Βασ1λ1σσα, τα σέβη μας!

Πολλοί είπαν πως θα απονεμηθεί ποδοσφαιρική δικαιοσύνη αν η Ατλέτικο Μαδρίτης κατακτούσε το φετινό Champions League. Αρκετοί ήταν αυτοί που θεωρούσαν πως το άξιζε περισσότερο, μιας και είχε τον πιο δύσκολο δρόμο για να φτάσει ως το Μιλάνο, αποκλείοντας Μπαρτσελόνα και Μπάγερν. Κάποιοι έφτασαν και στο σημείο να χρίσουν και φαβορί τους “πολεμιστές” του Σιμεόνε, λαμβάνοντας υπ' όψιν και τα εννέα στα δέκα αήττητα ματς που μετρούσαν οι “ροχιμπλάνκος” την τελευταία διετία κόντρα στους αντιπάλους τους πριν τον φετινό μεγάλο τελικό.

Ξέχασαν όμως ότι απέναντί τους βρισκόταν η Ρεάλ Μαδρίτης. Η ομάδα της οποίας το όνομα είναι απόλυτα συνυφασμένο με τη διοργάνωση Champions League. Ο δίχως καμία αμφιβολία κορυφαίος σύλλογος στον κόσμο, η Ρεάλ που σε ολόκληρη την ιστορία του Κυπέλλου Πρωταθλητριών είχε ηττηθεί μόλις σε τρεις από τους δεκατρείς τελικούς τους οποίους είχε δώσει, ενώ από τότε που η διοργάνωση μετονομάστηκε σε Champions League μετρούσε το απόλυτο σε τελικούς. Εξαίρεση λοιπόν δεν αποτέλεσε ούτε ο φετινός.

Έστω κι αν η εμφάνισή της στον αγωνιστικό χώρο του “Σαν Σίρο” δεν ήταν αυτή που θα περίμεναν οι φίλοι της, έστω κι αν είχε πολλά από τα αστέρια της σε μέτρια βραδιά (με πρώτο τον Κριστιάνο Ρονάλντο), έστω κι αν χρειάστηκε να βρει το πέναλτι του Γκριεζμάν στο οριζόντιο δοκάρι του Νάβας, έστω κι αν ισοφαρίστηκε δέκα λεπτά πριν το τέλος της κανονικής διάρκειας, έστω κι αν χρειάστηκε εν τέλει να πάει το ματς στα πέναλτι. Η κατάληξη στο τέλος ήταν η ίδια με αυτήν δύο χρόνια πριν στη Λισσαβόνα κόντρα στην ίδια αντίπαλο, με τη Ρεάλ να δικαιολογεί για ακόμη μία φορά τον χαρακτηρισμό “βασίλισσα της Ευρώπης” και να πανηγυρίζει το 11ο Κύπελλο Πρωταθλητριών στην ιστορία της.

Για τους “μερένχες”, η κατάκτηση της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης είναι μία ονειρεμένη κατάληξη για τη χρονιά που πέρασε, στο ξεκίνημα της οποίας ούτε ο πιο αισοδοξος “madridista” πιθανότατα δε θα φανταζόταν. Κι αυτό γιατί η φετινή σεζόν είχε πολλά σκαμπανεβάσματα για τη Ρεάλ. Η απομάκρυνση του Αντσελότι από την τεχνική ηγεσία του συλλόγου, η πρόσληψη του Μπενίτεθ και οι γκρίνιες που έφερε αυτή σε εξέδρα και αποδυτήρια, το κάζο της τελευταίας στιγμής με τη μεταγραφή του Ντε Χέα, το φιάσκο στο Κύπελλο με την αποβολή της ομάδας λόγω της αντικανονικής συμμετοχής του Τσερίσεβ και τα άσχημα αποτελέσματα που οδήγησαν τελικά τον Μαδριλένο τεχνικό στην έξοδο συνέθεταν το παζλ μίας αποτυχημένης σεζόν για τη “βασίλισσα”. Με την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας από τον Ζινεντίν Ζιντάν, όμως, τα πάντα άλλαξαν. Υπό τις οδηγίες του “Ζιζού” βελτιώθηκε το κλίμα στην ομάδα, η οποία όχι μόνο έφτασε στο σημείο να διεκδικεί μέχρι την τελευταία στιγμή από τη Μπαρτσελόνα ένα πρωτάθλημα που στα μέσα της σεζόν έμοιαζε χαμένη υπόθεση αλλά έφτασε και στον μεγάλο τελικό του Champions League, έχοντας την ευκαιρία να κλείσει ονειρικά μία σεζόν που έμοιαζε πεταμένη στα σκουπίδια. Μια ευκαιρία που δεν την έχασε.

Η Ρεάλ Μαδρίτης προσθέτει λοιπόν το 11ο Κύπελλο Πρωταθλητριών στην υπέρλαμπρη τροπαιοθήκη της, αποδεικνύοντας για ακόμη μία φορά σε όλο τον ποδοσφαιρικό κόσμο πως είναι με διαφορά η κορυφαία και πιο επιτυχημένη ομάδα στην ιστορία του αθλήματος διαχρονικά, διαθέτοντας ένα όνομα-συνώνυμο των επιτυχιών στην κορυφαία διοργάνωση. Από τα πέντε συνεχόμενα τρόπαια με τους Ντι Στέφανο, Πούσκας και Χέντο στα πρώτα βήματα του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, στις χρυσές σελίδες που έγραψε στα τέλη του '90 και στις αρχές του 2000 με παίκτες όπως ο Μιγιάτοβιτς, ο Ραούλ και ο Ζιντάν μέχρι τη Ρεάλ του Κριστιάνο Ρονάλντο, του Σέρχιο Ράμος, του Γκάρεθ Μπέιλ και των δύο “κολλητών” νικών επί της Ατλέτικο σε τελικούς, η ιστορία του Κυπέλλου Πρωταθλητριών είναι γεμάτη με τις επιτυχίες των Μαδριλένων.

Η Ρεάλ βίωσε-άλλη-μία ιστορική βραδιά στην ευρωπαϊκή πορεία της στο Μιλάνο, όπως ιστορική βραδιά αν μη τι άλλο ήταν και για τον προπονητή της, τον Ζινεντίν Ζιντάν, ο οποίος ήταν το πρόσωπο του τελικού. Ο Γάλλος, ο οποίος ανέλαβε τη Ρεάλ μεσούσης της σεζόν με τόσα προβλήματα και μην έχοντας καμία απολύτως εμπειρία ως πρώτος προπονητής εκτός των ακαδημιών, κατάφερε μέσα σε μόλις πέντε μήνες παρουσίας του στον πάγκο της να μεταμορφώσει τους “μερένχες”, διαχειριζόμενος άψογα τις “βεντέτες” του συλλόγου, να βρει τις ισορροπίες και τελικά να οδηγήσει τη Ρεάλ στην καταξίωση. Ένας από τους κορυφαίους παίκτες όλων των εποχών που στη διάρκεια της ποδοσφαιρικής του καριέρας αξιώθηκε να κατακτήσει τα πάντα, κατακτά το σημαντικότερο τρόπαιο σε επίπεδο συλλόγων και ως προπονητής, μόλις σε μισή σεζόν παραμονής του στον πάγκο της “βασίλισσας”. Η ιστορία ασφαλώς θα δείξει το αν ο Ζιντάν θα αποδειχθεί τόσο μεγάλος προπονητής όσο και ποδοσφαιριστής, ωστόσο το μόνο βέβαιο είναι πως το βράδυ της 28ης Μαΐου 2016 στο Μιλάνο έγραψε ήδη ιστορία, αφού εκτός από πρώτος Γάλλος τεχνικός στην ιστορία που κατακτά το τρόπαιο έγινε και μόλις ο έβδομος που το έχει κερδίσει και με φανέλα και με... κουστούμι, μετά τους Μιγκέλ Μουνιόθ, Τζιοβάνι Τραπατόνι, Γιόχαν Κρόιφ, Κάρλο Αντσελότι, Φρανκ Ράικαρντ και Πεπ Γκουαρντιόλα.

