Το χαμόγελο που δεν έσβησε ποτέ

Με ένα συγκινητικό μήνυμα στα social media, ο σπουδαίος Ροναλντίνιο γνωστοποίησε σε όλον τον κόσμο το τέλος μιας μεγάλης σταδιοδρομίας στον χώρο του ποδοσφαίρου: “Ευχαριστώ Θεέ μου γι' αυτή τη ζωή που μου έδωσες, την οικογένεια, τους φίλους και το πρώτο μου επάγγελμα. Μετά από τρεις δεκαετίες αφιερωμένες στο ποδόσφαιρο, αποδεσμεύομαι από το μεγαλύτερο όνειρό μου. Όνειρο, που έγινε πραγματικότητα. Έζησα έντονα αυτό το όνειρο από παιδί, κάθε στιγμή, τα ταξίδια, τις νίκες, τις ήττες, την κριτική, τον εθνικό ύμνο, την πορεία προς τα αποδυτήρια, την είσοδο στον αγωνιστικό χώρο, τα αφιερώματα που κέρδισα, τους παικταράδες με τους οποίους έπαιξα. Φτάσαμε στο τέλος του πρώτου σταδίου με μια όμορφη ιστορία να διηγούμαστε” ΄ήταν ένα μέρος από τα όσα έγραψε ο Βραζιλιάνος άσος, ανακοινώνοντας με αυτόν τον τρόπο, σε ηλικία 37 ετών πλέον, το τέλος μιας πανέμορφης διαδρομής. Και για τον ίδιο που την έζησε, και για εμάς που την απολαύσαμε.

Όπως καταλαβαίνουμε και από το μήνυμά του, το ποδόσφαιρο αυτό καθ' αυτό ήταν η μεγαλύτερη ευχαρίστηση για τον Ροναλντίνιο. Από την παιδική του ηλικία, όταν έπαιζε μπάλα πιτσιρικάς στις φτωχογειτονιές του Πόρτο Αλέγκρε στη Βραζιλία και στις ακαδημίες της Γκρέμιο, θέλοντας να μοιάσει στον επίσης ποδοσφαιριστή μεγάλο του αδερφό, μέχρι τη στιγμή που έφτασε να παίζει στο υψηλότερο επίπεδο, ο “Ρόνι”, όπως είναι το παρατσούκλι του, ήθελε μόνο να χαίρεται το ποδόσφαιρο. Το τεράστιο χαμόγελό του, σήμα κατατεθέν του σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του και το οποίο δεν έχασε ποτέ ακόμη και στις μεγάλες απογοητεύσεις, ήταν η μεγαλύτερη απόδειξη για αυτό.

Είναι πολύ τυχεροί όσοι πρόλαβαν τον Ροναλντίνιο στο αποκορύφωμα της καριέρας του. Θα έχουν να λένε πως έζησαν στην εποχή ενός παίκτη τόσο ξεχωριστού, που δε μοιάζει με κανέναν άλλον. Κανένας δε μπορεί να πει πως είναι ο κορυφαίος παίκτης όλων των εποχών. Παρά το γεγονός ότι έκανε πράγματα μοναδικά στο γήπεδο, η καριέρα του δεν είχε τη διάρκεια του Μέσι και του Κριστιάνο Ρονάλντο, ούτε έσπασε τα ρεκόρ που έχουν διαλύσει εκείνοι την τελευταία δεκαετία. Δεν έμεινε για χρόνια ολόκληρα σε μία ομάδα για να γίνει ο απόλυτος θρύλος της, όπως ο Γκιγκς, ο Τότι, ο Ζανέτι ή ο Μαλντίνι, ούτε σημάδεψε κάποια μεγάλη διοργάνωση όπως οι Πελέ και Μαραντόνα. Ήταν όμως τόσο μεγάλη η απόλαυση να τον βλέπεις στο χορτάρι όσο βρισκόταν στο πικ του, έτσι ώστε έχει καθιερωθεί στη συνείδηση του κόσμου ως ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες στην ιστορία.

   Οι δύο μεγαλύτερες στιγμές στην καριέρα του Ροναλντίνιο: Η κατάκτηση του Μουντιάλ με τη Βραζιλία το 2002 και αυτή του Champions League με τη Μπαρτσελόνα το 2006

Ο Ροναλντίνιο χάρισε στους φίλους του ποδοσφαίρου μοναδικές στιγμές. Το γκολ του με απευθείας εκτέλεση φάουλ που κρέμασε τον Σίμαν στον προημιτελικό κόντρα στην Αγγλία για το Μουντιάλ του 2002, το “σβήσιμο του τσιγάρου”, ίσως ένα από τα κορυφαία γκολ της καριέρας του, στο Champions League της σεζόν 2004-05 απέναντι στην Τσέλσι, η μοναδική παράσταση που έδωσε στο “Μπερναμπέου” το 2005 στο 0-3 της Μπαρτσελόνα, αναγκάζοντας το πάντα δύσκολο κοινό της Ρεάλ να του χαρίσει ένα μοναδικό standing ovation, ή το φοβερό γκολ με ψαλίδι που έβαλε με αντίπαλο τη Βιγιαρεάλ τη σεζόν 2006-07, οι ντρίμπλες του, το πώς υπέτασσε τη μπάλα έτσι ώστε εκείνη να υπακούει τυφλά στις επιθυμίες του, όλα αυτά είναι στιγμές για να τις αποθηκεύσεις για πάντα στο αρχείο σου και να ανατρέχεις σε αυτές όποτε θέλεις να θυμηθείς ξανά ποιά είναι η αληθινή ομορφιά του ποδοσφαίρου.

Ο Βραζιλιάνος άσος κατέκτησε σπουδαίες διακρίσεις στη διάρκεια της πορείας του στα γήπεδα. Πήρε το Μουντιάλ με την εθνική Βραζιλίας στην Άπω Ανατολή το 2002, μέλος εκείνης της ονειρεμένης ομάδας των τριών “Ρ” (Ρονάλντο, Ριβάλντο, Ροναλντίνιο), καθώς και ενα Κόπα Αμέρικα με τη “σελεσάο”, έφτασε στην κορυφή της Ευρώπης με τη Μπαρτσελόνα εκείνο το βροχερό βράδυ στο Παρίσι στις 17 Μαΐου 2006, πήρε και δύο πρωταθλήματα με τους “μπλαουγκράνα”, πήρε το Κόπα Λιμπερταδόρες με την Ατλέτικο Μινέιρο. Σημαντικότερη ατομική διάκρισή του φυσικά, η “Χρυσή Μπάλα”, την οποία έκανε δική του το 2005, τότε που ήταν κατά γενική ομολογία ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής στον κόσμο.

    Στην κορυφή του κόσμου: Ο Ροναλντίνιο ποζάρει με τη "Χρυσή Μπάλα" του 2005

Δυστυχώς, το απόγειο της δόξας του Ροναλντίνιο διήρκησε μόνο για μία διετία με τριετία, από τη στιγμή που πήρε μεταγραφή για τη Μπαρτσελόνα από την Παρί Σεν Ζερμέν το 2003, αλλάζοντας τον ρουν της ιστορίας του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου για τα επόμενα χρόνια, μέχρι και λίγο μετά την κατάκτηση του Champions League του 2006. Από κει και πέρα άρχισε η πτώση. Το 2008 έφυγε από τη Βαρκελώνη καθώς ο Πεπ Γκουαρντιόλα που μόλις είχε αναλάβει έκρινε πως είχε κλείσει ο κύκλος του στην ομάδα, για να πάει στη Μίλαν όπου έκανε κάποιες καλές εμφανίσεις (15 γκολ και 19 ασίστ τη σεζόν 2009-10), όμως δε θύμιζε τον Ροναλντίνιο των προηγούμενων ετών. Ευρισκόμενος στη δύση της καριέρας του, επέστρεψε στη συνέχεια στη Βραζιλία όπου αγωνίστηκε σε αρκετές ομάδες (Φλαμένγκο, Ατλέτικο Μινέιρο, Φλουμινένσε) προτού κρεμάσει τελικά τα παπούτσια του.

Η μικρή διάρκεια της περιόδου όπου ο Βραζιλιάνος έπαιζε στο υψηλότερο επίπεδο αποτελεί μελανό σημείο στην πορεία του κάθε φορά που η συζήτηση στρέφεται στο αν συγκαταλέγεται ανάμεσα στους κορυφαίους στην ιστορία του αθλήματος. Τον Ροναλντίνιο όμως ποτέ δεν τον απασχόλησε κάτι τέτοιο. Δεν τον ενδιέφερε να γίνει ο καλύτερος, το μόνο που ήθελε ήταν να ευχαριστιέται το ποδόσφαιρο. Το πάθος του για το άθλημα τον οδήγησε ακόμη και στην άσημη Κερετάρο από το Μεξικό, ενώ τα τελευταία δύο χρόνια ήταν ουσιαστικά χωρίς ομάδα, παίζοντας μπάλα σε διάφορα events και συνεχίζοντας να μας χαρίζει και εκεί μοναδικές στιγμές του σπάνιου ταλέντου του.

Με την καριέρα του είτε στα πάνω της είτε στα κάτω της, στις νίκες και στις ήττες, το χαμόγελο του αγαπημένου σε όλους “Ρόνι” δεν έσβησε ποτέ από το πρόσωπό του. Στην εποχή της εμπορευματοποίησης του ποδοσφαίρου και της μετατροπής του σε μπίζνες, ήταν από τους λίγους που μας θύμιζε τη χαρά του αληθινού παιχνιδιού. Και θα του είμαστε πάντα ευγνώμονες γι' αυτό.

    ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΕΚΑΚΗΣ