήθηκε και κόντρα στη Μπεσίκτας, το πρώτο εμπόδιο της Ρεάλ στο νέο Κύπελλο Πρωταθλητριών. Οι Ισπανοί πέρασαν τους Τούρκους με 3-1 συνολικό σκορ και στην αμέσως επόμενη φάση τέθηκαν αντιμέτωποι με την αυστριακή Βιένερ, η οποία στα προκριματικά είχε «διαλύσει» με 7-0 τη Γιουβέντους. Αυτό δεν εμπόδισε την πρωταθλήτρια Ευρώπης να τη φιλοδωρήσει με 7 τέρματα στον επαναληπτικό της Μαδρίτης (7-1), με τον Ντι Στέφανο να σκοράρει 4 γκολ. Στα ημιτελικά, η Ρεάλ έπρεπε να περάσει το εμπόδιο της συμπολίτισσας Ατλέτικο, η οποία είχε στις τάξεις της τον μεγάλο Βραζιλιάνο σταρ και πρωταθλητή κόσμου, Βαβά. Ριάλ και Πούσκας έδωσαν τη νίκη με 2-1 στο πρώτο ματς, όμως όταν οι «ροχιμπλάνκος» νίκησαν με 1-0 στον επαναληπτικό, όλα έπρεπε να κριθούν σε τρίτο παιχνίδι. Σε αυτό η «βασίλισσα» επικράτησε με 2-1 χάρη σε τέρματα των δύο πιο μεγάλων αστεριών της, του Ντι Στέφανο και του Πούσκας, περνώντας στον τελικό της Στουτγκάρδης για να συναντήσει και πάλι, όπως και πριν τρία χρόνια, τη Ρεμς.

Κόντρα στην ομάδα του Ζιστ Φοντέν, του ανθρώπου που σκόραρε 13 φορές στο Μουντιάλ του 1958 με τη Γαλλία και μέχρι και σήμερα παραμένει ο παίκτης με τα περισσότερα γκολ σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, η Ρεάλ κυνηγούσε το τέταρτο συνεχόμενο τρόπαιο. Πριν τον τελικό, ο Λουίς Καρνίγια πήρε μια δύσκολη απόφαση, αφού άφησε τελικά εκτός του Πούσκας, που ταλαιπωρούνταν λόγω τραυματισμού. Η απουσία του Ούγγρου  δε στοίχησε τελικά, αφού η Ρεάλ περιόρισε τον Φοντέν και δε δυσκολεύτηκε να επικρατήσει με 2-0, χάρη σε εύστοχο πέναλτι του Ματέος στο ξεκίνημα και ένα ακόμη γκολ του Ντι Στέφανο. Και μπορεί το πρωτάθλημα να το έχασε από τη Μπαρτσελόνα, όμως στην Ευρώπη δεν άφηνε κανέναν να αμφισβητήσει την κυριαρχία της.

Τη σεζόν 1959-60, η σπουδαία αυτή ομάδα έφτασε στο απόγειο της δόξας της. Ο Καρνίγια αποχώρησε από την τεχνική ηγεσία για να τον διαδεχθεί ο πρώην αρχηγός της ομάδας, ο Μιγκέλ Μουνιόθ, ο οποίος εξελίχθηκε στον μακροβιότερο και πιο επιτυχημένο τεχνικό στην ιστορία του συλλόγου! Επίσης, ο Κοπά επέστρεψε στη Ρεμς, όμως ήταν τέτοια η ποιότητα εκείνης της Ρεάλ που η αποχώρησή του δεν επηρέασε ούτε στο ελάχιστο. Οι Ντι Στέφανο, Πούσκας, Χέντο και όλοι οι υπόλοιποι βρίσκονταν σε εξαιρετική κατάσταση, σαρώνοντας ό, τι βρισκόταν στο διάβα τους.

Η Ζενές Ες από το Λουξεμβούργο, η πρώτη αντίπαλος της Ρεάλ στο Κύπελλο Πρωταθλητριών της νέας σεζόν, δέχθηκε 12 γκολ σε δύο ματς, με τον Πούσκας να κάνει χατ τρικ στο 7-0 του πρώτου αγώνα! Η επόμενη αντίπαλος, η Νις, κατάφερε να νικήσει με 3-2 στο πρώτο ματς στη Γαλλία, όμως διασύρθηκε με 4-0 στη Μαδρίτη. Στα ημιτελικά είχε έρθει η ώρα για το πρώτο “clasico” σε ευρωπαϊκό επίπεδο, με την πρωταθλήτρια Ισπανίας Μπαρτσελόνα, που είχε στις τάξεις της τον Λάζλο Κουμπάλα αλλά και τους πρώην συμπαίκτες του Πούσκας στη Χόνβεντ Τσίμπορ και Κόκτσις, να πιστεύει πως μπορούσε να βάλει τέλος στην κυριαρχία της «βασίλισσας». Μάταια όμως, αφού οι Μαδριλένοι επικράτησαν με 3-1 και στα δύο παιχνίδια και προκρίθηκαν πανηγυρικά σε έναν ακόμη τελικό.

Στις 18 Μαΐου 1960 στο «Χάμπντεν Παρκ» της Γλασκώβης, εκείνη η σπουδαία ομάδα της Ρεάλ έδωσε ίσως την κορυφαία της παράσταση μπροστά σε 127.000 θεατές, σε έναν από τους ωραιότερους τελικούς στην ιστορία του θεσμού. Αντίπαλος ήταν η Άιντραχτ Φρανκφούρτης, η οποία παρότι προηγήθηκε, υποκλίθηκε στην ανωτερότητα της «βασίλισσας» στη συνέχεια. Ο Πούσκας πέτυχε τέσσερα γκολ, ο Ντι Στέφανο άλλα τρία και με το τελικό 7-3 η Ρεάλ Μαδρίτης αναδείχθηκε εμφατικά για πέμπτη συνεχόμενη φορά πρωταθλήτρια Ευρώπης. Τα δέκα τέρματα που σημειώθηκαν σε εκείνο τον αλησμόνητο τελικό τον κάνουν τον πιο παραγωγικό στην ιστορία, ο Ντι Στέφανο δημιούργησε ένα αξεπέραστο ρεκόρ σκοράροντας σε πέντε σερί τελικούς ενώ το ίδιο ισχύει και για τον Πούσκας, ο οποίος είναι μέχρι και σήμερα ο μοναδικός παίκτης που έχει πετύχει καρέ τερμάτων σε έναν τελικό Πρωταθλητριών αλλά και χατ τρικ σε δύο τελικούς (είχε πετύχει τρία γκολ και στον χαμένο τελικό του 1962 από τη Μπενφίκα). Όσο για τον Μιγκέλ Μουνιόθ, έγινε ο πρώτος που κατακτά το τρόπαιο τόσο ως παίκτης όσο και ως προπονητής. Θα τον ακολουθούσαν αργότερα οι Τζιοβάνι Τραπατόνι, Γιόχαν Κρόιφ, Κάρλο Αντσελότι, Φρανκ Ράικαρντ, Πεπ Γκουαρντιόλα και Ζινεντίν Ζιντάν.

Οι παίκτες της Ρεάλ Μαδρίτης πανηγυρίζουν για ακόμη μία φορά την κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών

Όπως όμως συμβαίνει με όλες τις μεγάλες ομάδες, έτσι και για εκείνη την ιστορική Ρεάλ ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και η ώρα να κλείσει τον κύκλο της, τουλάχιστον όσον αφορά τις ευρωπαϊκές επιτυχίες. Στο Κύπελλο Πρωταθλητριών της σεζόν 1960-61 έμεινε εκτός μόλις από τον πρώτο γύρο και μάλιστα από την αιώνια αντίπαλο Μπαρτσελόνα. Το πρώτο παιχνίδι στη Μαδρίτη ήρθε 2-2 και στη ρεβάνς οι «μπλαουγκράνα» νίκησαν με 2-1 και έγιναν η πρώτη ομάδα που αποκλείει τη Ρεάλ στη διοργάνωση, έστω κι αν οι πρωταθλητές Ευρώπης είχαν πολλά παράπονα από τη διαιτησία.

Παρ’ όλα αυτά, η «βασίλισσα» ξεκίνησε μια νέα δυναστεία, αυτή τη φορά στο ισπανικό πρωτάθλημα, καθώς ακολούθησαν πέντε σερί τίτλοι (1961-1965). Ο Αλφρέντο Ντι Στέφανο έμεινε στον σύλλογο μέχρι το 1964, όταν και έφυγε για την Εσπανιόλ έχοντας πετύχει 308 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις και όντας ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Ρεάλ, μέχρι να τον ξεπεράσει μετά από τέσσερις δεκαετίες ο Ραούλ (πλέον είναι στην τρίτη θέση). Ο Φέρεντς Πούσκας συνέχισε να εντυπωσιάζει με τις εμφανίσεις του, αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ στις τρεις από τις πέντε σερί χρονιές που οι «μερένχες» κατέκτησαν τον τίτλο και έφυγε από την ομάδα το 1966, σε ηλικία 39 ετών. Μέσα σε αυτά τα χρόνια βέβαια, η Ρεάλ έφτασε άλλες δυο φορές ως τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών αναδεικνύοντας σιγά σιγά και νέους πρωταγωνιστές όπως ο Αμάνθιο Αμάρο, όμως το 1962 ηττήθηκε από τη Μπενφίκα του Εουσέμπιο και το 1964 από την Ίντερ.

Το 1966 η «βασίλισσα» κάθισε για έκτη φορά στον ευρωπαϊκό θρόνο, νικώντας με 2-1 την Παρτιζάν στον τελικό των Βρυξελλών. Ο Ντι Στέφανο δεν υπήρχε πια στην ομάδα, ο Πούσκας δεν είχε αγωνιστεί στον τελικό και ο μόνος συνδετικός κρίκος της ομάδας που έπαιξε κόντρα στους Σέρβους με εκείνη των πέντε σερί Πρωταθλητριών ήταν ο Πάκο Χέντο, ο οποίος έφτασε τις έξι κατακτήσεις και παραμένει μέχρι και σήμερα ο πιο επιτυχημένος παίκτης στην ιστορία της διοργάνωσης. Λίγοι το φαντάζονταν τότε, όμως η Ρεάλ Μαδρίτης θα έπρεπε να περιμένει 32 ολόκληρα χρόνια μέχρι ο Πρέντραγκ Μιγιάτοβιτς να σκοράρει το μοναδικό γκολ του τελικού κόντρα στη Γιουβέντους το 1998 στο Άμστερνταμ και να την ανεβάσει ξανά στην κορυφή της Ευρώπης.

Από τη στιγμή της ίδρυσής της, η Ρεάλ Μαδρίτης έχει παρουσιάσει πολλές σπουδαίες ομάδες που γράφτηκαν με χρυσά γράμματα στα βιβλία της ιστορίας του ευρωπαϊκού και παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Ωστόσο εκείνη η ομάδα της περιόδου 1955-1960 με τις πέντε συνεχόμενες επιτυχίες στο Κύπελλο Πρωταθλητριών πέτυχε κάτι ασύλληπτο, κάτι που καμία ομάδα μέχρι σήμερα δεν έχει καταφέρει να επαναλάβει. Τα σπουδαία εκείνα επιτεύγματα ήταν και αυτά που χάρισαν απόλυτα δίκαια στη Ρεάλ το προσωνύμιο «βασίλισσα της Ευρώπης».

Πηγές: "Real Madrid: The most successful club in the world", εκδ. Abbeville, 2013

             "Ταξίδι στ' αστέρια", Χρήστος Σωτηρακόπουλος, εκδ. Τόπος, 2016