    Ο Ζινεντίν Ζιντάν έγινε ο μόνος άνθρωπος στην ιστορία του ποδοσφαίρου που κατακτά το Champions League ως παίκτης (2002), βοηθός προπονητή (2014) και πρώτος προπονητής (2016)

Από κοντά και ο μεγάλος αρχηγός, Σέρχιο Ράμος. Ο Ισπανός σέντερ μπακ που πήρε τη σκυτάλη από τον Ίκερ Κασίγιας και σήκωσε αυτός φέτος την κούπα με τα “μεγάλα αυτιά”. Το θέμα της ανανέωσης του συμβολαίου του έγινε σήριαλ το περασμένο καλοκαίρι, με αποτέλεσμα να ακουστεί και το σενάριο να αποχωρήσει από την ομάδα, όμως το τέλος της σεζόν τον βρίσκει να πανηγυρίζει ως πρώτος αρχηγός το “undecima”, έχοντας πραγματοποιήσει μία αρχοντική εμφάνιση στον τελικό και έχοντας σκοράρει για ακόμη μία φορά, όπως και το γκολ της ισοφάρισης στις καθυστερήσεις το 2014, βάζοντας το όνομά του σε ένα κλειστό κλαμπ παικτών που έχουν σκοράρει σε δύο διαφορετικούς τελικούς, με τον ίδιο να γίνεται μάλιστα ο πρώτος αμυντικός που το καταφέρνει.

Ξεχωριστή αναφορά βεβαίως αξίζει να γίνει και στη μεγάλη ηττημένη του τελικού, Ατλέτικο Μαδρίτης. Το ποδόσφαιρο που παίζουν οι “ροχιμπλάνκος” του Ντιέγκο Σιμεόνε μπορεί να μην κερδίζει πολλούς υποστηρικτές, παρ' όλα αυτά όμως κανείς δε μπορεί να παραβλέψει το γεγονός πως για δεύτερη φορά μέσα σε μία τριετία η Ατλέτικο ήταν ξανά σε έναν τελικό Champions League, από τον οποίο όμως έφυγε και πάλι ηττημένη από την ίδια αντίπαλο, την άσπονδη συμπολίτισσα Ρεάλ. Δυο χρόνια πριν ήταν το γκολ του Ράμος στο 93' που ισοφάρισε το παιχνίδι και έκανε την ομάδα του Σιμεόνε να καταρρεύσει στην παράταση (1-4), ενώ φέτος χρειάστηκαν τα πέναλτι για να καμφθεί η αντίσταση των σκληροτράχηλων παικτών του “Τσόλο”, για μια Ατλέτικο η οποία πλέον έχει χάσει το τρόπαιο με όλους τους δυνατούς τρόπους (σε διπλό τελικό το 1974, στην παράταση το 2014 και φέτος στα πέναλτι). Πράγματι, δε χωρά αμφιβολία πως η Ατλέτικο διαθέτει αυτή τη στιγμή την κορυφαία ομάδα στην ιστορία της βάσει επιτυχιών, έχοντας κερδίσει στην εποχή Σιμεόνε σχεδόν τα πάντα (Europa League, Πρωτάθλημα και Κύπελλο Ισπανίας, ευρωπαϊκό και ισπανικό Σούπερ Καπ). Μια εποχή που θα έφτανε στην κορύφωσή της με την κατάκτηση της μεγαλύτερης διασυλλογικής διοργάνωσης, αν δεν έπεφτε, όχι μία αλλά δύο φορές μάλιστα, επάνω στη Ρεάλ Μαδρίτης, την ομάδα που έχει κάνει πλέον τα τρόπαια του Champions League δεύτερη φύση της.

   ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΕΚΑΚΗΣ