Το φαινόμενο που σου έμαθε να παλεύεις πάντα για τα όνειρά σου

Η αλήθεια είναι πως ανακάλυψα σχετικά αργά τη μαγεία του ποδοσφαίρου. Οι πρώτες μου παραστάσεις από αγώνες και από ένα μεγάλο ποδοσφαιρικό γεγονός ήρθαν το καλοκαίρι του 2002, σε ηλικία 11 ετών, όταν εγώ όπως και εκατομμύρια φίλαθλοι ανά τον κόσμο παρακολούθησα από την τηλεόραση το Παγκόσμιο Κύπελλο που διεξήχθη σε Ν. Κορέα και Ιαπωνία. Τη διοργάνωση δηλαδή στην οποία άφησε ανεξίτηλο το σημάδι του ο σπουδαίος Ρονάλντο Λουίς Ναζάριο ντε Λίμα, γνωστός και ως “φαινόμενο”, ο οποίος σήμερα γίνεται 41 ετών και με αφορμή αυτό γράφω δυο λόγια για έναν ποδοσφαιριστή που όμοιός του δύσκολα θα υπάρξει ξανά στο παγκόσμιο στερέωμα.

Ποδοσφαιρικά δεν έχω ιδιαίτερες αναμνήσεις πριν από εκείνο το καλοκαίρι του 2002. Ως εκ τούτου, δεν πρόλαβα τον Βραζιλιάνο επιθετικό “στα καλά του”, όπως λέμε κοινώς. Δεν έζησα το “ξεπέταγμά” του στο ολλανδικό πρωτάθλημα με τη φανέλα της Αϊντχόβεν (54 γκολ σε 57 παιχνίδια), στον πρώτο του σταθμό στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, την ονειρική-και μοναδική του-σεζόν με τα χρώματα της Μπαρτσελόνα (1996-97), όταν και πέτυχε 47 τέρματα σε 49 εμφανίσεις, ή τη μεταγραφή του στην Ίντερ έναντι 28 εκατομμυρίων ευρώ, που ήταν η ακριβότερη στον κόσμο εκείνη την εποχή. Όσοι τον έζησαν είτε από το γήπεδο είτε από την τηλεόραση εκείνες τις εποχές, έχουν να λένε για έναν παίκτη μοναδικό, που με κύρια προσόντα του την ταχύτητά του, τη φοβερή ντρίμπλα του και φυσικά την εκτελεστική του δεινότητα μάγευε τους πάντες. Οι κινήσεις του μέσα στον αγωνιστικό χώρο, ο τρόπος που “χόρευε” τους αντίπαλους αμυντικούς, τα κατορθώματά του, ατομικά και ομαδικά, τον έκαναν ξεχωριστό και μεγάλωναν ολοένα και περισσότερο τον μύθο του.

Μέχρι που ήρθε εκείνη η “καταραμένη” για το ποδόσφαιρο μέρα, η 21η Νοεμβρίου 1999. Σε ένα παιχνίδι της Ίντερ με τη Λέτσε για το ιταλικό πρωτάθλημα, ο Ρονάλντο διαλύει το γόνατό του και μπαίνει στο χειρουργείο. Θα επιστρέψει στα γήπεδα πέντε μήνες μετά, συγκεκριμένα στις 12 Απριλίου 2000, σε αγώνα των “νερατζούρι” με τη Λάτσιο για το Κύπελλο Ιταλίας, όμως δε θα προλάβει να παίξει παρά μόνο επτά λεπτά στο παιχνίδι, προτού “τσακίσει” το γόνατό του για δεύτερη φορά. Κανένας τότε δε μπορούσε να πιστέψει το ποδοσφαιρικό δράμα του κορυφαίου τότε παίκτη στον κόσμο. Ο Ρονάλντο έγινε έκτοτε ένας τραγικός ποδοσφαιρικός ήρωας και δε θα επέστρεφε ποτέ στο επίπεδο το οποίο βρισκόταν πριν από τους τραυματισμούς αυτούς.

    Ο νέος τραυματισμός του Ρονάλντο κόντρα στη Λάτσιο, μία από τις πιο "σπαρακτικές" στιγμές στην ιστορία του ποδοσφαίρου

Παρ' όλα αυτά, εκείνο το καλοκαίρι του 2002 μας χάρισε μία σπουδαία ιστορία, δίνοντας παράλληλα ένα μάθημα σε όλους πως όσες δυσκολίες και να συναντήσει κάποιος, θα πρέπει διαρκώς να παλεύει γι' αυτά που ονειρεύεται και θα ανταμειφθεί. Έχοντας μείνει ουσιαστικά για δυόμιση σεζόν εκτός αγωνιστικών χώρων και όντας χτυπημένος από τους απανωτούς τραυματισμούς, είδε το όνομά του να συμπεριλαμβάνεται στη λίστα με τις επιλογές του Λούις Φελίπε Σκολάρι για την εθνική Βραζιλίας εν όψει του Μουντιάλ της Άπω Ανατολής. Εκεί όπου πραγματοποίησε μία από τις μεγαλύτερες επιστροφές στην παγκόσμια ποδοσφαιρική ιστορία.

Ο Ρονάλντο ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής του τουρνουά, πετυχαίνοντας οκτώ γκολ και οδηγώντας τη “σελεσάο” στο πέμπτο της Παγκόσμιο Κύπελλο, έχοντας βέβαια και σπουδαίους παίκτες δίπλα του όπως ο Καφού, ο Ρομπέρτο Κάρλος, ο Ριβάλντο και ο Ροναλντίνιο, σε μία ομάδα-όνειρο. Σκόραρε κόντρα σε κάθε ομάδα που βρήκε μπροστά του-πλην της Αγγλίας στα προημιτελικά-και αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης, ενώ έκρινε φυσικά και τον μεγάλο τελικό, με δύο δικά του τέρματα απέναντι στη Γερμανία. Τη στιγμή που κράτησε στα χέρια του το τρόπαιο του πρωταθλητή κόσμου ένιωσε την απόλυτη δικαίωση για το γεγονός πως παρά τις τόσες ατυχίες που του συνέβησαν, δε σταμάτησε ποτέ να παλεύει για να επιστρέψει στην κορυφή. Παράλληλα ήταν και η προσωπική του ρεβάνς για τον χαμένο τελικό από τους Γάλλους το 1998, όταν και παρουσιάστηκε “φάντασμα” του εαυτού του στον τελικό του Παρισιού, με την αιτία να καλύπτεται ακόμη και ως σήμερα με ένα μεγάλο πέπλο μυστηρίου.

    Από την "κόλαση" των τραυματισμών στην κορυφή του κόσμου

Το μεγάλο comeback έγινε λοιπόν για τον Ρονάλντο στο Μουντιάλ του 2002, με τον Βραζιλιάνο να γίνεται ξανά ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής στον κόσμο, να παίρνει τη δεύτερη Χρυσή Μπάλα της καριέρας του (το 1997 η πρώτη) και τη μεταγραφή για τη Ρεάλ Μαδρίτης, για να γίνει ο τρίτος “γκαλάκτικο” του Φλορεντίνο Πέρεθ μετά τον Φίγκο το 2000 και τον Ζιντάν το 2001, ενώ ένα χρόνο αργότερα θα ακολουθούσε και ο Ντέιβιντ Μπέκαμ. Στη “βασίλισσα” πραγματοποίησε σπουδαίες εμφανίσεις τα τρία πρώτα χρόνια του στο “Μπερναμπέου”, πήρε μαζί της πρωταθλήματα και ένα Διηπειρωτικό, διακρίσεις που δεν είχε καταφέρει στις άλλες ομάδες του.

Οι τραυματισμοί όμως του χτύπησαν και εκεί την πόρτα, μέχρι που από ένα σημείο και μετά έγινε φανερό πως το “φαινόμενο” δε μπορούσε πλέον να επιστρέψει στα επίπεδα που ήταν, ενώ άρχισε να παίρνει και πολλά παραπανίσια κιλά. Πρόλαβε πάντως να πάρει μέρος σε ένα ακόμη Παγκόσμιο Κύπελλο, αυτό του 2006 στη Γερμανία, και να δει τον εαυτό του να γίνεται ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία των Μουντιάλ με δεκαπέντε γκολ, πριν τον ξεπεράσει ο Μίροσλαβ Κλόζε οκτώ χρόνια μετά στη Βραζιλία. Αν του έμεινε ένα απωθημένο στη διάρκεια της μεγάλης καριέρας του, αυτό είναι σίγουρα το τρόπαιο του Champions League, που δεν κατάφερε να το κατακτήσει με καμία από τις ομάδες με τις οποίες αγωνίστηκε. Στη δύση της καριέρας του έπαιξε επίσης σε Μίλαν και Κορίνθιανς, κρεμόντας τα παπούτσια του στην τελευταία το 2011.

Δε θα μάθουμε ποτέ πού θα έφτανε ο Ρονάλντο αν δεν είχε όλους εκείνους τους τραυματισμούς στη διάρκεια της καριέρας του. Πιθανότατα θα στεκόταν ισάξια δίπλα στους Πελέ, Μαραντόνα ή Κρόιφ κάθε φορά που η κουβέντα θα πήγαινε στον κορυφαίο ποδοσφαιριστή όλων των εποχών. Σε διάρκεια, τίτλους, ατομικές διακρίσεις και ρεκόρ, τον έχουν προσπεράσει προ πολλού οι δύο κορυφαίοι ποδοσφαιριστές της εποχής μας, Λιονέλ Μέσι και Κριστιάνο Ρονάλντο, σε σημείο μάλιστα που είναι τουλάχιστον γελοίο να αναφέρεται κάποιος σ' αυτόν με τον χαρακτηρισμό “κανονικός Ρονάλντο”, τη στιγμή που ο Κριστιάνο έχει καταφέρει όλα αυτά που έχει καταφέρει στην έως τώρα καριέρα του.

Μικρή σημασία όμως έχει το σε ποιά θέση των κορυφαίων όλων των εποχών κατατάσσεται. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο Ρονάλντο ήταν διαφορετικός, ένα ποδοσφαιρικό θαύμα της φύσης. Ένας ξεχωριστός ποδοσφαιριστής τον οποίο προσπάθησαν να μιμηθούν πολλοί, κανείς όμως δεν τα κατάφερε. Και ήμασταν τυχεροί όσοι προλάβαμε και τον απολαύσαμε. Χρόνια πολλά "φαινόμενο".

    ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΕΚΑΚΗΣ