Στον δρόμο για το Euro 2020

Το Euro 2020, το οποίο θα διεξαχθεί το επόμενο καλοκαίρι (12 Ιουνίου-12 Ιουλίου) σε 12 διαφορετικές πόλεις-κάτι πρωτοποριακό που σκέφτηκε η UEFA για να γιορτάσει με αυτόν τον τρόπο τα 60 χρόνια της διοργάνωσης-μοιάζει κάθε φορά όλο και πιο κοντά. Τώρα που μία ακόμη περίοδος αγώνων των αντιπροσωπευτικών συγκροτημάτων στα προκριματικά έφτασε στο τέλος της και οι ομάδες θέλουν δύο ακόμη ή και ένα μόλις παιχνίδι για να ολοκληρώσουν την προκριματική αυτή φάση, έχει αρχίσει και σχηματίζεται σιγά σιγά μια εικόνα της διοργάνωσης που θα μας απασχολήσει σε μερικούς μήνες, την οποία περιμένουμε με μεγάλο ενδιαφέρον καθώς οι κορυφαίες εθνικές ομάδες-και όχι μόνο-αναμένεται να παρουσιαστούν πολύ δυνατές. Με αφορμή τα πρόσφατα διεθνή παιχνίδια λοιπόν, πάμε να μοιραστούμε κάποιες πρώτες σκέψεις αναφορικά με την κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι μεγάλες δυνάμεις εν όψει της μεγάλης γιορτής του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.

Η παγκόσμια πρωταθλήτρια Γαλλία είναι μια σταθερή αξία τα τελευταία χρόνια και μια ομάδα με τρομακτική ποιότητα. Οι “τρικολόρ” μπορούν να παρατάξουν με ευκολία δύο, ακόμη και τρεις διαφορετικές ενδεκάδες και να είναι εξίσου ανταγωνιστικοί, με τον Ντιντιέ Ντεσάμπ να έχει στη διάθεσή του ένα σπουδαίο υλικό. Δεν έχουν περάσει ακόμη στα τελικά, όντας χέρι χέρι με την Τουρκία στην κορυφή του ομίλου τους (μάλιστα από τους Τούρκους γνώρισαν και τη μοναδική τους ήττα μέχρι τώρα στα προκριματικά), όμως λογικά θα το πράξουν την αμέσως επόμενη αγωνιστική. Μοναδικός προβληματισμός για την πρωταθλήτρια κόσμου, είναι το γεγονός πως πολλές φορές στα μεγάλα ματς δεν αποδίδει βάσει της ποιότητάς της μεσοεπιθετικά- το είδαμε αυτό και σε κάποια ματς του Μουντιάλ πέρσι- όμως όταν στο ρόστερ σου έχεις παίκτες όπως ο Πογκμπά, ο Γκριεζμάν, ο Εμπαπέ ή ο Ζιρού, τότε οι λύσεις θα βρεθούν. Στο Euro του ερχόμενου καλοκαιριού θα προσπαθήσει να πετύχει αυτό που είχε πετύχει και είκοσι χρόνια πριν στα γήπεδα του Βελγίου και της Ολλανδίας, να πατήσει δηλαδή και την κορυφή της Ευρώπης, δυο χρόνια μετά την κατάκτηση της κορυφής του κόσμου. Αυτό που έφτασε μια ανάσα από το να το καταφέρει στο Euro που διοργάνωσε η ίδια το 2016, όμως είδε στον τελικό την Πορτογαλία να της “κλέβει” το τρόπαιο. Εννοείται πως στη διοργάνωση του 2020 ξεκινάει ως ένα από τα μεγάλα φαβορί, αν όχι το μεγαλύτερο.

Η πρωταθλήτρια Ευρώπης Πορτογαλία θα θέλει να υπερασπιστεί τα κεκτημένα της, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό. Βέβαια για να το κάνει θα πρέπει πρώτα να εξασφαλίσει τη συμμετοχή της στα τελικά. Η ήττα από την Ουκρανία έβαλε σε μπελάδες τους Ίβηρες, οι οποίοι είναι στη δεύτερη θέση με ένα βαθμό περισσότερο από την τρίτη Σερβία, όμως έχοντας να παίξουν το Νοέμβρη με Λιθουανία και Λουξεμβούργο η λογική λέει πως δε θα δυσκολευτούν να πάρουν την πρόκριση. Ακόμη κι αν τα θαλασσώσουν όμως, οι Πορτογάλοι θα έχουν άλλη μια ευκαιρία στα πλέι οφ του Nations League. Η παρέα του Κριστιάνο Ρονάλντο, ο οποίος έφτασε τα 700 γκολ στην καριέρα του στο ματς με τους Ουκρανούς και συνεχίζει στα 34 του χρόνια να σπάει τα κοντέρ, παρουσιάζει αρκετό ενδιαφέρον διαθέτοντας δίπλα στους πιο έμπειρους και κάποιους ικανότατους ποδοσφαιριστές που έχουν αναδειχθεί κυρίως τα τελευταία χρόνια, μετά την κατάκτηση δηλαδή του Euro, όπως ο Μπρούνο Φερνάντες, ο Ρούμπεν Νέβες, ο Μπερνάρντο Σίλβα, ο Γκονσάλο Γκέδες και το μεγαλύτερο ταλέντο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου αυτή τη στιγμή, ο Ζοάο Φέλιξ. Ο “δικός μας” πια Φερνάντο Σάντος, μετά την εξαιρετική δουλειά του στην εθνική Ελλάδος οδήγησε την Πορτογαλία στο πρώτο της διεθνές τρόπαιο το 2016, καθώς και σε ένα ακόμη το περασμένο καλοκαίρι, αφού οι Ίβηρες έγιναν η πρώτη ομάδα που κατακτά το νεοσύστατο Nations League. Εφόσον περάσουν στο Euro 2020, ποιος μπορεί να τους βγάλει από την εξίσωση της διεκδίκησης του τροπαίου;

Στη διοργάνωση που έρχεται αξίζει να ρίξουμε την προσοχή μας και στην Αγγλία, ακόμη και να τη συμπεριλάβουμε ανάμεσα στα φαβορί για την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Σίγουρα, οι Άγγλοι μας έχουν συνηθίσει στις αποτυχίες στις μεγάλες διοργανώσεις όλα αυτά τα χρόνια και το μοναδικό τους τρόπαιο παραμένει το Μουντιάλ που κατέκτησαν σπίτι τους το μακρινό 1966, όμως διαθέτουν μια πολύ καλή φουρνιά, μια ομάδα νεανική και με μεγάλη ποιότητα που μπορεί να φτάσει μακριά. Είδαμε άλλωστε τι μπορούν να καταφέρουν και στο πρόσφατο Μουντιάλ, φτάνοντας στις τέσσερις καλύτερες ομάδες του κόσμου για πρώτη φορά μετά το 1990. Στη Ρωσία τα “τρία λιοντάρια” έφτασαν μια ανάσα από τον τελικό και με την πορεία αυτή ως παρακαταθήκη μπορεί να πει κανείς πως “έχτισαν” αυτοπεποίθηση, κάτι που φανερά έλειπε από άλλες εκδόσεις της εθνικής Αγγλίας σε προηγούμενες διοργανώσεις, ενώ έβαλαν τις βάσεις για ακόμη μεγαλύτερες επιτυχίες. Μην ξεχνάμε πως έσπασαν και την... κατάρα των πέναλτι (απέκλεισαν στη “ρωσική ρουλέτα” την Κολομβία) που τους “στοίχειωνε” σχεδόν σε κάθε διοργάνωση. Δεν έχουν περάσει ακόμη στα τελικά, μάλιστα έχασαν πρόσφατα από την Τσεχία στην Πράγα και αυτή η ήττα ήταν η πρώτη τους μετά από δέκα χρόνια σε προκριματικά, όμως λογικά δε θα έχουν πρόβλημα. Με τους σημαντικότερους παίκτες τους στην καλύτερη ποδοσφαιρικά ηλικία (Κέιν, Στέρλινγκ, Χέντερσον, Μπάρκλεϊ, Μαγκουάιρ) και πολλούς νεαρούς να της προσφέρουν πληθώρα ποιοτικών επιλογών (Ράσφορντ, Σάντσο, Αλεξάντερ-Άρνολντ, Ράις, Γουίνκς, Μάουντ, Έιμπραχαμ), αυτή η Αγγλία έχει όλα τα φόντα να πρωταγωνιστήσει τα επόμενα χρόνια. Εμείς απλά να θυμίσουμε πως στο Euro του 2020 οι ημιτελικοί και ο τελικός θα γίνουν στο “Γουέμπλεϊ” και αυτό είναι ένα έξτρα κίνητρο για την ομάδα του Σάουθγκεϊτ.

Με μεγάλο ενδιαφέρον περιμένουμε να δούμε πώς θα τα πάνε και οι Ισπανοί, οι οποίοι χθες (15/10) εξασφάλισαν τη συμμετοχή τους στο Euro χάρη γκολ που βρήκαν στις καθυστερήσεις της αναμέτρησης με τη Σουηδία στη Στοκχόλμη (1-1). Η κορυφαία εθνική ομάδα της τετραετίας 2008-2012, η οποία σάρωσε τα πάντα εκείνο το διάστημα (δύο Euro και ένα Μουντιάλ), έχει βιώσει μεγάλες αποτυχίες στις τελευταίες διοργανώσεις, αφού στο Μουντιάλ του 2014 αποχαιρέτησε από τη φάση των ομίλων, ενώ τόσο στο Euro 2016 όσο και στο Παγκόσμιο της Ρωσίας έμεινε εκτός από τη φάση των “16”. Η φθορά και ο κορεσμός είναι ως ένα σημείο φυσικό επακόλουθο μετά από μια μεγάλη περίοδο επιτυχιών, ενώ πλέον οι “φούριας ρόχας” έχουν μπει σε μια νέα εποχή, μην έχοντας πια στις τάξεις τους παίκτες-ορόσημα του παρελθόντος, όπως ο Τσάβι, ο Ινιέστα, ο Βίγια, ο Πικέ ή ο Νταβίδ Σίλβα. Ο ομοσπονδιακός τεχνικός Ρομπέρτο Μορένο πρέπει να βρει λύσεις μέσα από το νέο “αίμα” του ισπανικού ποδοσφαίρου (Σαούλ, Φαμπιάν Ρουίθ, Ρόντρι, Θεμπάγιος, Γκαγιά) και να επιστρατεύσει τους καλύτερους παίκτες από όλες τις ομάδες (στο ματς με τη Νορβηγία η Ισπανία έγραψε ιστορία αφού για πρώτη φορά στην ενδεκάδα της βρίσκονταν παίκτες από έντεκα διαφορετικές ομάδες!). Όλα αυτά σε συνδυασμό με την παρουσία των έμπειρων όπως οι Μπουσκέτς, Ντε Χέα, Καρβαχάλ, Τιάγκο και φυσικά Σέρχιο Ράμος, ο οποίος στο πρόσφατο ματς με τη Νορβηγία έγινε ο παίκτης με τις περισσότερες συμμετοχές με το εθνόσημο, παίρνοντας τη σκυτάλη από τον “θρύλο” Ίκερ Κασίγιας. Τα δείγματα στα προκριματικά πάντως ήταν θετικότατα, με την Ισπανία να θέλει το καλοκαίρι να πραγματοποιήσει τη μεγάλη της επιστροφή.

Το μεγάλο ερωτηματικό θα είναι ίσως η Γερμανία. Τα “πάντσερ” περνούν περίοδο κρίσης και αυτό είναι φανερό, αφού τον ντροπιαστικό τους αποκλεισμό από τους ομίλους του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Ρωσίας (σε μια διοργάνωση που μπήκαν ως υπερασπιστές του τίτλου), ακολούθησε ο υποβιβασμός τους στη δεύτερη κατηγορία του Nations League και μια... τεσσάρα τον περασμένο μήνα από την Ολλανδία στα προκριματικά που προβλημάτισε. Οι Γερμανοί δεν έχουν πια παίκτες με προσωπικότητα που τους οδήγησαν στην κορυφή του κόσμου το 2014, όπως οι Λαμ, Σβαϊνστάιγκερ και Κλόζε, ενώ πρόσφατα ο Γιοακίμ Λεβ αποφάσισε να μην ξανακαλέσει στην εθνική τρεις παίκτες με μεγάλη εμπειρία, όπως οι Μίλερ, Χούμελς και Μπόατενγκ. Μέσα σε όλα οι άνθρωποι της γερμανικής ομοσπονδίας είχαν να αντιμετωπίσουν και τις... τρέλες του προέδρου της Μπάγερν, Ούλι Χένες, ο οποίος απείλησε να μην ξαναστείλει παίκτες των Βαυαρών στην εθνική αν ο Αντρέ Τερ-Στέγκεν πάρει τη θέση βασικού από τον Μανουέλ Νόιερ κάτω από τα γκολπόστ! Η “νασιονάλμανσαφτ” πάντως εξακολουθεί να διαθέτει μια ομάδα με ποιότητα αλλά και αρκετό μέλλον (Κίμιχ, Ζούλε, Χάβερτζ, Μπραντ, Γκνάμπρι, Βέρνερ, Σανέ όταν αποθεραπευθεί), συν την εμπειρία παικτών όπως ο Νόιερ, ο Κρόος και ο Ρόις. Η ιστορία μας έχει δείξει πως κανείς και σε καμία διοργάνωση δεν πρέπει να ξεγράφει τους Γερμανούς, οι οποίοι σημειωτέον μαζί με τους Ισπανούς έχουν και τις περισσότερες κατακτήσεις Euro, τρεις τον αριθμό (1972, 1980, 1996). Τα “πάντσερ” βέβαια δεν έχουν εξασφαλίσει ακόμη την πρόκριση και αν “στραβοπατήσουν” το Νοέμβρη με τη Λευκορωσία είναι πιθανό να παίξουν “τελικό” κόντρα στη Βόρειο Ιρλανδία.

Αυτή που έχει κάνει τρομερά θετική εντύπωση και κερδίζει τον τίτλο μακράν της πιο βελτιωμένης εθνικής είναι η Ιταλία. Με πληγωμένο εγωισμό, αφού για πρώτη φορά μετά από 60 χρόνια δεν κατάφεραν να δώσουν το παρών σε Παγκόσμιο Κύπελλο λάμποντας διά της απουσίας τους στη Ρωσία, οι “ατζούρι” πραγματοποιούν την ολική τους αντεπίθεση υπό τις οδηγίες του Ρομπέρτο Μαντσίνι. Ο άλλοτε τεχνικός της Ίντερ και της Μάντσεστερ Σίτι έδωσε και πάλι χαρακτήρα στη “σκουάντρα ατζούρα” και έχει φτιάξει μια ομάδα από έναν σταθερό κορμό παικτών που έκανε περίπατο στον προκριματικό όμιλο στον οποίο βρίσκεται και η Εθνική μας, εξασφαλίζοντας άνετα την παρουσία της στα τελικά του Euro. Μια ομάδα που σίγουρα δεν έχει τα μεγάλα ονόματα του παρελθόντος, όμως διαθέτει παίκτες με ικανότητα (Βεράτι, Μπερναρντέσκι, Ιμόμπιλε, Ινσίνιε, Ζορζίνιο) και νεανικό ενθουσιασμό (Ζανιόλο, Μπαρέλα, Σένσι, Κιέζα) που έχει σκοπό το καλοκαίρι να μας δείξει πως έχει επιστρέψει για τα καλά στο διεθνές προσκήνιο.

Τι να πει κανείς βέβαια και για το Βέλγιο, που σε μία ακόμη διοργάνωση τα τελευταία χρόνια θα μπει με τον τίτλο του φαβορί, εξαιτίας αυτής της τρομερής φουρνιάς που έχει βγάλει αυτή τη δεκαετία. Βέβαια από όλα αυτά τα τουρνουά, μόνο στο τελευταίο Μουντιάλ κατάφερε να δικαιολογήσει αυτόν τον χαρακτηρισμό, ανεβαίνοντας στο τρίτο σκαλί του βάθρου για πρώτη φορά στην ιστορία του (η μεγαλύτερη διάκρισή του) και εντυπωσιάζοντας με το ποδόσφαιρο που έπαιξε. Στα προκριματικά έκανε για ακόμη μια φορά περίπατο και το Ευρωπαϊκό που έρχεται είναι “ή τώρα ή ποτέ” για τους Βέλγους. Με όλα τα αστέρια τους στην καλύτερη φάση τους (Αζάρ, Ντε Μπρόινε, Μέρτενς, Λουκάκου) μοιάζουν έτοιμοι αυτή τη φορά για την υπέρβαση. Όλα όμως θα φανούν στο χορτάρι.

Αφήνουμε για το τέλος την Ολλανδία, η οποία είναι κοντά στο να κάνει τη δική της δυναμική επιστροφή. Απόντες από το Euro 2016 αλλά και από το Μουντιάλ του 2018, οι “οράνιε” δε θέλουν να λείψουν από μία ακόμη μεγάλη διοργάνωση και λογικά αυτή τη φορά θα βρεθούν στη μεγάλη γιορτή του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου (φαβορί για να περάσουν από τον όμιλό τους αλλά ακόμη κι αν δεν τα καταφέρουν έχουν τα πλέι οφ του Nations League), άλλωστε το αξίζουν. Εκτός του σπουδαιότερου κεντρικού αμυντικού αυτή τη στιγμή στον κόσμο, του Βίρτζιλ Φαν Ντάικ, στερούνται ίσως παικτών με προσωπικότητα (το κενό που άφησαν οι Ρόμπεν, Σνάιντερ, Φαν Πέρσι αποχωρώντας είναι μεγάλο), όμως η γενιά που έχουν αναδείξει τα τελευταία χρόνια μοιράζει υποσχέσεις για σπουδαία πράγματα στο μέλλον. Η γενιά του Ντε Λιχτ, του Ντε Γιονγκ και του Φαν ντε Μπέεκ, συνεπικουρούμενη με παίκτες που βγαίνουν μπροστά στη νέα εποχή όπως ο Ντεπάι, ο Βαϊνάλντουμ ή ο Πρόμες θέλει να οδηγήσει ξανά τις “τουλίπες” σε ένδοξες εποχές και να μπει δίπλα στις γενιές που σημάδεψαν την ποδοσφαιρική ιστορία αυτής της χώρας. Μπορεί να τα καταφέρει; Μια πρώτη απάντηση θα πάρουμε ενδεχομένως στο ερχόμενο Euro, το οποίο από πολλές απόψεις περιμένουμε με μεγάλη ανυπομονησία.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΕΚΑΚΗΣ