Στα δύσκολα, γεννημένοι νικητές!

Η απόκρουση του Τζίτζι Ντοναρούμα στο τελευταίο πέναλτι του Σάκα στον μεγάλο τελικό του Euro 2020 σήμανε την άνοδο της Ιταλίας στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου και το φινάλε μιας συναρπαστικής διοργάνωσης πριν από την έναρξη της οποίας όμως κανείς δε συμπεριελάμβανε τους γείτονές μας ανάμεσα στα μεγάλα φαβορί για την κατάκτησή της. Κι όμως, η Ιταλία είναι εδώ και λίγα 24ωρα πρωταθλήτρια Ευρώπης για δεύτερη φορά στην ιστορία της και πρώτη μετά από 53 ολόκληρα χρόνια, με τη συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου να συμφωνεί πως η καλύτερη ομάδα σε όλο το τουρνουά ήταν αυτή που σήκωσε και την κούπα. Αυτή είναι διαχρονικά και η δύναμη των “ατζούρι”. Εκεί που όλοι τους θεωρούν σχεδόν ξεγραμμένους, εκείνοι να γίνονται πρωταθλητές.

Πριν από μερικά χρόνια, ο Ρομπέρτο Μαντσίνι παρέλαβε “καμμένη γη” από τον Τζιανπιέρο Βεντούρα. H “σκουάντρα ατζούρα” προσπαθούσε να συνέλθει από το κάζο με τη Σουηδία στα μπαράζ των προκριματικών του Μουντιάλ 2018, στο οποίο δε μπόρεσε να δώσει το παρών για πρώτη φορά μετά από 60 χρόνια. Ο έμπειρος τεχνικός ανασυγκρότησε την εθνική, γνωρίζοντας πολύ καλά πως σε αυτή δε θα μπορούσε να βρει τα λαμπερά αστέρια του παρελθόντος και τις σπουδαίες προσωπικότητες, όμως με το ταλέντο και την ποιότητα που διέθετε η δεξαμενή των Ιταλών ποδοσφαιριστών αυτής της περιόδου θα μπορούσε να φτιάξει μια πολύ δυνατή και αξιόλογη ομάδα, όπως και έγινε. Η Ιταλία πήγε στα τελικά αυτού του Euro τρέχοντας ένα αήττητο σερί 27 αγώνων και κρατώντας το μηδέν πίσω για 7 συνεχόμενα παιχνίδια.

Στη διάρκεια της διοργάνωσης απέδειξαν σε όλους πως μόνο τυχαίες δεν ήταν αυτές οι επιδόσεις, επεκτείνοντας το σερί τους στα 34 παιχνίδια χωρίς ήττα μετά τον τελικό του “Γουέμπλεϊ” και απέχοντας μόλις ένα παιχνίδι από το ρεκόρ. Οι “ατζούρι” παρουσίασαν στα περισσότερα παιχνίδια ένα όμορφο, επιθετικό ποδόσφαιρο, διέθεταν μια φοβερή μεσαία γραμμή που τους επέτρεψε μια εξαιρετική κυκλοφορία μπάλας, όμως στα δύσκολα έδειξαν κυρίως το πάθος, τη θέληση, το πείσμα για τη νίκη, στοιχεία που τους χαρακτηρίζουν εδώ και τόσα πολλά χρόνια. Τα στοιχεία αυτά είναι που τους έδωσαν την πρόκριση κόντρα στην Αυστρία στην παράταση σε ένα ματς που δεν ήταν τόσο εντυπωσιακοί, όπως επίσης και την πρόκριση με την Ισπανία στα πέναλτι, σε έναν ημιτελικό όπου δεν ήταν καλύτεροι από τους αντιπάλους τους. Και, τέλος, τα στοιχεία αυτά τους έδωσαν το τρόπαιο στον τελικό κόντρα στην Αγγλία, μέσα σε ένα γήπεδο που “έβραζε” και έκανε ό, τι μπορούσε για να σπρώξει τα “τρία λιοντάρια” στην κατάκτηση του πρώτου τους τροπαίου εδώ και 55 χρόνια.

Στον τελικό όλα έμοιαζαν εναντίον των Ιταλών. Έπαιζαν εκτός έδρας, βρέθηκαν πίσω στο σκορ μόλις στο 2ο λεπτό και έμοιαζαν χαμένοι για ένα ημίχρονο δυσκολευόμενοι να προσαρμοστούν στην αλλαγή διάταξης της Αγγλίας και στο παιχνίδι της με τρεις αμυντικούς. Όμως οι Άγγλοι επαναπαύτηκαν στο γκολ τους και άφησαν τους Ιταλούς να κάνουν παιχνίδι. Και εκείνοι χωρίς να κάνουν κάποια φοβερή εμφάνιση, ήταν ξεκάθαρο πως ήταν η μόνη ομάδα που πάλευε στο γήπεδο, που έβγαζε πάθος, που με το παιχνίδι της έμοιαζε βέβαιο πως αργά ή γρήγορα θα φτάσει στο γκολ της ισοφάρισης, όπως και έγινε. Στο τέλος, πήρε το τρόπαιο στα πέναλτι όπως είχε κάνει και 15 χρόνια πριν στο Μουντιάλ της Γερμανίας. Είχε ήρωα τον Ντοναρούμα, μα είχε και τους υπόλοιπους παίκτες αποφασισμένους να γίνουν πρωταθλητές, σε αντίθεση με τους φοβισμένους Άγγλους που λύγισαν από την-αφόρητη είναι η αλήθεια-πίεση να φτάσουν στην επιτυχία μπροστά στο κοινό τους. 

Κάπως έτσι η Ιταλία πήρε τελικά το τρόπαιο χαλώντας το πάρτι των Άγγλων, όπως είχαν χαλάσει κάποτε των Ολλανδών στο Euro 2000 ή των Γερμανών στο Μουντιάλ 2006. Ένα τρόπαιο που δε μπόρεσε να κατακτήσουν παίκτες όπως ο Μπαρέζι, ο Μαλντίνι, ο Μπάτζιο, ο Ντελ Πιέρο, ο Τότι, ο Μπουφόν, ο Καναβάρο, ο Νέστα και ο Πίρλο το κατέκτησε η παρέα του Βεράτι, του Ιμόμπιλε και του Ινσίνιε, που κάποτε έπαιζαν μαζί στην Πεσκάρα στα “αλώνια” της Serie B, του μεγάλου άτυχου Σπινατσόλα τον οποίο δεν πίστεψε η Γιουβέντους και σε αυτό το Euro έκανε τα ματς της ζωής του πριν τραυματιστεί, του Λοκατέλι που η Μίλαν άφησε να της φύγει, του Μπεράρντι που τόσα χρόνια μένει στη Σασουόλο και δεν του έχει δοθεί η ευκαρία για το βήμα παραπάνω, του Ντι Λορέντσο που πριν από τρία χρόνια αγωνιζόταν στην τρίτη κατηγορία. Ήταν βέβαια και η Ιταλία του τρομερού Ντοναρούμα που της χάρισε δυο σερί θριάμβους στα πέναλτι και βγήκε MVP όλου του τουρνουά, των συγκλονιστικών Κιελίνι και Μπονούτσι που στη δύση της καριέρας τους κατέκτησαν και ένα διεθνές τρόπαιο χάρη στη νοοτροπία πρωταθλητή που κουβαλάνε, του ακούραστου Ζορζίνιο, εγκεφάλου στη μεσαία γραμμή που μετά το Champions League με την Τσέλσι πήρε και Euro με τη χώρα του, του μικρού στο δέμας αλλά τεράστιου ποδοσφαιρικά Βεράτι που ίσως να ήταν ένας από τους καλύτερους μέσους όλων των εποχών αν δεν είχε τόσους τραυματισμούς, αλλά και του ταλαντούχου Κιέζα που μας έδειξε πως έχει όλα τα φόντα για να πρωταγωνιστήσει για πολλά χρόνια στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.

Τεράστια δικαίωση φυσικά και για τον Ρομπέρτο Μαντσίνι, που τον είδαμε με δάκρυα στα μάτια αμέσως μετά το τέλος του τελικού. Η ομάδα αυτή φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του αφού μέσα σε μια τριετία την οδήγησε από την απαξίωση στην κορυφή της Ευρώπης, επιστρέφοντας με τον παλιόφιλό του, συνεργάτη του στην εθνική και άλλοτε συμπαίκτη του στη Σαμπντόρια Τζιανλούκα Βιάλι 29 χρόνια μετά στο γήπεδο όπου είχαν αποτύχει να πάρουν το Κύπελλο Πρωταθλητριών με τη “Σαμπ”, χάνοντας στον τελικό από τη Μπαρτσελόνα με εκείνο το φάουλ του Κούμαν. Ο Μαντσίνι γύρισε στο ίδιο σημείο για να γίνει πρωταθλητής Ευρώπης ως προπονητής, επιστρέφοντας παράλληλα και στη χώρα απ’ όπου έφυγε με πολλή γκρίνια μετά από εκείνο το χαμένο τελικό Κυπέλλου Αγγλίας από τη Γουίγκαν ως τεχνικός της Μάντσεστερ Σίτι, κι ας είχε οδηγήσει νωρίτερα τους “πολίτες” στο πρώτο τους πρωτάθλημα μετά από 48 χρόνια.

Με την επιτυχία τους σε αυτό το Euro, οι Ιταλοί μας έδειξαν ξανά πως είναι ικανοί να θριαμβεύσουν εκεί που τους βλέπεις να έχουν πιάσει πάτο. Το 1982 ανέβηκαν στην κορυφή του κόσμου ενώ λίγο καιρό νωρίτερα το σκάνδαλο Totonero με τους στημένους αγώνες είχε ταράξει το ιταλικό ποδόσφαιρο. Ομοίως και το 2006 στη Γερμανία, “τσακισμένοι” από το σκάνδαλο “Calciopoli” που είχε φέρει τον υποβιβασμό της Γιουβέντους στη Serie B, η “ατζούρι” σήκωσαν το Μουντιάλ. Και τώρα, ταπεινωμένοι και απαξιωμένοι από την αποτυχία τους να προκριθούν στο Παγκόσμιο της Ρωσίας, έγιναν πρωταθλητές Ευρώπης. Το’ χει η ιδιοσυγκρασία τους, η φιλοσοφία τους, το ειδικό βάρος της μπλε φανέλας, να απαντάνε εμφατικά όταν όλοι τους αμφισβητούν. Αυτή είναι η ιστορία της εθνικής Ιταλίας και το μεγάλο χαρακτηριστικό της που την έχει κάνει μια από τις σπουδαιότερες εθνικές ομάδες στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Στα δύσκολα, γεννημένη πρωταθλήτρια.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΕΚΑΚΗΣ